بینــــوا مــــــــردی ز مـــــــــردان خـــدا

کـــاو نمــــــی دانســـــــــــت آداب خلا

گفــــت بــــــا بهلـــــــول روزی در گذر

کای مـــــــراد مـــــــردم صاحــــب نظر

هســـــت ابریقـــــــی مــــرا در بارگاه

کآب را در خـــــــود نمـــــی دارد نگاه

قبــــــل از انجــــــــــام قضای حاجتم

مــــی رود آبـــــــش ، از این ناراحتم

آب چـــــون نبــــود طهارت چون کنم؟

فضله را از خود چسان بیــرون کنم؟

آه از ابـــریـــــق تــــــرک بـــرداشتــه

دردهـــــــــا روی دلــــــــم انباشتـــه

شیـــــخ بهلـــــول شـــریــــف کاردان

کــــــرد لبخنــــــدی نثــــــــار ناتـــوان

گفـــــت : اوّل رو طهــارت کن از آب

بر قضــــای حاجـــت آنگه کن شتاب

مومنین را این طهــارت راحت است

شستنی قبل ازقضای حاجت است

بینــــــوا از حـــلّ مشکل شـــاد شد

در ره بیـــــــت الخلا ارشــــــــاد شد.

ســـالهـــا خـــوانــده ام نمـــاز اما

طبـــق عادت ، ز فــرط استیصال

همه از تـــرس اینکــــه سد نشود

راههـــــای رسیــــدنم بــــه نوال

رکعتــــی از نمـــــازهــــام نبـود

عاشقانه ، دلی ، به قصد وصال

هـــر عبـــادت به شرط مزد مرا

بــــود در پیشـگاه حــــق متعال

در قیــــام و قعـــود پی در پی

طلبیــــدم ازو جـــلال و جـــمال

هــم از او خواستـم به تعقیبات

که فزونتــــر شـــود مرا اموال

من و اعضای خانـواده ی من

دور باشیــــــم از نـزول زوال

شوک شک کی اجازه داد مرا

که ز راه یقیـن رسم به کمال

بارها دیـــده ام به وقت قنوت

روی انگشتهــای شبه زغال

بنشستند و سخره ام کردند

مرغکانی رمـــوک و آتشبال

با حضوردلم یکی می گفت:

ای زیانکـار آب در غـــربال

لعن حــق بر تو و عبادت تو

لقلقکهــــــای طبق عادت تو.

در روستـــای «یوســف آبــاد» دارد اقامت مرد چاقی

شاعر ولی بیگانه با شعر ، دل بسته بر دیگ و اجاقی

از صبح تـــا شب کنج خانه ، کز کرده در جنب زنانه

میـــدان فعّالیــــت او ، محــــــدود باشـــــد در اتــاقی

تلفیـــق با هم صـــدر و ذیلش ، دیگر نباشد باب میلش

نه شاهـــد آیینه رویی ، نه ساقـــی سیمینــه ساقی

افسرده وغمگین وبیمار،چون خودروی افتاده ازکار

این روزهــا حتی نوشتار ، باشد برایش کار شاقی

گردد وجود شعله خیـزی ، با خــوردن حبّ مویزی

سردی دمارازوی درآرد،گرغوره خاید یا سماقی

باهمسرخود همچوخواهر ، حتی اگردرجوف بستر

شد سالها کزهم جدایند ، بی صیغه ی تلخ طلاقی

این روزهـــا آید به دیـــده ، زردآلوی تـــرش لهیده

آن سیب سرخی راکه دادند،یکروزبردست چلاقی

«بینی و بینک» برزبانش ، جاری ولی باشد گرانش

تــادر خطاب او را بگوید : ای مهربان «هذا فراقی»

از پیـــر همســـر تا نـواده ، تلخ است کام خانواده

با مرگ مـــرد چــــاق شاید ، شیرین بیفتد اتفاقی.

جان فدایت جان فدایت یا حسین

قسمتــــم کن کربلایت یا حسین

*

ای گل گلــــزار ختــم المرسلین

میـــوه ی جـــان امیـــرالمومنین

نـــور چشـم فاطمه بانوی دین

عالــم امکــــان برایــــــت یا حسین

جان فدایت جان فدایت یا حسین

*

گرچه جان درراه جانان داده ای

مکتـب اسلام را جـــان داده ای

جلوه ای دیگر به قرآن داده ای

می کنـــم حمــد و ثنایت یا حسین

جـــان فدایت جان فدایت یاحسین

*

ظهـــر عاشورا به میدانگاه عشق

شد هویــدا از فروغت راه عشق

ای خدایی جلــوه ی آگاه عشق

نغمه ی وحــــدت به نایت یا حسین

جــان فدایت جـان فدایت یا حسین

*

در ره دیـــن عون و جعفر داده ای

قاسم و عبــــــاس و اکبر داده ای

نوگلی شش ماهه اصغر داده ای

نــازم آن مهـــــر و وفایــــت یا حسین

جان فدایت جــان فدایـــــت یا حسین

*

تشنه لب جان دادی و قربان شدی

جانفـــدای مکتــــب قـــــــرآن شدی

با شهادت چون که جاویدان شدی

تا ابــــد بــــر پـــــا لــــــوایت یا حسین

جــــان فدایت جــــان فدایت یاحسین

*

ای به راه دیـــن حــق هادی سلام

اســــوه ی مردانگـــی رادی سلام

بــــرتــریــــن استــــاد آزادی سلام

جان بــــه قربـــــان صفایت یا حسین

جـــان فدایت جــان فدایت یا حسین

*

در عزایـــت دیــــده باشــــــد تر مرا

تا قیامـــــت خاک غـــــم بر سر مرا

چون تو هستی شافع محشر مرا

سر نهــــم از جان به پایت یا حسین

جــان فدایت جـــان فدایت یا حسین.