دامــــن دشـــت گل آذیـــن شــــــده از بــــــــاد بهار

سینـــه ســــرخ آمــــــده بـــــا مــــژده ی میلاد بهار

شیشــــه ی عمـــــر هیولای خزان خورد به سنگ

تا رخ از پــــــــرده عیــــــان کـــــرد پـــــریـــــزاد بهار

روشــــن از عشق دل و دیـــــده ی شیرین چمن

کـــه بـــه رهــــوار نسیـــــم آمـــــده فرهـــاد بهار

لاله ها در چمــــن از شـــــوق به رقص آمده اند

بلبلاننـــد بـــه شـــــور از غـــــــــــزل شــــــاد بهار

سحــــر از نغمـــــه ی جانبخـــــش هزاران برخیز

کـــه نـــــدارنــــــد مگـــــر یـــــــــاد ز میعــــاد بهار

قصــــد آزار دلـــم داشـــــت خــــزان با دم سرد

آن تطاول همــــه رفــــــت از نفـــــس بــــاد بهار

دل اسیــــــــــر غــــم ایــــــام مکــــــن تـــا نکنی

خاطـــــــــر آزرده ز نیلـــــــــوفــــــــــــــر آزاد بهار

ز چـــه امــــروز کلـه گوشـــه به عرشم نرسد؟

کــــه صفایی اســــــت نصیب دلـــم از زاد بهار

خاطــر از خاطـــره ی هجــــــر مشــــوّش نکنم

کـــه دهـــد مـــژده ی وصــــل تــــو مرا یاد بهار

«خوش عمل» همتی ازعشق طلب تاکه شوی

جرعـــــه نـــــوش در میخــــــــانه ی آبـــــــاد بهار.

ای کبوتر سپید سینه سرخ

یک نفس برای من بخوان

در ترانه های جان شکار تو

راز جاودانگی نهفته است

می رسد بهار و هیچ شاعری هنوز

جز تو

-شعر قابلی برای او نگفته است

*

ای کبوتر رها در آسمان

کاش چون تو بودم از قفس رها

مثل روحواره ای که بال می کشد

بر فراز کوهها و درّه ها

در بهار پابه راه آشنا

*

ای کبوتر سپید سینه سرخ

کاش چون تو نور

-این همیشه پاک را

مثل می ز جامهای آسمان

می گرفتم و به نوش نوش جاودانگی

جار می زدم

بق بقوی عشق را

جار از بهار تا بهار می زدم

*

ای کبوتر سپید سینه سرخ

کاش چون تو شادمان ، گذشته را

می زدودم از مسیر خاطرم

کاش باد دوره گرد

با نثار عقد شبنم سحر

زینتی چنان که داده شهپر تو را

می فزود بر پرم

کاش مثل نغمه های تو

نغمه های من

بر فراز باره ی زمین

نذر کوه و جنگل و صحاری غریب می شدند

*

ای کبوتر سپید سینه سرخ

نغمه سر کن و ملال خاطر مرا

منتشر کن از فراز آسمان

گوش جان سپرده ام به آنچه خوانده ای

در بهار جاودان

پیش من اگر نمانده ای

ای کبوتر سپید مهربان.

نه رویایی مرا در ســـر نه شــــوری

تهــــــی از عشـــق یا نفـــرت؟ ندانم

چـــو تابوتی که حجـــــم آرزوهاست

تن خود را به هــــــر سو می کشانم

***

نگــاه روشـــن آیینـــــــه بــــــــا من

تلاقــــی کـــرد و از نـــورم خبر داد

مــن و تـــاریکـــی نزدیک جفتیـــــم

چــــرا آیینـــــــــه از دورم خبر داد؟

***

کــــران تــا بیکـــران در جستجویم

مگــــــر گم کـــرده ی خود را بیابم

کجـا رفتنــــد رویــاهـــــای شیرین

که سربرمی کند هر ســو سرابم؟

***

مرا ای قطــره هـــای اشک امــروز

مجالــــی تـــا بــــه شیدایی بخندم

بـــه یــــاد روزهای رفتــــه بـر باد

شبانگاهــــان رویـــــایـــی بخندم

***

نه رویایـی مرا در سـر نه شوری

اسیـــــــــــر آرزوهــــــــای محالم

به تاریکی چنان جفتــم که امروز

دل آیینــــه می ســـــوزد به حالم.

چیست در دامنه ی کوه گل سرخ؟

شاید نغمه ی چوپانی ست

-در تنهایی هایش

شاید خاطره ی زخمی شاهینی ست در قلّه

-که می میرد

شاید خواهش رودی ست که می پوید

یا که شاید نجوایی ست از عاشق شبگردی

که شباهنگام

دل به دریا زد و سر بر کوه نهاد

*

از خود گل باید پرسید که چیست؟

و تو می پرسی و گل می گوید:

نغمه و خاطره و خواهش و نجوا

که تو می گویی هستم

زیرا

نقش جادویی «او»یم

و به شعری می مانم

که شبی گفت و پراکند در این صحرا.

هر دم شکســـت می رسد از بخـت بد مرا

مینــــای می کجاســت که از خود برد مرا

در بنــــــد خاکدانـم و از شعلـــه ی فـراق

دود جگـــــــر بــــه اوج فلک می رسد مرا

روح مجرّدم کـــه بـــــــه ظلمــــات زندگی

محکـــــوم کرده اند بـــــــــه حبس ابد مرا

در کـــوره راه حــادثـــه های هــــزار رنگ

از پـــــا درآمــــدم ، نکنــــــد کس مدد مرا

بی صحبت فرشتـــــه بسی پـر غبار شد

آیینـــــــه ی دل از نفـــــس دیو و دد مرا

درگلشن وجــــــود چنان خوار گشته ام

کاقبال هم بــــه سینه زند دست رد مرا

راهی بسوی دوست گشودم ولی دریغ

ابلیس کــــرد وسوسه ؛ گردید سد مرا

آنک در انتظار تـــوام ای بهــــــار عشق

دست خزان بـه ریشه اگرتیشه زد مرا.