گفتی که   به  هر   دردی   درمان  رسد از خنده
خندیدم  و    افزون   شد  اندوه  و      غم   بنده

در    دایره ی  امکان   چون  نقطه ی سرگردان
انداخت    مرا    دوران     با      دور    فزاینده

یکسو   غم    بیکاری     در    اوج     گرفتاری
یکسو   تب   بیماری     با    وحشت      پاینده

سرتاسر     عالم   را   این   فاصله ی   کم  را
جوییدم    و     ماتم   را    بودم    همه  یابنده

ای   چرخ   چه   بد  کردی  افتاده  لگد  کردی
در  چشم    خرد     کردی      فولاد    گدازنده

پرونده ی   من  وا شد هر نیک و بد  افشا شد
گه   لطف  چو  بر  ما  شد  از  دست گشاینده

در  کارگه   هستی    درها   به   رخم   بستی
ای   آن که    فرادستی     با شغل     برازنده

یاران   گل  و  بلبل   رد  شد   خرشان  از پل
گشتند   مدیر  کل   یا    اینکه          نماینده

واماندم   و     افسرده    مانند  یکی    مرده
از   جامعه   سرخورده  در  خانه  سرافکنده

ناراحت   و   ناراضی از  حال  هم از ماضی
ای   خوبترین  قاضی! اینک  من    و آینده

گر  شکوه  کنم  افزون  ترسم که مرا گردون
بی حکم   کند    مسجون  ای  شاعر بازنده

آنگاه   پس  از چندی   گویند   و   نویسندی
بدکاره ی    دربندی  از    جامعه    شرمنده

ابلیس   زده   گولش   با    ظاهر   مقبولش
نوشیده   به    سلولش     داروی  زداینده !

به   در   خانه ی      یکی       ارباب
رفت  دهقان    مفلسی       به   شتاب

در    زد   و  گفت   با      غلام   سرا
که   به   خواجه  بگو  رسیده    خدا !

با  تو  خواهد  سخن     همی    گفتن
که    ز   خورد  اوفتاده     وز  خفتن

خواجه   احضار  کرد     دهقان    را
آن   رسیده    ز  غم  به  لب جان  را

گفت : این    بی    حیایی ات چه  بود؟
ادعای        خدایی ات        چه بود؟

عقل   از  دست  داده ای    به   یقین
که    ز  تو   سر  زد    ادعای  چنین

گفت: من   پیش از این  به جان   شما
بود ه ام   دهخدا   و  خانه      خدا

زر خدا   و      زمین خدا       بودم
کی    به      ادبار      مبتلا   بودم؟

خانه  و  ده   گرفتی      از    بنده
نشدی    خود  ز  کرده      شرمنده

زر    ستاندی   زمین   چپو  کردی
همه   را    صرف   کاخ نو کردی

راهها   آمدم   که   بر    تو  رسم
گر   خدا   نیستم   بگو   چه کسم؟!

غمی که بــــا دل مــــن در نبـــــرد آمده است
به همنـــــوایـــــی انــــدوه  و درد  آمده است

به پشتگرمی حسن تــــو اعتمـــادم نیست
که عشـــق را خبـــر از فصل سرد آمده است

به خــــون دل نتوانم نــوشــــت شرح فراق
که ســـرنــــوشــت مــرا مرگ زرد آمده است

مرا به سیـــــر مسیـــــر وفــــا مخوان که بلا
همــــاره  همسفـــــر  رهنـــــورد  آمده است

نصیبه ای به جهــان غیــــر نامرادی نیست
به ورطه ای که درآن خسته مردآمده است

ز دوست خاطره ای خوش مرابه یادنماند
به شهـر خاطـــر من ریـــزگـــــرد آمده است

خوشا کسی که به میدان جنگ با غم یار
بریده از همـــه پیوند و فـــــرد آمده است

به یاد روی تـــو بودم که عشــــق داد نوید
کسی که حـال دلم خــوب کرد آمده است.

ای سرافرازان نشان کوی یار من کجاست؟
در هجوم سیل غمها ، غمگسار من کجاست؟

آیه های  یأس می خوانند مرغان در چمن
نغمه پرداز دل امّیدوار من کجاست؟

در زمستانی که بارَش بارِش  ِ ابر غم است
ردّبالی از پرستوی بهار من کجاست؟

غیر تاریکی نصیبم نیست در یلدای عمر
نوربخش دیده ی شب زنده دار من کجاست؟

شمع می سوزد که نورافزا شود در خلوتم
جلوه ی پروانه در شبهای تار من کجاست؟

دل اسیر تاب وتب جان در گداز روز و شب
تا نباشد باده وساقی قرار من کجاست؟

اندک اندک آرزوهای دلم بر باد رفت
نوبت آرامشی در روزگار من کجاست؟

چون درختی ریشه هایم را خزان قهر سوخت
آشتی را چشم دارد برگ و بار من ،کجاست؟

می رسد از پشت پرچین شیهه ی اسبی به گوش
ای بلاجویان عاشق تکسوار من کجاست؟

از مسیر حق هر کاو در زمانه دور افتاد
غافل از حقیقت شد فاقد شعور افتاد

چون که مستقر دولت شد به پاستور دیدم
هم چلاق شد«تدبیر» هم«امید» کور افتاد!

