ای خمینی ! امام    دوراندیش
که جفا دیده ای     ز ما   اهلان
اوفتاد      انقلاب       اسلامی
دست   نامحرمان    و   نااهلان
*
لطمه ها دیده است و می بیند
از   حواشی     نظام اسلامی
خاکمان باد بر سر ار که شود
متلاشی     نظام      اسلامی
*
ما نمی خواستیم ، اما هست
مفسدان را چــو موریانه هجوم
بر     اساس     نظام   اسلامی
که درختیست میوه بخش عموم
*
فاسد  و   مفسد و   مفاسد را
ریشه کن کرد     باید     از ایران
چه   شد    آن    قوّه ی قضائیه
که   کند  آب    زهره ی شیران؟
*
ای که در راه انقلاب   و    امام
دل گرفتار    دام   و  دانه  نه ای
ننگ    بر ما    اگر    شود   تنها
رهبر    ما      امام    خامنه ای
*
پیر     فرزانه     را     مباد   از ما
رنجشی     یا   گلایه ای باشد
از ولیّ فقیه     بر     سر      ما
باید     امروز     سایه ای باشد
*
فتنه از چارسو چو گرگ حریص
چنگ و دندان نشان دهد ما را
گر     نباشیم       پیرو      رهبر
لحظه ای کی امان دهد ما را؟
*
دشمن ما اگرچه بسیار است
هیچ کاری    جلو  نخواهد برد
آرزوهای خویش   برده به گور
وز   برای همیشه خواهد مرد
*
خطّ رهبر    بود    چو خطّ امام
فاقد سنگلاخ  و    دست انداز
در  مسیری که   مستقیم بود
اوست فرمانده ما همه سرباز
*
می سپاریم     راه    با   رهبر
همه چالاک   و   پایمرد و غیور
با    حضور     امام   خامنه ای
هست نزدیک ،  بامداد ظهور.

زخمهای سیاه تاریخند
یا سیاه زخمهای زمین
معدن کاوان
که در دل سرد خاک
با پینه های خونین دستهاشان
نیاز زیستن را
پاسخی صریح از مرگ دارند
و داغ بر دل صخره می گذارند
با چشمهایی که
شعله از عمق گدازه می ستاند
***
بیستونی در دل تیره ی خاک
و صفاصف
فرهادهایی عاشق
که شیرین می کاوند
پاره های جگر زمین را
در ملتقای وحشت و تقدیس
و پژواک هماره ی تیشه هایی
که جمجمه ی خسروان زمان را
نشانه رفته اند
***
آه ای مادر زمین
در بطن خود
چون قطعه های الماس پنهان کن
فرهادهای عاشقمان را
از هیز چشمهای نامبارک غارتگر
از دستهای سارق نامیمون.

دل   تو   ،  زنده ی     عشق      ازل      نمی میرد
کسی که  داشت   در    آن  دل محل     نمی میرد

دوام    دولت      ساقی     ز    دوست  می طلبم
کسی که   مشکل   ما   کرد     حل      نمی میرد

اگر    چه    کرد      خدا    مرگ  تلخ     را    محتوم
چشید      آنکه    ز    لعلت     عسل    نمی میرد

کسی    که    از   سر  اخلاص    بارها      نوشید
زلال     چشمه ی        فیض    ازل        نمی میرد

دلش   خوشست که  گردد  به راه دوست  شهید
مریض  عشق     ز  بیم       اجل         نمی میرد

غزل  ،      زبان   دل    عاشقان      بی  پرواست
غزل     بگو     که     زبان     غزل        نمی میرد

به      روزگار     بنای    امل       مکن          بنیاد
که      آزمند   ،   مگر     در   امل       نمی میرد

به      زندگانی      کوتاه        غیر     کار      نکو
دلا  مکن... به   خدا     خوش عمل     نمی میرد.