بــه شیــخی  گفـــــــت  رنــــــدی  لاابـــالی

درون  از  معـــنویّت  کــــــرده    خــــالــــی

که  ای  مصبــــــاح  تعلیــــم  و  تعلّـــــــــم

گــــــهرافشـــان  به  هنگـــام  تکلّــــــــــــم

سئوالـــی  دارم  از  ســـرکــــار  عـــالــی

جــــــوابـــــم  را بفـــرمـــــــا ارتجـــــالـــــی

اگـــر  در  حــــال مستـــــــی یک نفر مـرد

ز  دنیــــا  سـوی  بــرزخ   راه  بسپـــــــرد

بـــه  بـــــرزخ  بـــــود  مست و لول  یکسر

همی مست وملنگ آمـــــد بـــه محشــــر

چـــــه حکمـی دارد و پادافرهش چیست

بگـــو بـــر من که صبر و  طاقتـــم نیسـت

دو چشم  شیـــخ  شد  گـــرد  از تحیّـــــر

به زانــــو  زد کـــــف  دست  از تحسّــــــر

روان  از  دیــــــده  اشکش  بــــر محاسن

از  اشــــــک   دیـــدگــانش  تــــر محاسن

ز  خــــاطـــر  بـــــرد  مـــــدح و منقبت  را

بگفت  آن  رنـــــــد  دانـــــی مـــــرتبت را

شـرابی  را  کـــه می فرمایی ای شاب

بـــــدیـــن  کیفیت  و گیــــــرایـــی نـــــاب

در  ایـــن یک قـــــرن  عمری کز  خداوند

گرفتم  در   جهـــــــان  پـــــــر  از  آفنـــد

بـــه  حقّ حق نه  وصفش را  شنیـــدم

نه  در خواب  و  خیال  خویش  دیـــــدم

فدای  جامی  از آن هـــر که  جــان کرد

نپنداری   در   ایــــن  ســــودا زیان کرد

خوشـــا  آنان کزین مـــی نـــوش کردند

به  یک دم  تـرک  عقــل و هوش کردند

بگو  جان  تو  و آنــــــان  کــــــه نـوشنـد

کجـــا  این  روح پــــرور  می فـروشند؟!