(در استقبال از ماه مبارک رمضان)

آمد       از         راه          با     سرافرازی
ماه         تهذیب     و     ماه    خودسازی

ماه       از خویش    تا       خدا      رفتن
تا      به     سرچشمه ی      بقا    رفتن

ماه       پرواز     با       دو بال       قنوت
از      زمین       تا     صوامع     ملکوت

ماه       عرفان    و    عشق      ورزیدن
همه      جا       جلوه ی  خدا     دیدن

*
مرحبا    ، دلکش     آمدی    ای    ماه
لطف کردی   ، خوش آمدی   ای   ماه

آمدی        تا        شکوفه های     دعا
گل     کند       در     تمام      ثانیه ها

رمضانا!       تو        بهترین      ماهی
چون    که          ماه    ضیافت اللّهی

رامش      روح      و    راحت     جانی   
هم     از      آن      رو    بهار    قرآنی

*
سفره    گسترد تا که  صاحبِ خوان
از    کرم     کرد جمله    را     مهمان

چید    در  سفره گونه گونه خوراک
چه خوراکی!  لذیذ   و  طاهر و پاک

لقمه ها   لقمه های  نور  و   صفا
در     طبق هایی   از    بلور     دعا

ای     فراخوانده  سوی خوان خدا
چه    عزیز   است  میهمان   خدا!

میهمانا!   ز  جان  و   دل  بشتاب
میزبان اوست ، خویش را  دریاب

بهتر است     از   هزار ماه    تمام
لیلةالقدر   او      به    ماه  صیام

لیلةالقدر     را      چو   درک کنی
هر چه غیر از خداست ترک کنی

***
خوش به حال کسی که سی روزه
همه       اندام      او       بود روزه

چشم وگوش وزبان و بینی ودست
شکم  و   پا   و  هر چه دیگر هست

هر    که   این گونه   روزه داری کرد
رو      به        جنّات    رستگاری کرد

خوش عمل   هر که بود در رمضان
ترک    منکر     نمود        در رمضان

روزه هایش       قبول  درگاه است
بهره مند   از   نعیم این ماه است.

*الهی

در مسیــر روشــــن حـــــق تـــابنـــاکـــــم کن الهی
زنــگ باطل از دلـــــم بــــردار و پــــاکـــــم کن الهی

گر به جای مهـــرورزی کینـــه تـوزی پیشه کردم
بــــر ســــرم آتــــش ببــــاران و هلاکــــم کن الهی

عــــاشقــــی را گــــرلیاقت داشتم در کوی رندان
تـــــا پگاه روز محشـــــر سینـــه چــاکـم کن الهی

آتـــــش عشقــــی اگــــر در دل نســـــازد مبتلایم
پــس گـرفتــــار فــــــراق دردنـــــاکـــــم کن الهی

تا که پـــایــان خوشی باشد مــرا وقتی که مردم
دفـــن از روی محبــت پـــــای تـــــاکــــم کن الهی

خجلت از بــی آبـــرویــــی تـــا گـــریبـــانـــم نگیرد
بـــاد و آتش را بــده فــرمــان و خــاکـم کن الهی

تا گشـایــم بــال و پــر  در اوج  و  نـزدیـک تو آیم
بشکــن این   دیوارها ، دور از  مغـاکـم کن الهی

تابه فضلت  بی نیاز  ازخویش و ازبیگانه   گردم
نغمه خوان «اغننی عمّن ســواک»م کن الهی.