تا عشـــق خویش را به تو ابراز کرده ام

بر خــود دری ز شهـــر صفـا باز کرده ام

درکوچه های پرتپش هفت شهر عشق

نـــام تــــو را بـه نــــای دل آواز کرده ام

ای ســـرو بــا شکـــوه چمنـزار دوستی

با بــــال شــوق سوی تو پرواز کرده ام

تا روشن از فـــروغ تو جـان و دلـم شود

طبــع خمـوش خویش غزلساز کرده ام

از فیض بـاده ی لب لعـل تو بوده است

گـر در ســـرودن غــزل اعجــاز کرده ام

چشــم رقیب سوخت در آتش سپندوار

وقتی که دید لب به سخن باز کرده ام.

خواهم کـه شبی مســت در آغوش تو افتم

چون زمــــزمـه ی عاطفه در گـوش تـو افتم

پــــروانـــه شـــوم گــــرد رخ مـــاه تـــو گردم

گلبـــوســه شوم بر لــب می نوش تـو افتم

در باغ و چمن چون که به صـد جلوه در آیی

شبنــم شــوم از شاخه بـه تنپوش تـو افتم

در محفــل شمـــع و گل و پـــروانـــه و بلبل

بـا رقص طــــرب مست در آغـوش تو افتم

گـــر طالع دیــــــدار نـــــدارم ، بــه پیــامی

یـــــادم کـــن و نگـــذار فـرامـوش تـو افتم.     

چــــو یــــاد روی تـــو کردم ، دلـــم قرار ندارد

دلـــــم هــــوای مـــی و سیــــر لاله زار ندارد

بیا ز پـــــرده برون ای مــــه دو هفته که دیگر

گــــدای گــوشــــه نشیــــن تـاب انتظار ندارد

چــــرا قضــــا و قـــدر شـــادکامیــــم نپسندد

متــــاع خـــوشــدلیــــم از چــه روزگار ندارد؟

خبــــر چـــــرا بــه من از یــــــار دلنــــواز نیاید

اثـــر چـــــرا به دلــم نغمــه ی سه تار ندارد؟

ربوده ای دل و دینـــم به یک اشـاره ی ابرو

مگـو که آهـــوی چشمم چــــرا شکار ندارد؟

به پای او چو نشستم صبا به مرحمتم گفت

کــه گل ز راه محبّـــت نظــــر به خـــار ندارد

نشان گـــور غریبم لـوای لاله ی صحراست

شهیــد عشــــق تو شمعی سر مزار ندارد

به بـــوستـان مبریدم از این خرابه که دیگر

دلـــم هــــوای مــی و سیـر لاله زار ندارد.

نیـــــــاز مـــن بــه تـــــو چـون حاجت کـــویـــر به آب

و یـــــا نیــــــاز خمــــــــاری به جـــام هــــای شراب

تو وعــــــده می دهی اما چه وعـــــده ای که بود

چو طـــــــرح گنگ فـــریـب و چو نقش محو سراب

به گوش مـــــن ز چه خوانی تـــرانـــه هـــای امید

که بخت من شده چون چشم نیم مست توخواب

تمـــــام عمــــــر بـــــه آبــــادی تـــــو دارم چشـــم

اگــــــر ســــراغ من آیی شبــــی به حـــال خـراب

قســــم به عشـــق که خشنودم از تو گر بدهی

نیــــــاز گــــــرم مــــرا ســــرد و با عتـــــاب جواب

به مــــــا که ذرّه صفــــت رو بـــه سویت آوردیم

تو ای عــــزیــــزتـــریـــن آفتـــاب عشــــق ، بتاب

به کامــــرانــــی و عشـــــرت کنــــار من بنشین

که عمر شادی و مـا هست همچو عمر شهاب.

