دوش از کوچه شان گذر کردم
باری از خاطرات بر دوشم
زیر لب گفتم او به یادم هست
یا که از خاطرش فراموشم؟
***
ناگهان باز شد در ِ خانه
خود او بود عشق دیروزم
که هنوز از فراق جانکاهش
می گدازم چو شمع و می سوزم
***
از کنارم گذشت و هیچ نگفت
صورتش از بزک گل افتاده
لب به دندان گزیدم و گفتم
باز وعده به دیگری داده
***
یادم آمد گذشته هایی را
که دو همدل دو همزبان بودیم
چون یکی روح در دو تن آنگاه
ساده و پاک و مهربان بودیم
***
سایه وار از کنار من رد شد
بی که ردّ و بدل کلام کنیم
گفتم ای کاش لااقل می شد
چون گذشته به هم سلام کنیم
***
شوخ و شاداب بود و خنده به لب
چون برانداز کردمش به سکوت
شکر کردم که بود چون سابق
او جوان همچنان و من فرتوت
***
تا سر کوچه رفت و دنبالش
لنگ لنگان ،عصا زنان رفتم
دیدمش با یکی و جان دادم
او چنین رفت و من چنان رفتم!

در جستجوی یار

رفتیم و پای بر سر دنیا گذاشتیم
کار جهان به اهل جهان واگذاشتیم

چون آهوی رمیده ز وحشت سرای شهر
رفتیم و سر به دامن صحرا گذاشتیم

ما را به آفتاب فلک هم نیاز نیست
این شوخ دیده را به مسیحا گذاشتیم

بالای هفت پرده ی نیلی است جای ما
پا چون حباب بر سر دریا گذاشتیم

ما را بس است جلوه‌گه شاهدان قدس
دنیا برای مردم دنیا گذاشتیم

کوتاه شد ز دامن ما دست حادثات
تا دست خود به گردن مینا گذاشتیم

شاهد که سرکشی نکند دلفریب نیست
فهم سخن به مردم دانا گذاشتیم

در جستجوی یار دل آزار کس نبود
این رسم تازه را به جهان ما گذاشتیم

ایمن ز دشمنیم که با دشمنیم دوست
بنیان زندگی به مدارا گذاشتیم

صد غنچه ی دل از نفس ما شکفته شد
هر جا که چون نسیم سحر پا گذاشتیم

ما شکوه از کشاکش دوران نمی‌کنیم
موجیم و کار خویش به دریا گذاشتیم

از ما به روزگار حدیث وفا بس است
نگذاشتیم گر اثری یا گذاشتیم

بودیم شمع محفل روشندلان «رهی»
رفتیم و داغ خویش به دلها گذاشتیم

  رهی معیری 

**************************
در جستجوی گوهر مقصود ...

مجنون  صفت   به   دشت  جنون  پا   گذاشتیم
سر      در      قفای     لیلی      معنا    گذاشتیم

در   گرد   شمع   دوست  چو    پروانه  سوختیم
تصویر     عشق     را     به      تماشا   گذاشتیم

در   جستجوی   گوهر    مقصود   ،  با    شتاب
عریان    شدیم     و    گام   به    دریا   گذاشتیم

بوی    شراب   روضه ی   مینو    رسید     و     ما
کردیم    توبه     از     می     و    مینا    گذاشتیم

دامن      فشانده       تا       ز     غبار       تعلّقات
پا     بر     فراز    چرخ   ،   چو   عیسا   گذاشتیم

بیرون   شدیم    از      قفس     تنگ      زندگی
پا     در    حریم    خلوت    او       تا    گذاشتیم

فانی    در    او    شدیم    و   گرفتیم   کام    دل
وز     سر     هوای     آب    بقا      را    گذاشتیم

دنیا  و  هر چه  هست  در  او  عیش  بی ثبات
از      بهر       عافیت     طلبان      وا   گذاشتیم

عشرت   نبود    و    عیش   نبود   و   صفا   نبود
بیهوده    عمر   خویش    در    اینجا   گذاشتیم

نقش جمال دوست عیان گشت«خوش عمل»
تا   پا   به    روی   نقش   من   و  ما  گذاشتیم

از   نام   نیک  و  کار  خوش  و   شعر   جانفروز
رفتیم     زین    جهان    و     اثرها    گذاشتیم.

