* دکتر«اسدالله حبیب» ادیب و بیدل شناس برجسته ی افغانستان درگذشت

استاد دکتر اسد الله حبیب در سال 1320 خورشیدی در کابل و در خانواده ای روشنفکر و اهل علم و ادب پرور چشم به جهان گشود.  ایام کودکی و نوجوانی را در کنار فامیل در شهر میمنه مرکز ولایت فاریاب به سربرد و دوره ی آموزش ابتدایی و متوسطه را نیز در مدرسه ی ابو عببید جوزجانی گذراند و با کسب نمرات عالی در امتحان کنکور در سال (1340) به دانشکده ی ادبیات دانشگاه کابل وارد شد و پس از سه سال با درجه ی لیسانس فارغ التحصیل گردید.
استاد حبیب برای ادامه ی تحصیلات عالی عازم اتحاد جماهیری شوروی وقت گردید و درسال 1353 از بخش شرق شناسی دانشگاه مسکو موفق به اخذ مدرک دکترا شد.استاد حبیب سال های متمادی  در دانشکده ی ادبیات دانشگاه کابل به تدریس پرداخت و اندوخته های علمی خویش را از طریق تدریس  به نسلهایی از جوانان افغان منتقل کرد.
وی درسال 1359 به ریاست اتحادیه ی نویسندگان افغانستان انتخاب گردید و تا سال 1361 دراین پست ایفای وظیفه نمود.
استاد حبیب درسال 1370 از سوی شهروندان کابل به عنوان نماینده انتخاب شد و به مجلس نمایندگان افغانستان راه یافت و تا سال 1371 و سقوط دولت جمهوری افغانستان وکالت مردم کابل را بر عهده داشت.
استاد دکتر اسدالله حبیب سالهای اخیر از عمرش را در شهر هامبورگ آلمان  زندگی کرد و  درغرُبت پژوهش دربخش زبان و ادبیات و بویژه  بیدل شناسی را ادامه داد.
سرانجام این استاد برجسته در 81 سالگی در هامبورگ چشم از جهان فرو بست.
آثار قلمی منظوم و منثور وی عبارت است از :
1 ـ بیدل شاعر زمانه ها؛
2 ـ راه گورکی؛
3 ـ ادبیات دری درنیمه ی نخستین سده ی بیستم؛
4 ـ ویژگی های داستانی شاهنامه؛
5 ـ بیدل و چهار عنصر؛
6 ـ دوره ی امانی؛
7 ـ پژوهشی در وضع فرهنگی ـ اجتماعی زمان امیر امان الله؛
8 ـ واژه نامه ی بیدل.
روح بلندش شاد و نام و یاد و آثارش جاودان باد.

??غزلی از استاد دکتر اسدالله حبیب??

?? دریغ ...??

دریغا   از ا ین عهد  ناآشنایی
که یاران ندانند غیر از جدایی

دریغا   از این    روزگار گزافه
که فرعون دارد به کبر خدایی

دریغا که این زندگانی دوروزه
سرآید  به آزار و زورآزمایی

نه در میگساراست واتاب مستی
نه در پارسا نوری از پارسایی
 
ازین خوب رویان بد خو چه گویم
ندارند جز جلوه ی خود نمایی

حیامرد و درموزه هایش نهادند
از او نیست جز پیکر مومیایی ...

هنر گر نباشد بزرگی نیاید
کجایش توان یافت با ژاژخایی

به بد مگذران ، زندگانی نباشد  
به جز راه کوتاه و واپس نیایی.

??????