شب یلداست شب خاطره ها
خاطراتی همه شیرین و عزیز
خاطراتی همه از عطر صمیمیت و شادی لبریز
فرصتی سبز و بهارآیین تا بار دگر
پیش هم بنشینیم
نفس سرد زمستان را با زمزمه ها
-نقل یک خاطره از دفتر پیشین ترها
خواندن یک غزل از حافظ شیراز
-که دلهامان را
گرمتر می خواهد-
دور کنیم
به تمنای بهاری که ز راه
خواهد آمد و صمیمیت سبزش را
خواهد بخشید
-خاطر آسوده ز دیوی که پس پنجره کرده ست کمین-
دل خود را و دل یاران را
مسرور کنیم
صحبت از گرمی دلبستگی و نور کنیم.

*اشاره:
غزل زیر یک عاشقانه ی قدیمی است که تاریخ  سرودنش 31فروردین ماه 1354شمسی است.آن زمان ارادتمند جوانی 17 ساله ودر اوج هیجانات روزگار زودگذر جوانی بودم.به یاد می آورم که رئیس انجمن ادبی صبای کاشان استاد فقید مصطفی فیضی که از نوادگان فاضل و ادیب و شاعر ملا محسن فیض و ملاصدرامحسوب می شد بیتی معروف را به اقتراح گذاشته بود:
اختیاری داشتم دل دادم و دلبر گرفتم
حالیا دل بر گرفتن را ندارم  اختیاری
در جلسه ی بهاری انجمن صبا که در باغشاه فین کاشان برگزار شده بود شاعرانی که بر اساس بیت مذکور شعر ساخته بودند آثارشان را خواندند.من هم که جوانترین عضو انجمن به شمار می آمدم این غزل را با آب و تاب فراوان دکلمه کردم و در رای گیری اعضای انجمن نفر دوم شدم.به یاد می آورم کسی که رتبه ی نخست را به خود اختصاص داد استاد فقید احمد سهیلی خوانساری بود که دوسه هفته ای مهمان انجمن ادبی صبا بود.جالب است بدانید که نفر سوم شاعر امی طنزپرداز روانشاد سیدرضا محمدی نوش آبادی بود که شعری فکاهی سروده بود.اینک غزل مورد بحث را صرفا به عنوان خاطره ارائه می دهم .از بیب بیت غزل می شود فهمید که جوانی در ابتدای راه تا چه اندازه تحت تاثیر زبان و نگرش انجمنهای سنتی ادبی بوده است:

برده     دل   از    من   نکو    رو      دلبری       زیبا نگاری
سروقد    ابرو     کمانی       نوش لب    گلگون  عذاری

چشم آهو    نازکی   سیمین بری        شور   آفرینی
فتنه ای      گیسو کمندی    مه جبینی    طرفه  یاری

می فریبد      می نوازد       می خرامد      می گدازد
عاشقان    را   با   پیامی   سرخوشان  را با شراری

بی وجود   روی  ماهش   نیستم     تاب  و    توانی
با   وجود    گاه گاهش  نیستم      صبر      و    قراری

روزگارم   را   سیه  کرد    از  سر    زلف    سیاهش
گر    چه   بی  وصلش  ندارم  بهتر از این    روزگاری

از  قضا   خواهم  که   باشد   برمنش هردم عبوری
وز   قدر خواهم  که  افتد  با  منش  بوس   و  کناری

ناصحم گفتا ز  عشقش  تا که   بتوانی   حذر   کن
تاب    مهجوری     نیاری      طاقت     دوری    نداری

گفتمش با خشم: بیدل را به  دلداری چه نسبت؟
گفتمش با اخم: بی غم رابه غمخواری چه کاری؟

وعده ی  شرب طهورم می دهی در هر نشستی
مژده ی  حور و قصورم   می دهی  با  هر     گذاری

تا که  مل باشد به  ساغر جان نمی بازم   به  آبی
تا که گل باشد به گلشن دل  نمی بندم  به  خاری

اختیاری   داشتم    دل    دادم   و       دلبر    گرفتم
حالیا    دل     بر  گرفتن      را       ندارم      اختیاری

«خوش عمل» امروز  طرحی نو درافکن تا  بمانی
ور   نه   فردا   از  تو  ماند نقش سنگی  بر مزاری.

چندان    که    دیده   در غم آل عبا گریست
یا خون دل    به    دامن ما   کرد  یا گریست

دل، مبتلاى آتش غم گشت تا که سوخت
شد دیده    بى فروغ    از   اندوه تا گریست

گه سینه در رثاى نبى    ناله کرد   ،    زار
گه دیده در عزاى حسن، گه رضا گریست

از    داغِ  سینه   سوز     حبیبان     کردگار
خیل     ملک     به    بارگه     کبریا گریست

حوّا   کنار مریم  و  هاجر  به سینه  کوفت
آسیه    با     خدیجه  و خیرالنّسا گریست

تنها نه جنّ و انس ،   پریشان    گریستند
روح الامین به عرش از این ماجرا گریست

بیگانه   زین مصیبت عظمـــاست  بى قرار
آن جا    که  با   تمام وجود  آشنا گریست

آرى ؛ خزانِ    گلشن    آل   رسول    شد
چون ابر نوبهار ،  اگر   چشم‌ها گریست.

کانون گرم خانواده...
__________________
خوشا  کانون     گرم       خانواده
که   از    آنجاست  معراج السعاده

ندارد   غیر     کدبانوی     محجوب
نیارد   غیر       مرد        با   اراده

کدامین  طرفه   کدبانو؟     همانی
که  بر    مرد شریفش تکیه    داده

کدامین  مرد؟ آن  مردی  که  دائم
به   جام  اوست  از  اخلاص   باده

به   توفان  حوادث  پای    بر    جا
چو    کوه      استواری    ایستاده

شب و روز از برای   کسب  روزی
ندارد   جز   تلاشی    فوق العاده

برون   از   خانه  وقت    بامدادا
قدم    بهر    تکاپو   چون    نهاده

کمر بسته    توکل   کرده    آنگاه
وداعی   کرده  با   روی   گشاده

شبانگه  یک  سبد گلهای    لبخند
زن  و  فرزند خود را هدیه داده

قناعت پیشه چون شدمردوکم حرف
زن او...رزقشان  گردد    زیاده

به   دنبال   تجمل    گر     نباشند
زن و مرد شریف و پاک و  ساده

سوار   اسب    اقبالند         دایم
نمی گردند    با   خفت      پیاده

بدا  بر  حال  مردی یا زنی  کو
تکبر   می فروشد  یا       افاده

به   رفتار آنچنان باشد که  گویی
به   مثلش  مادر  گیتی    نزاده

گمانش  از  دماغ  حضرت فیل
ز   هندستان به  ایران   اوفتاده

خوشا  آن مردیا آن زن که درراه
نمی ترسد  ز  دست انداز   جاده

نه  خود در  فکر سوءاستفاده ست
نه   زو  کس  فکر   سوءاستفاده

به شادی«خوش عمل»این پند نورا
کند   تقدیم    جمع         خانواده .