عباس خوش عمل کاشانی

سر   ِگلدسته چو  گل   بود  بلال حبشی
عشق   را  مرتبه     افزود    بلال حبشی

تا به  سرچشمه ی توحید و نبوّت  برسد
راه    پیمود    و    نیاسود    بلال حبشی

متجلّی  همه   جا   نور  خداوندی    دید
دیده  با شوق  چو بگشود بلال حبشی

بود آن برهه که در قید اسارت، یک دم
روح     آگاه      نفرسود   بلال حبشی

آنقدر گفت احد تا که به احمد پیوست
داشت چون طالع مسعودبلال حبشی

روز و شب نور خدا دید در آیینه ی دل
راه  توحید   چو     پیمود بلال حبشی

یافت با لطف خدا درصف اصحاب کبار
رتبه ای شامخ و محمود بلال حبشی

بود   از   مأذنه   گلبانگ اذانش جاری
پاک  و  شفاف تر  از رود بلال حبشی

آهنین عزم و حقیقت طلب و حق باور
بود    با    یاری    معبود بلال حبشی

غوطه در بحر ولای نبوی زد تا یافت
عاقبت   گوهر مقصود بلال حبشی

بود در خاطره ی دشت دل انگیز ولا
رود   را  جاری  مشهود بلال حبشی

یار  حق   بود همه عمر ، ره باطل را
روزو شب کردچومسدودبلال حبشی.

چو    شمشیر    ظفر      بندد    به     دفع    دشمنان حمزه
شود     پیروز      میدان      در     نبردی       بی امان حمزه

شهیدان    راست     اول     سیّد    و    سالار   در    اسلام
از    آن      در      خاطر      تاریخ       باشد     جاودان حمزه

سعادت      بود    با     توفیق     یارش     در     میانسالی
که   اشهد     بر    زبان   شد   صاحب   بخت   جوان حمزه

رسول الله  (ص)   را     تنها    نه   رزم آور     یل    میدان
که   سرداری   قوی   عزم  است  و  عمّی  مهربان حمزه

سر  و  دست  و  دَم و دُم  زآدم  و  حیوان  به  هم   دوزد
به   چالاکی   رها   چون   می کند   تیر   از   کمان حمزه

اگر   چه    در   شکار   شیر    نام آور   ،    به    رزمایش
قوی تر      می نماید      از    دو  صد     شیر ژیان حمزه

به  باطل چون  هجوم آرد  ز جیش حق ،  به  هم  ریزد
نظام     لشکری     آماده     از     پیر     و    جوان حمزه

به     هنگام    جهاد    لشکر    دین   ، ظاهر   و   باطن
امیرالمؤمنین (ع)   را   هم  نبرد   و    هم  عنان حمزه

اگر   هند  و   ابوسفیان  و  وحشی  کوه   هم   باشند
فرو   پاشند   از   هم   چون   شود   سیل دمان حمزه

سراسر  دشمنان  خاموش  و  حیران   در  صف هیجا
پی   تبلیغ    دین    وقتی    که    بگشاید   زبان حمزه

بماند    تا    که     توحید   و    نبوّت    زنده ی    جاوید
به    هر   میدان   فداکاری   کند   تا   پای  جان حمزه

چو   در  جنگ  اُحد  فیض شهادت  شد  نصیب  او را
به شادی «خوش عمل» ره برد  در  باغ جنان حمزه.

وقتی   که   زمین خورده ی  درد  است  تن من
دیگر    چه    امیدی    است   به   برخاستن من

عمری    است    که    از    آتش   بیداد  حوادث
چون    شمع   عزا    آب   شود   جان  و تن من

دیگر     به      بهارم     نبود     چشم     امیدی
پاییز    وزیده ست    به    دشت    و   دمن من

شمع  و   گل  و   پروانه  و   بلبل  همه  رفتند
ماتمکده   زان  رو   شده  است   انجمن   من

تا هست سمن رسته دراین باغ محال است
کز    چشم   کسی  دیده  شود   یاسمن من

خواهان   بلا   بهر  کسی  نیستم  از چیست
پایان     نپذیرد    غم    و    درد   و   محن من

تا بوده ام از عشق سخن گفته ام ایدوست
گیرم   که   به   دل ها   ننشیند   سخن من

سر خیل     شهیدان     جنونزاد       طریقم
بس   شعله  سر آورده   برون  از  کفن من.

بارگاهت کعبه ی دلهاست یا شاه چراغ
شیعیان را جنّت المأواست یا شاه چراغ

آستانبوس حریمت روز وشب خیل ملک
در کنار زائر شیداست یا شاه چراغ

نورافشان گنبد و گلدسته های مرقدت
همچوخورشیدجهان آراست یا شاه چراغ

دید در سرمنزل مقصود خود را کامیاب
هرکه در کوی تو ره پیماست یا شاه چراغ

در جوار بارگاه قدسی ات دارالعلوم
موج زن دریای گوهرزاست یا شاه چراغ

خاک پای زائران مضجع جانپرورت
سرمه ی چشم دل بیناست یا شاه چراغ

بر سر بازار حسن دلفروزت روز و شب
از وفور مشتری غوغاست یا شاه چراغ

در زیارت هر دم از فیض زیارتنامه ات
گنج آرامش نصیب ماست یا شاه چراغ

آن زیارتنامه کز هر حرف و لفظ بارزش
مکتب توحید را معناست یا شاه چراغ

گرشفا میخواهداز توگر شفاعت«خوش عمل»
مقصدش امروز وهم فرداست یا شاه چراغ.

