هزار مرتبه گفتیم یــــا حسیــــن شهیــــد

و یک دقیقه نبودیم بــا حسیــن شهیــــد

امان ز غفلت مـــا شمــــرهـــای بــالقوّه*

که داده ایم به سرنیزه ها حسین شهید

برای گوش دل ما چقـــدر سنگین اسـت

ندای حق طلب کــــربـــلا حسین شهید

فدای زائـــر بی برگ بــــوریــــا پــوشـی

که گفت با نفس بی ریا حسین شهید

بحقّ حضرت عبّاس ومشک وتیغ وعلم

بحقّ زمـــزمـــه ی یـااخـا حسین شهید

بحقّ  زینب و آن اوج استقامت و صبر

بحقّ حـــرمت خون خــدا حسین شهید

دهاد بر همه ی ما شفا خدای حسین

دهاد بر همه ی ما صفا حسین شهید

برات معرفت کربـــلا و عـــــاشــــــورا

دهاد بر من و ما و شما حسین شهید

مکن غلوّ و به تحریفها مــــزن دامـــن

که شکوه دارد ازین ماجراحسین شهید

به دوزخیم چو نفرینیان  وادی طــف

برای ما نکند گر دعـــــا حسین شهید

چه قرنها که گذشت از قیام عـاشورا

هنوز فاصله داریم تــا حسین شهید.

_______________

*تعبیری حکیمانه از آیت الله العظمی بهجت(رض)

گر  به  عالم  نهضت خونین  عـــــــــاشـــــورا نبود

در   دیاری   پــــرچم  آزادگــــی  بــــرپــــــــا  نبود

آب  می نوشیــــد اگـــر عبّـــاس از شطّ فــــرات

تا  ابـــد شـــرمنده ی لعل لبـــش  دریــــا   نبود

هیچ  داغــــی  غیـــر داغ  اصغـــــر شیرین زبان

بــــر امـــام عــــاشـقان دلسوز و جانفرسا نبود

کربلا در کربلا مـــی مــــانـد چون نخلی غریـب

گر  به  شــام و کوفــه نطق زینب کبری  نبـود

نهضت ســرخ حسینی  این تداوم را  نداشت

خطبه ی  سجّاد اگر  همراه  با  افشــا  نبـود

«ما رایت الّا جمیلا»  گفت زینب  بـــــــا عـدو

عشق  را   زیباتر  از  این  منطق گویا  نبـود

دفتـــر  پیروزی  حق  خطّ  باطل می گرفـت

گر  به خون  پاک  هفتاد و دو تن امضا نبــود

افتخار این بس که نقش پرچم عدل وشرف

شیعیان  را  جز  پیام  ظهر عــاشــورا  نبود

با  نوای  جانفروز  «یـــا لثـــارات الحسین»

در  گذرگاه  حوادث  کـــربلا  تنـــــها  نبــود

پـــای در گل تــا ابـد می ماند رهوار حیات

گر  عنــــــایـــات  حسینی دستگیر ما نبود.

ای سیّـــــد  عشق ای امامم  دریاب

افتـــــاده به دام ننگ و نامم  دریاب

شاهی تو و هست باغلامان نظرت

من نیز یکی پیـــــــــــر غلامم دریاب.

ای بـــر لب تــــو  زمزمه ی  مــــاه   محرّم

بنهاده ســر از شـــوق  به  درگاه   محرّم

از حنجــر گلگون   شهیدان خدایی است

پیغام تـــــــورا : گــــــم  نکنی راه  محرّم

بر گنبد افلاک ملک بــــرد و بـــرافراشت

پرچم  ز  کف  قــــائــد خونــــخواه محرّم

با فـــــوج ملک همدل و همراه و همآواز

شد خیـــــل عـــــزادار دل آگـــــاه محرّم

این قافله در قافله  آتشکده دلهاسـت

افروخته   از شعلـــــه ی جانکاه محرّم

در خشک و تر عالم و آدم  زنــــد آتش

گر شعله کشد از  سرنــــــی آه محرّم

جزغنچه ی لبهای علی اصغر گلپوش

بر خنده نشد بـــــاز لبی گـــاه  محرّم

ما خیل گـــــــدایان سرکوی حسینیم

باشد نظـــــر  لطف کند شــاه  محرّم .