(1)

دلم تنگه هوای گریه دارم

چو بارون هایهای گریه دارم

به روی گونه های سردم ایدوست

همیشه ردّ پای گریه دارم

(2)

بهارا از چه رخسار تو زرده؟

لبت بی خنده ، دستای تو سرده؟

مگه دژخیم خون آشام پاییز

به حصر خانگی با توچه کرده؟

(3)

خداوندا چراغ خونه ام کو؟

شفابخش دل دیونه ام کو؟

خزونه ، شور مرگامرگ گلهاس

برای زنده موندن بونه ام کو؟

(4)

دلم را آرزومند تو کردم

به نام عشق پابند تو کردم

همه گلهای باغ آشتی را

بهارآموز لبخند تو کردم

(5)

گلی دارم به دست کس نمیدم

به دست هر کس و ناکس نمیدم

خدا داد این گلم را یادگاری

خودش هم گر بخواهد پس نمیدم

(6)

شلال گیسوانت را رها کن

به خندیدن لب چون غنچه وا کن

سری از پنجره بیرون بیاور

مرا با دوستت دارم صدا کن

(7)

عروس چشمه ی نوری عزیزم

ز شهر رنگها دوری عزیزم

سلیسی ، ساده ای، گیرا و نابی

سراپا شعر انگوری عزیزم

(8)

ترنّم های باران بهاری

عروس سرخپوش لاله زاری

تو را خوانم چه ای از خوب بهتر؟

بگویم هر چه از خوبی تو داری

(9)

اسیر دست توفانم تو کردی

چو موی خود پریشانم تو کردی

چو برق آسمان خندیدی و باز

چو ابر تیره گریانم تو کردی

(10)

چو شد یارم در این ماتمسرا غم

نمی گیری دگر حتی سراغم

همان بهتر نیایی دیدن من

ز دیدار تو گردد تازه داغم

(11)

شراب خوشگوار آورده ساقی

به آهنگ سه تار آورده ساقی

بخوان بلبل که در پاییز عمرم

خبر از نوبهار آورده ساقی

(12)

کویر خشکم ، ابر نوبهاری

نظر بر من چرا یک دم نداری؟

هزاران لاله روید بر مزارم

اگر ای ابر سرسنگین بباری

(13)

بیا یاد از من خونین جگر کن

به شهر بیدلان روزی سفر کن

اگر مردم ز بعد مرگم ای گل

غزل خوان از سر قبرم گذر کن

(14)

اگر باشی تو پیشم غم ندارم

به دل اندوه بیش و کم ندارم

اگر باغ بهشت من تو باشی

هراسی از جهنّم هم ندارم

(15)

خزون در راهه گریون می شود گل

جگر خون و پریشون می شود گل

تموم شهرو اعلامیه دادند

که فردا تیربارون می شود گل!

(16)

تو را زیبای فاخر دوست دارم

پناه هر چه شاعر دوست دارم

دل و دین مرا از من گرفتی

تو را ای عشق کافر دوست دارم

(17)

در این دنیای پر آشوب وحشی

که صف در صف بود محبوب وحشی

به آرامش که مفقود زمانهاست

تو را من دوست دارم خوب وحشی

(18)

کبوتر بودم و بالم شکستی

به خون غلتیدم و پیشم نشستی

نگاه التماسم را ندیدی

نمک پاشیدی و زخمم نبستی

(19)

صدای گام شب می آید از دور

به مغرب می گریزد دختر نور

عزیزان شمعها را برفروزید

به تاریکی دل من می زند شور

(20)

به دریایی که موجش لاله گونه

سراسر ساحلش یک پرده خونه

نهنگ عاشقی در خوابهایش

پرستویی به پرواز جنونه.

به درد عشـــق تو یک عمــر مبتلاست دلم

به هر چه رأی تو باشد بـه آن رضاست دلم

طبیب من چو تو باشی ، شفاست رنجوری

رهیــــن منّــــت هـــر درد بـی دواست دلم

گهی اسیر به موی تو هست و گاه به روی

خـــدا گواست ندانم کــه در کجاست دلم؟