گفـــــت یکـــــــی ، در اثـــــــر احتیــــاج

شیــــر تهمتن شــــــده روبـــــه مـــزاج

ریختــــه در حادثــــــه کـــرک و پــرش

هست از این فاجعـــه پایین ســـرش

کار رسیده ست به جایی کـه موش

سینه سپر کرده چو شیخ الوحوش

سر به سواریـــخ اســـد برده است

همره خود یک دو سبد برده است

تا بکشــد یکســــره بلغـــــور از او

نــــــز ره انصاف کــــه با زور از او

برد یکـــی این خبــــر از بهر شیر

شیـــــر مصیبت زده امـــــــا دلیر

نعــــره کشید از جگر چاک چاک

گفت که ای بـــر دهنت باد خاک

شیر به هــر مرحله شیری کند

گر چـــــه بود پیـــــر دلیری کند

طعمه ی او گوروگوزن وکل است

لاشخوری کار شغال شل است

گر همه دنیا بــه مثل موش بود

در نظــــر شیــــر فرامـــوش بود

شیــــر نشــــد در اثــــــر احتیاج

مفلس و درمانده و روبه مزاج

شیر به هـر مرحله شیری کند

سینه سپــــر کرده دلیری کند

شیر بزرگ است به نام و خصال

رفت اگرش یکشبه کوپال و یال.

یــــاد ایــــامـــی که از مـــا دوستــان را یاد بود

روحمـــان از قیــــد و بنـــــد زنــدگـــی آزاد بود

چشمها پر نور و غمهــا دور و جانها در سرور

سینه ها پر مهر وسرها سبز و دلها شاد بود

در کنــــــار جویبـــــاری ، سایـــه سار گلبنی

باده پیمـــــا حرفهامـــــان هر چه بادا باد بود

در دل ویرانه گــــر بیتوتــــــه می کردیم باز

شادمــــان بودیم چـون میخانه مان آباد بود

در کنـــار بـــــاده ی شــــورآفـرین تلخ وش

لحظه هــا شیرینمان از قصه ی فرهاد بود

پیردائم مست خوش رفتارمان یادش بخیر

در طواف خـمّ می هـــم از پی ارشاد بود

دست دردامان رند باده نوشی می زدیم

گر جهانی جمله بـــا مـــا بر سر بیداد بود

بیدلاگو ناصـــح بیــــدل که تلخش باد کام

پندمان می داد اما پیش مـا چون باد بود

دورگردون جمع ماراچون بنات النعش کرد

ناخوشی تا بود از این خصم بد بنیاد بود

دختر رز را که شو نادیده زندان کرده اند

چیست جرمش؟گفت زاهدباده اش نوزاد بود

دوستــان نوروزهامــان یاد کز میخانه ها

هـر کـه می آمـد به آوای مبارک باد بود.

ای مـــلک المـــــــــلک خــــــداونـــــدگار

هست کــــن جملــــــــه صغـــار و کبـــار

عالـــــم و وهّـــــــاب و عظیـــــم وحکیم

صــــانـــــع و رزّاق وسلیـــــم وکریـــــم

بــارخـــــدایـــــی کــه جهـــــــان آفریـــد

درتــــن خــــــاکــــــی همــه جان آفرید

داد بـــــــــه خورشیـــــــد درخشندگی

تـــــا کــــــــه نپاشد ز هم این زندگی...

ای کــــــه جهان نقطه ی پرگارتوست

گــــــردش چــرخ فلکـــــی کار توست

لـــــم یلــــــــد و فـــــرد و لــــم یولدی

هم صمـــــد و واحـــــد و هم سرمدی

گردش پیوستــــــه ی شمــس و قمر

سیـــر نجوم و فلک و بحـــــــر و بـــــر

جوشش مـــــی در خـــــم میخانه ها

فکــــــــر شکافنـــــــــده ی فرزانه ها

آمــــــــدن و رفتـــــــن لیــــــــل و نهار

نغمــــــــه ی بلبل بــه سر شاخسار

هـــــرچــــه در این عالـــم فانی بود

جمله ز بـــــــود تــــــــو نشانی بود...

کیست کــــه بر قامــــت سرو کهن

دوختــــه از برگ طـــــــری پیرهن؟

کیست که از سنگ برون کرده آب

قطره نهاده ست به بطن سحاب؟

کیست که بر جثّه ی مـــــورعلیل

داده توانی کـــــه در افکنده پیل؟

کیست کـــــه دنیــا ز اتم ساخته

هر اتمـــــی از اب و ام ساخته؟

کیست که بربنده ی خودقوت داد

قوت به او در شکم حوت داد؟

کیست که بربت شکن احسان نمود

آتش سوزنده گلستان نمود؟

کیست که شد منجی نوح رسول

از ستم قـــــوم عنود و جهول؟

کیست که بر موسی عمران عصا

داده و کرده ست عصا اژدها؟

کیست که بر شاعر شوریده حال

طبـــــع روان داده چو آب زلال؟

کیست به غیر از تو مراد همه

یا که رسد جز تو به داد همه؟

«خوش عمل»این خاکی حیران شده

از کرم توست سخنـــــدان شده

هر که به غیر از تو پرستش کند

پشت به دل  روی در آتش کند.

شب ، خانه ، سکوت ، سفره ، بابا گشنه

گلها همـــــــه تشنـــــه و شکمهــا گشنه

امشب همه گشنـه سر به بالین ، فـردا

روز از نــــو و روزی از نــــو و ما گشنه!