اعتیاد من به خواندن نماز

زیر چشمهای ناصبور و پاسبانی پدر

عشق نیست

نور نیست

هیچ مرتع از مراتع بهشت را

-مجوّز عبور نیست

وهن یک قداست بزرگ آسمانی است

با فرشته قهر و با شیوخ شهر در نبرد

جز نفیر جغد خسته ای اسیر برجها

غیر بازتاب حرف زور نیست

***

من از این عبادتِ به عادتِ همیشه خسته ام

با پدر بگومگوکنان

روی مستطیلی از چروک خورده خرسکی

نشسته ام

هرچه پنجره گشود زآسمان

به روی خویش بسته ام

***

ترک اعتیاد موجب مرض اگر نبود

تا به حال

بارها و بارها

در مسیر کمپ ترک اعتیاد

-گام می زدم

لعنت همیشه ی پدر

پشت سر

با دلی که تار عنکبوت کفر بسته است

حرف از حضور التیام می زدم

***

ای شما رجال پاک مسجدی

قوم و خویش جبرئیل و قهر با بدی

واقعا کدامتان نمازتان

-به حسب اعتیاد نیست؟

*سروده ی: محمدحسین خوش عمل.

دلم آشفتــــه ی  شیــــرین   ملالی  است

که با  تلخاب عشقش شور و حالی است

به  زنگارش   مبیـن   زنهـــــار  زنهــــــــار

که  این  آیینه   خاکستــــر  وبالی  است

فرازی   را   نــــدارد  چشــــــم پــــــرواز

بداختــــر  اخگــــر   موهوم  بالی  است

گهی  بر شعله ی  آهی سپندی  است

زمانی   تشنگی ها   را    زلالی  است

ورا  با   من    نه  ضربآهنگ   قهــــــری

مرا  با   او  نه سودای   جدالی  است

به دام افتاده سیمرغی است در قاف

همه  دنیای  او   حالی  و خالی است

شگفتا   طرفه  پیـــر   طفل   خــــویم

طفیل   آرزوهای   محـــــالی    است

گر  افلاطون   اوّل  نیست از چیست

نشسته  بر خم خون دیرسالی است

اگر چه  سوختن  را   آزمــــوده ست

صنوبر  میوه ی هر فصل کالی است

دوبیتی های   اشکم  شاهد  آنــــک

که موزون نغمه ای نازک خیالی است

من و  او را به خود  گر  واگـــــذارند

به هر عمری تماشایی وفالی است.

دریـــــا به  غدیـــــر آمــد  ،  برخیــــــــــز و  ره غم زن

سرمست و  غزلخوان شو دستی دوسه بر هم زن

گــــر  ریختــــه بر جانت  غم  آتــــــش نمـــــــــرودی

بر شعلــــــه ی  جان آبی از  رطل   دمــــــادم   زن

در   ملک  ولا  آنـــــــک ، برپــــاست  علم  بشتـاب

بر  ســــــرو روان خـــــود زان سلسله پرچم   زن

با اهـــــل  دلی   بنشین ،  در جمع خــــداجویـان

بیتی  دو  سه  انشـــــا کن وز مدح علـی دم زن

در دامگـــــه عنصــــر   گــــــر مانده ز رفتــــــاری

بر خنگ  طرب بنشین  رو بانگ بر ادهــــــم  زن

از  رتبه ی «لاتلقــــوا» چون رخت  فرا بـــردی

بر  «تهلکه»ی جانت صد ضربه ی محکـم    زن

نفی ات  چو  مسلّم شد ، اثبــــات  پدید   آیـد

هستی   اگرت   باشد بر لا  و لن  و لم    زن

اعراض و جواهر  را یکدم  به  کنـــــاری  نـــه

نقش خفــــــی از  وحدت بر لوح معظّم    زن

گر  پای  طلب  داری  بـــا شاهد  بـــــــازاری

بخــــرام  به  گلــــزاری دم از غم دل کم  زن

مولاچوتورا خواهد چشم از همه عالم پوش

ساقی  چو تو را جوید  پا بر  سر  عالم  زن .