کیســـــت ماننـــد تــــو هنگام غریبــــی یارم

ای که از جـان خودم دوست ترت می دارم

یـــادگار تــــو و یــــــــاد تــــو و یـــادآور تــــو

هر کجا هست عزیز است چو جان بسیارم

وقت آن است کـــــه دل بر سر راهت ریزم

گاه آن است کـــــــه سر در قدمت بسپارم

ماه رخسار تو روزی کـه شد از پرده عیان

شب نیامد کــــه دمی دیده به هم بگذارم

راحــــت روح منــــــی از چه بگویم ترکت؟

رامش جان منـــــــی از چه نباشی یارم؟

ثمـــر از نخـــــل ولای تــــو مـرا بخشیدند

که به هر انجمنی طــوطـــــی شکّربـارم

صبحگاهی کـــــه بـــــه یاد تو نگردد آغاز

جز شب تیره ی وحشت اثرش نشمارم

از تو دل بر نکنـــم ور بکنــــم ای گل ناز

رود از دیــــــده همه نورم و بر دل خارم

باتوای همدل وهمراه وهمآواز چه باک

گر جهانی همـــه باشنــــد پـــــی آزارم

رخ نهفتی زمن وهمچوگل چیده درآب

عکس رخسارتو در دیده ی پرنم دارم

یاببر«خوش عمل»ازیادوفراموشش کن

یا بده رخصت دیــــــــدار فقط یک بارم.