شاعری  در  قلمرو  غمهاش  ،  دفن  کرده ست  مرده  شادی را
قاری     بد صدایی   آنسوتر  ،   منتظر  مانده   خرده   شادی  را

تاجر      ناکس      رباخواری     ،     عافیت  خواه   مردم    آزاری
لنگ  لنگان به حجره اش برده  ،  مثل خر  روی  گُرده  شادی را

عارفی  گشنه ، تشنه ، آواره ، با  دل  و کفش  و  جامه ی  پاره
در  نوانخانه  ،  خسته ،  بیچاره ،  به   یتیمی  سپرده شادی را
 
سفره ی مادری به نکبت شهر ، پهن گشته  شبانه با  نان قهر
پیش هر بچّه  کاسه ای خالی ، که از آن غم  سترده شادی را

پدر    خانواده     در   بستر   ،   در  گلو  بغض  ، مانده   تا  دیگر
با  چه  رویی  به  بچّه ها  گوید ، لولویی   باز   برده   شادی را

حاجی   داغ    روی   پیشانی ،  رفته  بعد  از  عشاء ،  پنهانی
در  کنار   عیال  صیغه ایش  ،  زیر   دندان   فشرده   شادی را

پیش  دلالهای  جوراجور ،  این  که  پایش  رسیده  تا  لب گور
تاکه شیرین شود معامله جور،سکّه داده ، شمرده شادی را

مست و   پاتیل  نفس  امّاره  ،  بدتر  از   قحبه های    بدکاره
نه که یک باره،بلکه صدباره،کرده قی ، باز  خورده شادی را!