دوش  در   دخمه ی   ما    صحبت   ارعاب   تو بود

تا   دل  شب   سخن  از   نحوه ی   ارهاب   تو بود

توی   قنداقه   به   خمیــــازه   سلاح     کمـــــــری

با   صدا خفــــــــه کنی    واله    و   بی تاب تو بود

آمر   و   عامل   و   آقــــــــــــای      خشونت پـرداز

همه   بودند   و   سخن   بر  سر      پرتاب   تو بود

گوش   تا  گوش سرش را  چو یکی دسته ی گل

کند  باید    ز  تن  ... این  ایده ی    قصاب   تو بود

دیگری  گفت  که  این طرز   ترور کهنه شده ست

نظر   وی  به  خفه  کردن  در    خواب      تو  بود

دیگری    پیشنهادش      « تــــــــــرور شخصیت »

بود  و   کل   هدفش    ریختــــــــن  آب     تو بود

یک  نفر نیز   که یک    گوشه   پژوهش می کرد

پی   اسنــــاد  لجن مالــــــــــی  اعقاب    تو بـود

پرورش یافته ی   مکتب    «پوپر»  بوده ســــــت

گفت  این  نکته یکی مرد   که  زاصحاب  تو بـود

ملحد  و  مفسد فی الارض  و    محارب    مرتد

همه  در   دوسیه ی   کنیه و   القاب    تو بــود

سکولاریست یکی  خواند و    یکی صهیونیست

آخرش   هم نشد افشا چه کس   ارباب تو بود

«شاطر»این گفته نه طنزست ونه جدونه جدید

سست نظمی است که ویرانگر اعصاب تو بود.

شکر  خدا   که   پیری    چون   شیر   شرزه آمد

روباه   خصلتان   را    بر   جســـــــــم لرزه   آمد

در   مزرع   سیاست  گشنیــــــز و   شنبلیلـــــه

داریم  و  اینک   از  ره  یک دسته    مرزه   آمد

آن   پیر   با  طهارت    البتـــــه   بــــــا    مهـارت

تا   بر  کند   سبیل  از    افـــــراد    هرزه   آمد

هر  چند   پیـــر و پــــاتـــال  اما  دلیـــر  و باحال

بر  صد  جوان  کم  سال   آنکـــو    بیرزه   آمد

با   بره  آهوان   گــــو   خسبند   در  چمنـــزار

کز   راه  نره اسبــــــی  بشکوه ...زه     آمد !!

در حجره «حجر»را  چه هنرهایی است کاینسان یزیدیان همه می ترسند

بعد از هزارو سیصد و اندی سال لرزان ز هول و  واهمـــــــــه می ترسند

خنزیر زادگـــــــــان معـــــــــــــاویه  شیـــــخ بلامنـــــــــــــــــازع هــــــــــاویه

از نـــــــــازدانـــــه های علی در خوف از بچه های فاطمـــــــه می ترسند

مزدورهای مکتب ارهـــــــــابی مفلوکهــــــــــــای مـــذهـــــــب ارعـــــــابی

روباهـــــــهای مشـــــرب وهـــــــابی از شیر سرخ علقمــــــــه می ترسند

این لاشخــــــور جماعت بی تدبیـــر از سفره ی گشاده ی صهیون سیــر

محـــــروم از مغـــــــازله با شمشیر از ارتـــــش مقـــــــــاومه می ترسند

کفتــــارهای سگ نفس نبّــــــاش مردارخــــــوارهای بنـــــــی عیّــــــاش

دین داده در ازای تغــــــاری آش از درد سوءهـــــــــــاضمه می ترسنــد

قائـــــــم اگــــــر قیام کند فـــــــردا اینان به مرگ فجئـــــــه ی جــا درجـا

آغوش وا کنند چـــــــــرا؟ زیــــــرا از نــــام یــــــوم مرحمــــه می ترسنـد.

