چرا     به     بزم      من     آن    ماهرو  نمی‌آید؟
چه    کرده ام     که     سراغ   من     او نمی‌آید؟

چه شد   که   دشت دلم   را   نویدبخش    بهار
غزال      گل      نفس       مشک     بو نمی آید؟

کسی که   داشت    شراب   حیاتبخش   وصال
به    سمت    و   سوی  دلم   با   سبو نمی آید

امید      دربدر     کوچه های    تنهایی    است
دگر        سراغ          دلم          آرزو  نمی آید

فراق   تا    که    مرا   دید   جستجوگر   گفت
برو    به     گوشه ی    عزلت   که   او نمی آید

سراب وار   از    اوهام    خود   کناره    بجوی
که     آب    رفته    دوباره   به     جو نمی آید

خیال خام چرا ؟  ای  که سوی  چشمت  رفت
دگر   نگار    به    این    سمت و سو نمی آید

نشسته   بغض غریبی  به  نای من   زان   رو
نفس    بریده      برون     از     گلو  نمی آید

چنان  شکسته  دل  من  به   زیر بار  غمش
که    با    گذشت    قرون   نیز   رو نمی آید

مقدّس است چنان یاد  او  که  شرحش  را
قلم    به     دفتر    من   بی وضو  نمی آید

دلم خوش   است  به   آواز   غوک  مردابی
به سمت  برکه ی  من  گر چه  قو  نمی آید.