خواستــــم شــــرح جفاهــــای تـــــو را بنویســـم

مــــو بــه مــــو آنچه بــه من رفتـه جفـــا بنویسم

لــــرزش دست و تپشهـــای دل و جــــاری اشک

ســـــدّ راهــــم شــــــده نگذاشتـــــه تــا بنویسم

پــــدر عشـــق بســـوزد کـــــه قلــــم دستم داد

تــــا خطاهـــای تــــو را جملــــه ســــــزا بنویسم

بــــایـــد از ســـر بگذارم گله هایی کـــه مراست

و بـــــه دلخــــواه تو بی جـــا همه جـــا بنویسم

نـــــارواهــــا کـــه تـــو در حـــقّ دل مــــن کردی

بشمـــــارم همــــــه را لطــــــف وروا بنویســــم

بیـــــت بیــت غــــــــزل دفتــــر دل را هـــــر شب

یــــا بخوانـــــم بــــه تمنّـــای تـــو یــــا بنویســـم

شب قـــدری کـــه تو در خاطــــر من گل کردی

جــــزو محبــــوب تــــریــــن خاطــره ها بنویسم

سالها رفت کـه در اول منظــومــــه ی عشــق

مانــــده ام نــــام تــو یـــا نــــام خـدا بنویســــم

شرح این قصه ی جانسوزنه حرفیست که من

بـــر ورق پـــاره ی هــر بی ســر و پــا بنویسم

دفتــر عمــــر من از یـــاوه سرایــی پـــــر شــد

یارب ایــن تـــوبــــــه ی ناکرده کجــا بنویسم!؟

شده ام پیـــــــــــر ولی بخـــت جــوان می خواهم

انــــدکـــــــــی جــاذبــــه و زور و توان می خواهم

هیئت آهــــــــــــوی وحشی بــــه چــــراگـاه کمال

هیبت شیـــــــــــــر نـــر و پیل دمــــان می خواهم

چه زبونم ؛ پی احقـــــــــاق حـــــق خود همه جا

دوسه متــــــــــری ز خداوند زبــــــان می خواهم

لذّت و شادی و عشــــــــــرت همه ، امامشــروع

نه به یک لحظه کــه روزان و شبان می خواهم

مــــــو اگر از سر من رفت و شدم جـــــزو کلان

بی خیالم ، عوضش مــــــــال کلان می خواهم

ز خودم گـــــــر که بپرسید ؛ هم این می طلبم

ز دلم گـــــــــــر که بجوئید ؛ هم آن می خواهم

به حقوقم شده افـــــزون دو سه تومان گفتند

حق اگر هست به میلیارد تومـــان می خواهم

هر چه نعمت به وفـــــور است در این دار فنا

بدن آسوده ز هر کار ، به جــــــان می خواهم

خــــــــرده بر بنده مگیرید که شرح امل است

آنچه در شعـــــــر ز ارزان و گران می خواهم

شاطرم شاطر وارسته که در پـــــــای تنــــور

سینه میسوزم ویک لقمه ی نان می خواهم

گرچه اشکم دم مشک است به هر حادثه ای

لب پـــــر خنـــــــده بـــرای همگان می خواهم.

...حضرت صادق (ع) که نامش جاودان

در حدیثــــی کــــرده وصــــف عـــابدان

گفت زیشـــان عـــــــــده ای از بیم نار

با عبــــــــــادت کرده ســـــر لیل و نهار

این عبــــــادات اســت زان بــــــردگان

فـــــاقــــد روح اســت و بی تاثیر دان

دستــــه ای دیگـــــر به امّید ثـــــواب

یا که پـــــاداش عظیم و بـی حساب

روز و شب وقف عبـــادت می کنند

هر عبادت طبق عــــــادت می کنند

هان عبـــادات اجیـــــران است این

نیست آبــادان که ویران است این

دسته ی سوم ز فرط حبّ دوست

که همه عالم مطیـــــع امر اوست

رو بــــــه درگـــــــاه الهــــی آورند

در عبـــــــــادت روح را می پرورند

این عبــــــــــادت ویژه ی آزادگان

دل به محبـــــــــوب الهی دادگان

هست و افضل از عبـــادات دگر

بوده از اول به نــــــــزد دادگر.....