عمو نوروز    می کوبد   به در .... برخیزو در وا  کن

به    استقبال   او  جان    پدر   خود    را   مهیا کن

بگیرش  کوله بار از دوش و دعوت کن که  بنشیند

وگر    تعجیل    دارد   هدیه ای  از   او    تمنا  کن

برایت   هدیه    آورده ست  گیرم بوسه ای  باشد

بگیر    از   گونه اش   آیینه ی دل  را    مصفا کن

هوا آلودگی    در  شهر  کرده    پاک    چرکینش

ببر   حمام  و  با  صابون  و  آب او را دل آرا   کن

غرض  داری   در  این   ایام   اگر جمعیت  خاطر

به  یک   ضرب الاجل از خانه تشریفات  منها  کن

وصال مرغ و ماهی گر طلب داری چه غم داری؟

به   رهوار   تخیل    سیر  در صحرا و دریا    کن

توان   مالی  از     بهر  خرید  میوه       شیرینی

نداری   گر   چو  من از  دور آنها را تماشا    کن

اجاره خانه ات  افتاد اگر  تعویق باکی    نیست

برای شخص صاحبخانه پشت عکست امضا کن

گرانی   مثل   عقرب می گزد گر هفت جایت را

چو  افعی   ساکن ویرانه ها شو گنج پیدا  کن

نداری   گر   بپردازی  بهای آب و برق  و    گاز

سرت بادا سلامت قبضش آمد سکته درجا کن

ندارد  شاعر بیچاره    از خوشوقتی ار    داری

به  بازار   فلاکت   آه   را   با  ناله    سودا کن!

شد  بسته     ز    بیداد   فلک      دفترچاوز

مرگ   آمد  و   بشکست  به  تیپا     درچاوز

داس   ملک الموت    خزان  رفت    چو   بالا

از    شاخه   فرو ریخت      تمام      بر چاوز

زودست که تا صومعه ی عرش شود  حمل

بر  دوش   نود    ماچه  ملک       منبر چاوز

ادعیه        از      انواع      زبان بند بخوانید

تا    لال     شود    دشمن کور  و  کر  چاوز

حلوا  و  رطب بر سر دست  آمد  و     آورد

با   رقص کمر     ضجه زنان     نوکر   چاوز

لوطی هم جا یافت شود  لیک چو    احرار

پیدا   نشود    نازکش        انتر        چاوز

گرد   سر    ما هاله ای از نور اگر  هست

منظومه ی شمسی ست به گردسرچاوز

از  امر  به  معروف من البته که   دل  برد

با  ناز  و   ادا    نهی من المنکر      چاوز

حالا که از این دیر  دو در  شد به سلامت

ترسم   که   بگیرد  به   پر  ما   پر    چاوز

از زمزمه ی«زنده بهار»ی که دراینجاست

پاییز  فراری   شود  از     کشور     چاوز

یارب  بده  با  صبر  جمیل    اجر    جزیلی

در  جبهه ی  ابرار   به     همسنگر چاوز

معلوم  نشد  در  گذر   حادثه ها      کرد

چاوز   خر   ما  نعل  و   یا   ما  خر  چاوز

الفاتحه   کز     گله ی   احشام     الهی

تا   باغ  جنان    پر    زده   گاو نر    چاوز.

__________________

البته   یکی  بیت   بغل  بود که شد حذف

انشا   شده  با  قافیه ی    مادر      چاوز....

جمعه ی ظهور می رسد

من در این حقیقت بزرگ شک نمی کنم

آرمان مهدویت بلیغ را

بر یخ ملاحظات حک نمی کنم

***

واژه واژه

حرف حرف

روی پرده های دیده و دلم نوشته ام:

من به جنگ دیوهای شرق و غرب می روم

خود اگرچه آدمی ولی

رهنمون به عشق می شود فرشته ام

***

مثل خشک مغزها

-نان به نرخ روز خوارهای فتنه زاد-

با خیال باطل شکوه دین مباد

واقعیت همیشه سبز را

نمی کشم

آب در الک نمی کنم

***

با یقین سبز خویش

می روم به پیش

در مسیر جمکران معرفت

می کنم مرور

آیه آیه شعرهای نور

سوره های روشن شعور

***

بر لوای سبز فاطمی نوشته است

فصل انتظار:

می رسد بهار

جز که با خیال شربتی ز جام دوست

دل خنک نمی کنم

***

من حسینی ام

خاک پای عارفان مکتب خمینی ام

من بسیجی ام

روی دوش تک تک مجاهدان راه حق

آر.پی.جی ام

یک گلوله آتش قیام

در مسیر روشن امام

یک جهان حماسه

در کتاب نوحه های کربلا

تا همیشه ی خدا

***

من شکوه غیرتم

با بصیرتم

پشت بر هزار سال بیشتر

آرمان وارث صحیفه و فدک نمی کنم

***

جمعه ی ظهور می رسد

من در این حقیقت بزرگ شک نمی کنم.

یارانه ی    عیدانه      همان     خردانک

پستانه    نهاده اند    نامــش          آنک

الیوم     بگیریم  و    به     زخمی بزنیم

ترسم   که   به   ناگهان شود پستانک!

همسایه ی  پولدار     ما       حاج نذیر

در   نیّت    خیرخواهیش نیست نظیر

سجّاده  و    تسبیح  کند  نذر لشوش

ماشین چمن زنی  کند   وقف    کویر!

بیزارم   از     بهار      و       ترنّمهاش

این    برّه ی   پِهن زده  بر سمهاش

گل  نیست  هدیه ای زبهشت  آنک

کفتار خنده ای    است  تبسمهاش

بر  چهره ی    زمین  دملی  چرکین

بهبود      نامده    به     تراخمهاش

بلبل      کلاغ     شوم      ملال  آور

افزوده    بر   نعیق  و  تزاحمهاش

از    گنده پیر  باده فروشم نیست

غیر  از شرنگ حاصلی ازخمهاش

من   جلوه ی    نگار نمی خواهم

پاییزی ام         بهار  نمی خواهم...

هاپو    بخورد      تمام         غمهای مرا

انواع    تورم       و            ورمهای  مرا

باید  که نوشت  روی  هر    بام و دری

با    آب   طلا       بگم   بگم های   مرا!

قم   عزّ  و   شرف    ز  نور   اسلام گرفت

در  دامن    سبز   شیعه       آرام   گرفت

وز  برکت   مضجع    شما      بانو      بود

دروازه ای   از  بهشت  اگر    نام   گرفت .

شعری    که    ز     عنصر      تخیّل    خالی است

چون     باغچه ی  همیشه  از   گل    خالی است

لفظ  است   چو   ظرف   و  هست معنا   مظروف

آن    جام    شکسته  باد   کز  مل     خالی است!