یا سیّدالکریم که در ری مقام توست
هرصبح وشام خیل ملک در سلام توست

تو راوی حدیث امامان ثالثی
از سوی ما مضاعف از آن احترام توست

دل می برد ز پیر و جوان هر سحرگهان
گلبانگ مرغ عشق که در طوف بام توست

فیض زیارت ابی عبدالله الحسین (ع)
برد آن که زائر حرم مستدام توست

ای راوی صدیق احادیث معتبر
احلی من العسل به روایت کلام توست

ای در کرامت وعظمت همچومجتبی (ع)
عبدالعظیم زان شرف افزای نام توست

تا در حریم آل علی (ع) معتکف شدی
آکنده از شمیم ولایت مشام توست

شرب طهور معرفتم بخش جرعه ای
کان ناب خوشگوار دمادم به جام توست

اعزاز یافت در برت ای شاه تا ابد
عباس خوش عمل که غلام غلام توست.

چراغ خون  شده روشن  به صحن  شاهچراغ
به دست داعش ملعون  که ننگ و مرگش باد

از   این   درخت   خباثت   ندید    کس    ثمری
شکسته ساقه و خشکیده شاخ و برگش باد.

 4 آبان مصادف با سالروز درگذشت شاعر - ادیب - مترجم - نویسنده و طنزپرداز بزرگ معاصر استاد «ابوالقاسم حالت» است.وقتی که از دفتر «گل آقا» تماس گرفتند و خبر درگذشت آن استاد پیشکسوت والامقام و نحریر مقدام را - که الحقّ والانصاف در بین طنزپردازان معاصر «واحد کالألف» بود - دادند ، ناگهان مطلع شعری که استاد «ملک الشعراء بهار» در فقدان استاد «ایرج میرزا» سروده بود به ذهنم خطور کرد :

سکته کرد و مرد ایرج میرزا
قلب  ما  افسرد  ایرج میرزا....

*و فی البداهه سرودم:

مانند     گلی   بود      که      از      آفت   پاییز
پرپر      شد    و      پژمرد      ابوالقاسم حالت

تا    غنچه ی     لبخند    نشاند   به لب   خلق
بس    خون     جگر    خورد   ابوالقاسم حالت

غیر از سخن عشق ، چه منظوم و چه منثور
یک       نکته       نیاورد        ابوالقاسم حالت

بود      از پی     ترویج     صفا ، نشر   محبت
هر     گام       که     افشرد ابوالقاسم حالت

جان «باخت» که  تا  بارگه   قدسی محبوب
بی واسطه    ره   «برد»   ابوالقاسم حالت

جز  راه سلامت   که  به  سرمنزل  مقصود
پیوست     ،     بنسپرد      ابوالقاسم حالت

نور سخنش    را    ز کران  تا به کران   بین
چون   شمع   گر افسرد  ابوالقاسم حالت

یک  عمر    ز  میخانه ی    اخلاص   و  تولا
بخشید   به     ما     دُرد  ابوالقاسم حالت

اذناب «گل آقا» همه  شاهد  که  دلی  را
از      خویش     نیازرد     ابوالقاسم حالت

زنده ست در آثارگرانسنگ خود ای دوست
بیهوده   مگو  :  « مُرد  ابوالقاسم حالت».

دلـــــم پــــــر می زند گلگشت فـــــروردیــــن برزک را
ملاقــــاتــی ز جـــــان آحــــــاد نیـــــک آییــــن برزک را

سلام ای قاصدک جان  خیـرمقدم خوش خبر باشی
کـــــه آوردی  بـــه یـــادم شعـــــــــر آهنگیـن برزک را

نمــــاد خـــاطـــرات کــــودکـــی هــــای دل انگیـــزم
نمـــــود بــاغ و راغ و چشمـــه  و پـــرچیــــن برزک را

نسیـم بــــــاد نــــوروزی ز هر سو چـــون وزد یـارب
مبــــــاد آشفتگی گیســـــوی عطـــرآگیــــن برزک را

اگــــر بخــــت مســــاعــــد یـــــار گردد ،دولت دیدار
شود میسور سعـــــدآبـــــاد مهـــــرآذیـــــن برزک را

زیـــارتنــــامــــه بر کف می روم شــایــد که دریابم
صفـــــای مضجــع سیّــــد ســــراج الدّین برزک را

به تــرحیــب ملائک شـــایقــــم تــــا ورد لب دارم
پــس از نــــام خــــــدا و اولیا تحسیــــن برزک را.

*برزک از روستاهای خوش آب و هوا و ییلاقی کاشان در دامنه ی کوههای سربه فلک کشیده.