(تقدیم به بانوان پرستار)

پرستار   ای     که     باشد    در  وجودت
به     هم     آمیخته      امّید    و    بیما

وزیدی        در         خزان        نا امیدی
به     گلشن     چون    بهارآور    نسیما

در    اوج     استقامت     هیچ    راهی
نرفتی        غیر         راه       مستقیما

قدم های       تو       ارزشمند     باشد
نه     تنها    حال    از     عهد      قدیما

بسا     کوشید    بهر     رخنه      کردن
در    ایمان      تو     شیطان      رجیما

سر  و   پایش  به   سنگ   آمد   ازیرا
که    کردی   نا امید   او    را    عظیما

سلامت   از  تو  محفوظ  است  دائم
که   هستی   صاحب   نفس  سلیما

به      لطف       حضرت      باریتعالی
سلامت    از    تو   می یابد    سقیما

مقام  شامخ   تو   هر  که  بشناخت
مدامت    پاس     می دارد     حریما

به   دستت   داد   باید  بوسه با  گل
به   پایت   ریخت   باید   زرّ و سیما

به هر مقطع به هر موسم به هرجا
نگهدار     تو     رحمان     و     رحیما

به   دنیا   و   به   عقبا    اجرها   داد
به   هر  یک   از   شما   ربّ  حکیما

چه   گویم   من   کلام الله فرمود:
«و َ  اَعتَدنا     لَها      رِزقَآ    کَریما»*


*سوره ی احزاب / آیه ی 31
(و ما برای او روزی نیکو فراهم کرده ایم)

چون سایه به دنبال من آیـد غم تو

انــدوه کنـــار غصّـــه زایـــد غم تو

بـا ایـن همــه در حریم تنهایی من

در هر نفسی نشسته باید غم تو!

مرگ «پیشک»!   

استاد بزرگ فریدون توللی را گربه ای به نام «پیشک» بود که به او علاقه ای زایدالوصف داشت.وقتی «پیشک» مرحوم شد من از کاشان این شعر را جهت سرسلامتی برای استاد فرستادم....فروردین ماه 1359خورشیدی بود:


بیشک   آن    پیشک   فریدونی
که    ز   دنیا    برفت     اکنونی

نه شد آلوده ی عرق نه دخان
بود  از  نسل پاک  ببری خان*

هست در برزخ وحوش یقین
همدم    گربه های    علّیّین

تسلیت   بر تو   ای تولّلی ام
اوستاد   زمان   خل خلی ام

پیشکت رفت و بیشکت آزرد
غم هجران آن یگانه که مرد

ای پدر! بهر  سرسلامتی ات
با  رفیقان   رند     پاپتی ات

چلمین روز مرگ پیشک خان
خواهم آمد به فارس از کاشان

تسلیت   بر تو مرگ پیشک باد
خانه ی   نو   بر او    مبارک باد!

*«ببری خان» اسم گربه ی محبوب ناصرالدین شاه قاجار است.

?گربه !  

(برای نرگربه ی فقیدم نازی ملوس !)

ای    گربه ی سیاه   من    ای نازی ملوس
خود   را   نمال این همه  بر ساق پای  من

می دانم   اینکه برده تو  را   تاب  گشنگی      
پرسی مرا   که   از چه   نیاری  غذای  من

شرمنده ام  ز   روی  تو  ای   با وفا   انیس
وی سال  و ماه  و هفته  و روز  آشنای من

در سفره نیست نانم و دردیگ پاره گوشت
تا  آورم  برون  و   کنی    نوش   جای  من

همچون  تو چشم دوخته ام سوی آسمان
تا      لقمه ای  مگر   بفرستد   خدای   من

از   من  دعا   و  از  تو هم  آمین آن  بگوی
تا  بلکه  مستجاب   شود  این   دعای  من

ظرف      غذا    اگر   بفرستد     برای    تو
تیر     بلا     اگر     بفرستد      برای     من

خواهی  مگر   دویدن اشک مرا  به   روی
بینی   که ضجه می زنی ای بینوای  من

ای   کاش  صاحب  تو   یکی پولدار   بود
نی  چون  منی فقیر و بداقبال  وای  من

در فکرخویش باش و ز شرّم خلاص شو
انصاف نیست تا که بسوزی به پای  من

ازخوردنی بجز غم واندوه وغصه نیست
خواهی  بمان و خواه برو  از سرای من .