پنجاه و پنج   ساله      شدم      اما

در   باطنم    چو   پیر     نود  ساله

پرواز   را    به       یاد      نمی آرم

چون  کرکس    اسیر      نود ساله

از  جور  چرخ     شد  عضلاتم   آب

یعنی    شدم     خمیر    نود ساله

آنسان«رس»م کشیدزمان کامروز

ماننده ام   به «زیر»     نود  ساله

دیشب  به  کوچه   پیرزنی   دیدم

او  بود   :   گلحریر      نود   ساله

پت پت کنان   مداهنه اش   کردم

کای    دختر   صغیر   نود   ساله

ای   یادبود    عشق    جوانیهام

وی   ماه   کم  نظیر   نود  ساله

عشفی که بود در دل  ما   آتش

شد   مثل     زمهریر    نود ساله

آخر  به  وصل هم  نرسیدیم   آه

بابات    داد    گیر       نود ساله

چل سال  پیش  نامه تورا  دادم

در  اول    مسیر      نود   ساله

گفتم که صبرکن دوسه روزی را

بل میرد  آن    کبیر    نود  ساله

باباش  بود   در  نظرم     یعنی

آن   پیر     سختگیر    نود ساله

او مرد و برد شوق من ودختش

در  گور     سردسیر   نودساله

ماندیم  ما  جدا و   جدا   ماندیم

این  سالهای   دیر      نود ساله

گفتم  عجوزه را به تبسم  هان

ای  مرگ   را   سفیر  نود ساله

رو صبر کن که نامه ی بعدی را

امضا  کنم    حقیر     نود ساله

گر من  ندادمت به توخواهدداد

امید حق   نبیر     نود    ساله

آنگاه میزسیم به هم  مسرور

اینجا  اگر نصیب نشد در گور.

تبریک  و   شادباش    نـــــــــــــــــــدارد

عیدی  که   نان و آش نـــــــــــــــــــدارد

روزی   که   در   قلمروی  شبهــــاش

مهتاب   هم  فلاش    نــــــــــــــــــدارد

مرد    گشاده روی    نجیبــــــــــــــش

در  تنگنـــــــــــا معاش   نــــــــــــــدارد

هر  آینه   بــــــــــــــر   آینـــــــه ی دل

جز   عمــــــق یک   خراش نــــــــدارد

ژیلت  نمی شنـــــــاسد  و   کـــــاری

با فــــــــرچه - خودتــــــــراش نـــدارد

بیماری   گــــــوارشی اش  هســـت

سررشتـــه  در  گــــــــواش  نــــدارد

عمری است  سیم  تـــــار  دل     او

کاری  به ارتعـــــــــــاش   نـــــــــدارد

بر   زخمهــــــــای  کاری  پنهـــــــــان

غمنـــــــاله های فـــــــاش  نــــــدارد

هر شب  نتیجـــــــــه غیر  تلاشـــــی

از   کوشش و تلاش  نــــــــــــــدارد

آهنگهـــــــــای زندگــــــــــــــــی   او

نینــــــاش ناناش ناناش نــــــــــدارد

این  روزهــــــا برای  مـــــــــن و  او

جز حیف  و   وای  و کاش  نـــدارد.

اختــــــــــــــر بـــــــــــــرج معــــــــــــــــــرفت «فــــــــــردی»

اســــــــــوه ی بیـــــــــــــــــنش و جـــــــــــــــوانمــــــــردی

ســــــــــالها خــــــــــواست در دعـــــــــــــــــای قنــــــــوت

آشیـــــــــــــان در صـــــــــــــــوامع ملکــــــــــــــــــــــــــــوت

عــــــــــــــاقبت یـــــــــــــــافت از خــــــــــــــــــــدای  ودود

روضـــــــــــــــــه ی خلــــــــــــــــــد را جـــــــــــــواز   ورود

همچـــــــــــــو او را نمـــــــــــــــــــــوده بــــود خــــــــطاب

دوســــــت «طوبـــــــــــــــــــــــــــــی لهم و حسن مآب »

شــــــادمـــــــان تـــــــــادیـــــــــــار بــــــــــــاقــــی رفــت

دســـــــــــــت افشــــــــان به سوی ســــــاقــی  رفــت

دل مـــــــن در پــــــــــــــــــگاه   بــــــــــــــــــــــدرقه اش

اشکــــــــــــــــــــریزان به گــاه  بــــــــــــــــــــــدرقه اش

طلــــــــــب عفــــــــــــــــــو کـــــــــــــرد از درگـــــــــــــاه

«غفـــــــــرالله» گفـــــــــــــــت و «طـــــــــــــاب ثـــراه».