راه افتاده  روی  ریــــل زمــــان
تـــرن نسل هـــای  دیــــوانـــــــه
نسل هـــای رپ وکراک وحشیش
نسل هــــای  ز اصــــل بیگــانـه
نسل هایی که اکس وسکس ازراه
کرده بیــــرونشان رذیـــــــــلانه
مــــرد اقــــدامهای زیـــــرجُلـی
کارهــــــای بــــــد عجـــولانـــه
همـــه مصــــــرف کننده ی اوّل
خــــوره های وجــود یـــارانـــه
روز و شب تـــوی کافی نتها ول
بُتشان   دستگـــــاه رایـــــانـــــه
پـــــدر و مــــادر از اذیّتشـــــان
جای آنهـــــا فراری از خــانـــه
تن ِلشهــــای متّکی بـــــه پـــــدر
دل مــــــادر شکسته خــــصمانه
شاعری زین جماعت عـــوضی
با من آمد شبـــی به کـــاشـــانه
تا به قــول خودش مصاحبه ای
شود انجـــام دبش و جــــانــانه
بردمش در اتــاق و هی کــردم
بـــر وی  اکـــــرامهای مردانه
***
بین اعمـــــال مستحبـــی شعـــر
که بود فـــرض بین کهنه - نوی
گفت: یک شعر ناب پست مدرن
دیشب  الهام شد به من یهـــــوی!
باید این شعر را چو نقل و نبات
بگذاری  توی  دهــــن بجـــوی
یک جهان ارزد این نفیسه ی ما
از شماها نیرزد ار به جــــوی
از خلایق بـــزاق جاری ساخت
چون غذاهای مـــرشد چلـــوی
عقبی گر که لقمه ای زان خورد
حظّ وافر از آن بــــرد جلـــوی
***
گفتمش:ای پسر که در شعرت
حرفهای رکــــــیک می گویی
مال ماراشمرده زشت و پلشت
مال خود جمله شیک می گویی
مال ما هشت ِخشت می شمری
مال خود آس ِپیک می گویــی
***
سرخودگیر و راه خود طی کن
شتر لوک خویش را هی  کن
آب حوض حیاط شیطان   را
توی ساغر به نیّت می   کــن
هی بخور آنقدر که مست شوی
بعد هم مثل نرّه خر  قی کـــن
***
تو نه محمودی و نه مسعودی
شاعر بیسواد مطـــــــرودی
به سراب شراب افتـــــــادی
زابتدا  عاقبت به شر بــــودی
***
همه ی آرزوت این بوده ست
که شبی با ایـــاز صبح کنــی
کی؟ کجا؟ اهل دین و ایمانی
که بخیزی  نماز  صبح کنی
***
برو زین خانه ورنه می کنمت
هجو در شعر و نثر فاخر خود
تو بگو شعرهای پست مدرن
بعد از این با زبان قاصر خود
***
رفت و دیگر ندیدمش حتـّـــی
در شب شعر یا که انجمنـــی
این سزای کسی بود که کند
پای خود توی کفش همچو منی
***
شاعران جوان ایـــن دوران
اقل  اینگونه فاقد ادبنــــــــد
من نگویم به قول شیخ عرب:
مهلک العقل و هالک العصبند
گر کسی را ز خود نیازارند
فکر آزار خویش روز و شبند
خبر آمد که در مسابقه هــــا
اوّلین فرد  از  در  عقبنـــــد
زین گروه قلیل بــــــدعملان
خوش عمل ها هماره درعجبند
هان بگو بالعشیّ والابــــکار
و قنا ربّنـــا عــــذاب النّــــار.