ای دگرگون  کننده ی        دلها

نام   نیک    تو  شمع   محفلها

نوربخش   از  جمال   بیچونی

دیده ها  از   تو در  دگرگونی

ای که تدبیرمی کنی شب وروز

نور نام  تو جان و دل   افروز

زیر و روازتوحال وسال همه

نظرازلطف کن به حال   همه

خودبگردان به مرحمت امسال

حال ما را به بهترین  احوال .

دگر   نه    صحبت   عشقی     نه   از    وفا سخنی

نه     این     تصور  باطل    که    باز     مال    منی

پی   وداع      مرا     بوسه ای      ببخش    و  برو

که    تشنه   راست    کفایت  ز  آب خوش  دهنی

چگونه    چون    همه   باور   کنم    که  عهد   مرا

دوباره     چون     سر زلفت   به هم نمی شکنی؟

سیه دلان      خمارت           خموش   می گویند

دل   تو    جای   دگر    رفته  گر چه   پیش  منی!

حدیث    کهنه ی   یک    روح    در    دو  قالب را

مگو    دگر    که   تو   تنها  به     فکر  خویشتنی

به کنج    خلوت  خود «خوش عمل»بسوزوبساز

که   تا    ز   عشق در  این   روزگار    دم  نزنی .

کاش  بودم   سهره ای   ماوا   به  باغی می گرفتم

یاسمنهای    بهاری       را        سراغی می گرفتم

یا   نسیم آسا    دهان     غنچه ها   را می گشودم

یا که   همچون   لاله ها  بر سینه داغی می گرفتم

می نشستم  با   سحرخیزان   درد آلوده     گاهی

توبه ای   می کردم   و  شیرین ایاغی  می گرفتم

طالع   پروانه ای ای کاش می بودم   به      محفل

کز  فروغ  شمع   نورافشان     فراغی می گرفتم

آنکم   محمل  به  گل  افتاده و راه است    تاریک

کاشکی   از  سالک  راهی   چراغی می گرفتم

در کویرستان وهم خویش کی میماندم  اینسان

گر  چو  رندان  راه  سبز کوچه باغی می گرفتم.

به  خلوت    شبانه ام     بخوان     سرود زندگی

که می برد   ز   خود  مرا   نوای      عود زندگی

ترانه  در    ترانه ام    درخت     پر      جوانه ام

بهار    را     نشانه ام  به    تار    و  پود  زندگی

کلام   لحظه لحظه ام   خیال     ناب     زیستن

سرود   تازه    تازه ام        زلال    رود  زندگی

به  وعده ها نویدها دلم خوش است ودیده ها

به  خود   قرار   می دهند از این  نمود زندگی

به  سبزه ای به شبنمی به واژه های درهمی

دلم   خوش  است فارغ از نبود و بود  زندگی

سحردوچشم خفته را به روی سبزه ها گشا

که  کاروان   صبح   را   رسد    درود  زندگی.