تا که سیّد خندان گشت یک تدارکچی
در روند اصلاحات وقفه و فتور افتاد

نوبت حسن چون شد بود جاده ناهموار
کاروان ز ره وا ماند بار از ستور افتاد

«اعتدال» بر هم زد معده و مزاجم را
خاله بود نابینا آش کشک شور افتاد

زین مصیبت عظما پشت کوهها شد خم
لرزه بر زمین آمد رخنه در قبور افتاد

دوستی که بامن بودهمجواروهمصحبت
زین جهت زیانها دید سخت ناصبور افتاد

با فشار تضییقات سکته کرد و مرد آخر
ساعت نُه دیشب دست مرده شور افتاد

من یکی از این ملت می کشم چرا ذلت
از چه رو سر و کارم با ذوات زور افتاد؟

قبل از انتخابات آن قولها که حاجی داد
ازچه روعملکردش تابه نفخ صور افتاد؟

وعده ها که می فرمود جمله بردازخاطر
چون خرش گذشت ازپل ماهیش به تورافتاد

دیشبم به خواب اندر گفت پیر روشنگر
در محیط کفر آور گر تو را عبور افتاد

مسجدضراراربودسقف و پایه اش برکن
ازضرر چه می ترسی کار اگر ضرور افتاد!؟

کج منه قدم یارا هر نفس بپا پا را
«شاطر»ازکج اندیشیش راست درتنورافتاد.

هــر کس بــه جهـــان تمکّـــن مالی داشت

عنـــوان و مقـــام و رتبــــه ی عالی داشت

وانکس کـــه نبـــود صاحـــب مـــال و منال

گر داشت همیشه سفره ی خالی داشت.

* سروده ای موشّح برای استاد معینی کرمانشاهی (رحیم)

دوم خرداد 1379 برای دیدار با استاد معینی کرمانشاهی به منزل آن بزرگمرد رفته بودم.آن استاد دریادل آیینه ضمیر جلد اوّل کتاب «شاهکار» خود را ـ که در آن تاریخ ایران را به نظم کشیده اند ـ برایم امضاء کردند.به خانه که بازگشتم مثنوی موشّح زیر را در مدح شان سرودم و برایشان فرستادم.به مناسبت سالروز درگذشت آن استاد فقید (که بیست و ششم آبان  ماه بود) مثنوی موشّح را درج می کنم.شایان ذکر این که با به هم پیوستن حروف اول مصراعهای اول شعر،عبارت «معینی کرمانشاهی رحیم» به دست می آید.روح بلند آن مهین استاد شعر و ادب فارسی شاد باد.
***
مریزاد دست   ای      مهین     اوستاد
سرای     کلام     تو     جاوید      باد

عبارات      زیبا    ،     مفاهیم   ناب
تو را   سربه سر   دیده ام    در کتاب

یکی شاهکار است    آن   «شاهکار»
از     ابیات     مستحکم          آبدار

نکو   سفته ای    درّ     لفظ     دری
فری   ای    شکوه      سخن گستری

یکی   از تو    شیرین سخن تر  کسی
نمانده ست    از    نغزگویان     بسی

کلام تو    ناب است  و نغز   و   بلند
زن و مرد و پیر و جوان   را    پسند

ره آورد    اندیشه ی    پاک   توست
که    گویای احساس و ادراک توست

مریزاد دست   ای     سخن    پرورا
به    اقلیم    شعر  و ادب     سرورا

از آن    «شاهکار»    تو جا باز کرد
که   در   شرح   تاریخ ، اعجاز کرد

نیابد     گزندی     ز    باران  و  باد
پی افکنده     کاخ     تو    ای اوستاد

شکوه     ادب    ،    آبروی     زبان
مراین     شاهکار است  در هر زمان

ادیب     سخن     سنج      نام آوری
که     «فردوسی ثانی»      کشوری

همانا    که    تاریخ      ایران زمین
شد    احیا   از این «شاهکار» نوین

یگانه     خدواند     بالا    و   پست
نگهدار    این    شاهکار   تو هست

رسالت  به من   این زمان حکم کرد
که    مدح تو را   گویم  ای نیکمرد

حیاتی    که    تاریخ ایران   گرفت
هماناست     زین    شاهکار شگفت

یکی     شاعرم       دوستار    شما
ستایشگر    «شاهکار»          شما

مرا«خوش عمل»هست در شعر نام
مرید    کلام       توام   ،  والسّلام.