خستــــه از روزمـــــرّگــــی هایم ، پـــر و بـــــال تحولم بدهید

روزگارم چــــه سخت می گذرد ، شـــور و حـال تغزلم بدهید

ببریـــــــدم طــــواف میکــده ها ، که دلم تنگ شد برای خــدا

بنشانید پیش مغبچـــه ها ، پیـــچ و تـــــابـی به کاکلم بدهید

چه خوش افتاده درطواف سحر ،استلام خمم به جای حجر

زمزمم بــــاده ی طهور اثـــر ، بی خود از خود تعادلم بدهید

رمضـــــان است حجّ نیکویم ، جای «لبّیک» ، «ربّنا» گویـــم

خــانـــه بگذاشتم ، خــــــــدا جویم ، برگ و بار تکاملم بدهید

خسته و تشنه مینوردم  راه ، بادلی تنگ وباغمی جانکاه

بـــــاده ی «یا وجیها عندالله» ، از سبــــــوی توسلم بدهید

کوه دردم ولی پــــر کاهم ، ای ولـــی نعمتان همـــراهــــم

من بهار از شما نمی خواهم ، لا اقل شاخه ای گلم بدهید.

دستهای پدرانمان را می بوسیم

با تفرعنی کودکانه

در روزی که به نام روشن عشق

رقم خورده است

تاب نگاه کردن

به چشمهای پدرانمان را نداریم

از بسکه در روزمرّگی هامان

روز مرگ پدر را

تجسّمی رذیلانه بخشیده ایم

تا شاید

گره گشای کارهامان شود

یک کلوخ خانه

یا کارخانه

یا هرآنچه میراث از آنها می ماند

***

روز پدر را جشن می گیریم

تا بزرگ شدنهامان را

به رخ زمین و زمان بکشیم

و با شاخه گلی سرخ

یا خودنویسی

یا شیشه ی عطری ارزان قیمت

یا هرآنچه توانمان به خریدش هست

به تحقیر بودنمان

رنگ افتخار ببخشیم

***

گره بر ابرو میفکن پدر

که من

تا آخرین پلّه ی این آب انبار پیر

برگرده ی احساسات تو سوارم

و سایه های روی دیوار ذهنم را

به هم گره می زنم

تا شعور مندرسم

نام تو را از یاد نبرد

***

به مرامی زلال

کلاهم را

بر سرعصای فرتوت تو می گذارم

که بر دیوار اتاق

خستگی هایش را خمیازه می کشد

و خاطره های نگفته ی سالیانش را

در کوچه های تنگ دلواپسی

در سایه سار رخوت چناری پیر

در ترجیع بند زنجموره های مادرم

مرور می کند

***

کاش می توانستم

چون کودکی هایم

در پناه بادبادکی رموک

لباسهای نیمدارم را

اتو بکشم

و شقّ و رق راه بروم

در خیابانهای ناپیموده ی ذهنت

و تو حکیمانه بگویی:

از جنس زمین و زمان هم که نباشی

باز

عطر تنت بوی خاک می دهد

***

روزت مبارک پدر

که پایمردی در عشقی پدرانه را

حتی به اندازه ی لبخند ملیح کودکم

از تو نیاموختم.

چو بلبل خـــوب می خواند دل من

جهان آشــــوب می خواند دل من

نشستـــه بـــر فـراز شـاخ طوبی

هــوالمحبـوب  می خواند دل من.

آیـــت سحــــــر مبیــــــن در آستیــــن دارد بهار

رنگ و بویی تــــــازه چون صبح یقین دارد بهار

بــــار دیـــگر با زبان سوسن و نســـرین و یاس

بــا طبیعت گفتگـــــــــویی دلنشیـــن دارد بهار

در گلستان مقـــدم یـــاران یکـــــدل را نثـــــــار

دامنــــــی آکنـــــــــده از درّ ثمیـــــن دارد بهار

مـــژده ای پیمـــانه جـــویــــان خمـــارآلود بزم

بـــــــاده ای شـورآفـرین در ساتگین دارد بهار

تــا سخن سنجان عــــاشق را بـــه گفتارآورد

شعــر زیبـــایی بـــه نــــام فـــرودین دارد بهار

ازشهیـدان بـــه خــــون غلتیده تصویری نوین

خلق را چـــون لاله های آتشیـــــن دارد بهار

نغمه خوانیهای بلبل، خنده گل، رقص سرو

فاش میگوید که عاشق بیش ازین داردبهار

اخترآرای فلک خورشید می سوزد ز رشک

زین همه اختــر که از گل بر زمین دارد بهار

خوش عمل یاران مشفق تابه گلشن روکنند

مــــژده از گلهای شـــــادی آفــرین دارد بهار.

(1)

نغمه هایش خطّ ممتدّ دل آشوبی

مثل هق هق بود

یاکریم خانه عاشق بود

(2)

داغهای تازه ی دل من است

لاله های زیر پای رهگذار

در قلمروی بهار.

(1)

مــانند غــــروب عصــــر پائیـــــز دلم

یکســـــر متلاطم و غــــم انگیز دلم

می نالد و می گدازد و می سوزد

کـــز عشـق نکرده است پرهیز دلم

(2)

از دست زمانه غرق خون است دلم

سرگشته ی وادی جنون است دلم

عمریست چومن زبون ولکنت به زبان

در خـطّ خطـــا و آزمــــون است دلم.

کسی که جـــــــــــــــام محبّت به دســـــت ما ندهد

شــــــراب عشق به جـــــــــــان و دلش صفـا ندهد

گـــــره گشــــا چــــو نسیــــم صبــــا توانــــــد بـــود

خلاف قـــــاعده یک دســــــــــــــت اگــر صــدا ندهد

دلی کـه روشـــــــن از انــــوار روحبخش دعاست

بــه ادّعــــــای کسی جـــــــــــا بــه مدّعـــــــا ندهد

شکــــــــــوه عشق بنـــــــــازم که در قلمروی دل

به جــــز بلا به کســـــی حکـــــــــــــــم ارتقا ندهد

از آن به قبلـــــــــــــه ی بیـــگانه است روی دلـم

کــــه جـــز مـــلال مـــرا قـــــــــرب آشنــــــــا ندهد

دخیـــــــل بسته ام ایــــن روزهــا ز نـــــاچـــــاری

بــــه آن ضریــــــــح کــــه دردم دهــــــد دوا ندهد

بــه زعــــم من همه یــــــاران یکــــــــدلم هستند

امــــامــــــزاده ، که کـــــورم کنــــد ، شفـــا ندهد

ســزای قفـــــل دلم بستـــــه بــودن ابدی است

اگــــــر کلیـــــد اجـــــابت ، مــــــرا خـــــــــدا ندهد.

یارب! بــه نـــوای یــــاکریمان بهار

بر بــاد صبـا و گل ، قسیمان بهار

بستان ز مــن ارتـــداد پائیزی  را

برمن تو ببخش دین و ایمان بهار.