بــــاز هــــم کـــــولبـــری را کشتند
پـــــــــدری یــــا پســـری را کشتند

سینــــه بــا آتش دل در تب و تاب
نــــالــه ی بــی اثـــــری را کشتند

زیـــر چــتـر شب جــاری تا صبح
راه پیمـــــا سحـــــــری را کشتند

کـــــوه ها گــــردنــه ها در فریاد
کبک بی بــال و پـــری را کشتند

سوخت در آتش بیـــداد ، درخت
قمــــــری دربــــــدری را کشتند

آسمـــــان رخت عزا بر تن کرد
آه رخشـــــان قمــری را کشتند

خشک شدغنچه ی لبخندبه لب
صاحب چشــم تـــری را کشتند

بـازهم نعـــره ی شلّیک تفنگ
بــاز هم کولبــــــری را کشتند.