من   از    عاشق  شدن   در    پیرسالی   سخت    می ترسم
حقیقت    از   دل  پر     ،   دست    خالی   سخت   می ترسم

به     سیر    قهقرایی    رفتم     از      بس   در      جوانسالی
به    روز     پیری      از        اوج     تعالی  سخت    می ترسم

ندارم      شکوه ای      از     وضع      روحی    -   معنوی   اما
ز      وحشتناکی       اوضاع      مالی     سخت     می ترسم

در    آن محفل    که ساقی خون  رز   در  شیشه    می ریزد
تبسّم    گر     کند     جام       سفالی     سخت    می ترسم

طبیب     آمد    به    بالین   من    و   نبضم   گرفت  و   گفت :
ز       هذیان های     بیمار      خیالی      سخت    می ترسم

چنان     خو     کرده      با      رخدادهای      طالع       نحسم
که    گر   قسمت  شود  فرخنده فالی  سخت    می ترسم

تو   را   دیدم   ؛   دلم    لرزید   و   پایم  سست   شد ،  اینک
از   این    کیفیّت   حالی   به   حالی   سخت      می ترسم

مقابل   چون   که   شد  آیینه  با من   صاف  و  صادق گفت
از     این     آدم    نمای     لاابالی      سخت      می ترسم

پس  از    عمری    به   سر    بردن     در    اوج   تلخ کامیها
در این هنگامه    از  شیرین   مقالی   سخت    می ترسم

ز    گشتاپوی     بی    هنگام     عزرائیل    خوفم    نیست
کند     اجرا     چو    حکم    انتقالی    سخت    می ترسم.