      (به یاد والدین مرحومم)

پدر  در   ماه  شهریور  ز  دستم  رفت   و  مادر هم
کنارم   همدم   و   حامی   نماند   و   یار و یاور هم

به   بستانی  که   آبش  بود  از  سرچشمه ی معنا
مرا   خشکید   نخل    بارور    ،    سرو    تناور هم

به سر چتر همایم  سایه افکن  بود  و  در تن جان
به ناگه رفت از تن جان شیرین ، سایه ی سر هم

دریغا     کز      هجوم       هرزه باد      نامرادی ها
سحر در محفل رندان سبو بشکست و ساغر هم

نه تنها ساقی از غم جای اشک از دیده خون بارید
گریبان   چاک    نالیدند     سرمستان    دیگر هم

چو   شاهین   اجل  آمد  فرود  از عرش برق آسا
به  هم  بشکست  پای  قمری  و  بال  کبوتر هم

به  سوگ  آن دو گنج شایگان  در این خراب آباد
به  همراهم  برادر ناله ها سر کرد و  خواهر هم

دریغا گویشان  هر  چند  ماندم  ،  شکر  ایزد  را
که  در  پیوند  با  آنان  امیدم هست و باور هم

الهی  در    قصور   باغ    جنّت   رزقشان   باشد
غذا  از  لحم طیر  و  آب  از  تسنیم  و کوثر هم

از   الطاف   الهی   همجوار   آن  دو   گوهر   باد
رسول الله  و  امّ المؤمنین ، زهرا  و  حیدر هم.


*تاریخ وفات پدرم شاطرحسین :    9/ شهریور/  1361 (در 44 سالگی)
*تاریخ وفات مادرم عزّت بانو    :    11 /شهریور /1383 (در 73 سالگی)

خواهم که شبی مست درآغوش تو افتم
چون  زمزمه ی  عاطفه  در گوش تو افتم

پروانه  شوم  طوف  کنم  شمع  رخت  را
گلبوسه  شوم  بر لب  می نوش تو افتم

درباغ وچمن چون که به صدجلوه درآیی
شبنم شوم از شاخه به  تنپوش تو افتم

در محفل شمع  و گل  و  پروانه  و  بلبل
با رقص طرب  مست در آغوش تو افتم

گر   طالع   دیدار   ندارم   ،   به   پیامی
یادم  کن   و  نگذار   فراموش  تو افتم .

روز     یاران     به   خیر   و  شادی  باد
فکرشان     فکـــر      اقتصــادی      باد

مستمــری    بگیــر      اگر      هستند
پـــــول    در    جیبشان     زیادی    باد

من   دعا    می کنم    که    ماه   دگر
نوبت     خــرّمـــی    و    شـــادی    باد

به    مـــراد     دل    همـــه    یـــــــاران
در شعب   هر    چه   امر   مادی باد

یعنی     اینکه     حقوق ها  به   دلار
بدهند     و     نه    غیـــر  عــــادی باد

کارهای       دلی         اگر         کردند
یا    گلی    ،     جملگی    ارادی    باد

رقبا       را       «بگم بگم»    هاشان
قاطعآ           احمدی نژادی         باد

وقت     تفریح    قسمت     همگی
قصه های         ر.اعتمادی         باد

همگی    را     گره   گشای      امور
سرور    ما      امام     هادی ع   باد

لیک    دور    از   جناب   مسئولین
اعتراضات          انتقادی           باد

دست مــا   گر  چه    تنگ   از   آنها
روز   و   شب    آخــر  گشادی   باد

بر   سر     قبر   مرده هاشان   هم
شمع   نه   بل   چـــراغ   بادی   باد

بعد  صد   سال   هم   اگر   مردند
که   چنین    مردنی   جهـادی   باد

روز و شب از دریچه های  بهشت
حــور   و   غلمانشان   منادی   باد

لعن و نفرینشان  رسیده به  ویل
قسمت     ملجم     مرادی      باد

ما   ز   دنیـــا  اگر  کــه  در  رفتیم
بــه   جهنّم   ،   جهنّم   ار  رفتیم.

لب تشنه ، نفس بریده ، بی خواب ایران

در حســـرت آب رفتــــه از تــــاب ایــران

یـــارب بفـــــرست ابــــرهــــا بـــاران زا

تــا جــــان دگــــر بگیــــرد از آب ایـــران