در     آن     سرا    که    نشان    از      وجود      مادر  نیست
امید    نیست   ،   صفا   نیست   ،  مهرپرور            نیست

ز     چشمه سار      محبت       نمی شود             سیراب
کسی    که         مادر     دریا دلیش       در    بر       نیست

هلا     که     قطره ای    از   چشمه سار     عشق   تو    را
قیاس     با     می      تسنیم     و        شهد   کوثر  نیست

از   آن    زمان     که   تو    را   سایه    رفت   از      سر   من
کدام    لحظه    که    چشمم  به    خون    شناور   نیست

از      آتش    دل        خود        سوختم          چو       پروانه
که     شمع     روی       تو      دیگر      مرا       برابر   نیست

به    پیش     چشم     منت     گر     به     خاک   بسپردند
مرا        مفارقت        از        تو        هنوز     باور      نیست

به       غیر     بار     گرانی      به      دوش     نیست     مرا
چو     دستهای       نوازشگر      تو       بر     سر    نیست

محیط     خانه      به       چشمم    ز     بعد      رفتن     تو
به      حق    که     جز   صدف    منفصل    ز گوهر  نیست

امید   بخش        حیاتم        تو          بودی      و      رفتی
مرا     به       زندگی      خود      ،    امید    دیگر    نیست

بهشت     بوسه      به      پای     تو       می زند    ،  زیرا
گلی     به     مثل      تو    آن     باغ     را   سزاتر  نیست

کسی   که     طعم     محبت     چشیده          می داند
مصیبتی   به      جهان     همچو    مرگ   مادر   نیست

خوشا  به   حال  کسی  «خوش عمل»  که  دارد   مام
اگر     چه       بهره اش      از     گنج     باد آور     نیست .

(منظومه ی خواندنی به مناسبت روز زن)
_____________________________
همسری  دارم     که   غُرغُر   می کند
کاسه ی     صبر    مرا     پُر    می کند

اشک  چشمم از   ستمهایش   مُدام
همچو آب   چشمه شُرشُر    می کند

چون     تنور   بربری     از    دست    او
کلّه    هو هو   سینه   گُرگُر    می کند

شیشه ی    تُرد   دلم  را  روز و  شب
خُرد    با    چندین    تلنگر      می کند

شوهر    اویم     حقیقت    لیک    وی
بنده     را     نوکر     تصوّر       می کند

کار   از   من    با     تغیّر      می کشد
امر   بر  من   با       تبختر      می کند

طعنه های     نیشتر      مانند       او
کار   صد    کیلو    نشادر     می کند!

مشکل   ما   را    دقیقا  حلّ   و فصل
لنگه   کفش  و   پاره  آجر    می کند

بعد    هر   دعوا   که  مغلوبش  منم
غالبآ    از   خود     تشکّر     می کند

صبح   تا  شب  کار    او   غُرغُر   بود
شام   هم  تا  صبح خُرخُر  می کند

بیست  روز از ماه  با بنده ست قهر
هی    تکبّر     هی  تفاخر  می کند

اوّل    هر   برج    چون    گردد    پدید
صلح   با   مکر    و    تبحّر   می کند

مهربان   می گردد  و  دلسوز  لیک
بنده   می  دانم   تظاهر    می کند

بی طمع  هرگز   نمی گوید سلام
گر   سلام  بی  طمع   لُر   می کند

تا   سخن   نازکتر   از گل   گویمش
زاشک خود   دامن پر ازدُر می کند

بر   حقوق    بی دوام    من     نگاه
زیر  چشمی  با   تحسّر   می کند

گر   زبان  خوش مرا   حالی   نشد
ناگه     اقدام    از   تهوّر     می کند

یعنی  این که  همچو  توپ فوتبال
کلّه ام   از  چند  جا    قر   می کند

الغرض«شاطرحسین»ازدست او
ناله همچون ماده اشتر  می کند

رشته ای  بر  گردنم   افکنده   زن
میکشد تا میشوم  تسلیم  من!
***
زن   مگو  در   خانه   دارم   زلزله
بدعنق،افزون طلب،کم حوصله

در جگر خواری بود  همپای  هند
در قساوت بسته  دست حرمله

هر  زمان  از  فتنه جوییهای    او
در   محل  برپاست شور و  ولوله

میرود از  خانه ی  ما تا  به عرش
شیون  و غوغا  به  جای  هلهله

داردازجورش عموجان شکوه ها
آرد   از    او   نزد  من   خالو    گله

نعره اش چون توپ باشددلخراش
غُرغُرش   همچون   نفیر  چلچله

مادرش  میگفت   چون  زادم  ورا
گاز  زد    بر پشت   دست    قابله

تشنه   تا     دریا   بَرَ  د   باز   آورد
تشنه تر  یک  نه   هزاران   قافله

روزهای         ابتدای          ازدواج
بود   با    من  یکزبان    و   یکدله

شوهر  آزاری  به   او     آموختند
بیگم آغا کوره   و    شهلا  شله

کم کمک   افتاد  با کج خلقیش
بین من با  او دو  فرسخ  فاصله

ناروا    میگوید     و   جوید     روا
ناسزا میگوید   و   خواهد  صله

میکند  اسراف  و   میریزد   غذا
بی که گردد   سرد  توی  مزبله

بسکه حنظل ریخته در  کام من
میبرم حسرت به بخت حنظله!(1)

بر   تنم   افتاده   طاعون  سیاه
میخورد     سلولهایم         آکله

کاش  بابایش   بُد  از اول عقیم
یا   نمیشد    مادر    او    حامله

کاش من هرگز نمیگفتم قَبلت
کاش  او  هرگز  نمیگفتی   بله

یا  ابویحیی(2) کمک کن تا مرا
خود رهاگردانی از اینسان تله

خواهم آیا رفت ازین محبس برون؟
خواهم آیا شدازین   دوزخ  یله؟

رشته ای  بر گردنم   افکنده  زن
میکشد تا میشوم  تسلیم  من!
***
گفتم   اینها  را... ولی  باور  مکن
جز نکویی  با  زن  و  همسر مکن

زن  بود   ریحانه ی   باغ    حیات
خیر دان این نکته...برپا شر مکن

هزل بود این شعر  جد هرگز مگیر
هر   کلام    شاعران   باور  مکن

زن  جماعت جمله  حساسند پس
با چنین  مخلوق  بحث و جر مکن

حرفشان   بپذیر   سمعآ    طاعتآ
از  برای   هیچ   ترک   سر    مکن

تا   توانی    بود   با   زن   مهربان
دست  بر  قدّاره   و  خنجر   مکن

مرد  از  دامان  زن   معراج  رفت
جز  قبول   گفته ی   رهبر  مکن

یار  با  مرد است  زن در هرکجا
شکوه  هر گز  در بَرِ  یاور   مکن

مرد  و  زن  باهم  برابر دان ولی
جنس  حوّا را  فقط  داور   مکن

زن نگین حلقه ی  آزادی است
تا  توانی   ترک  این گوهر  مکن

زن  گل باغ  وداد و دوستی است
باغبانا!  هیچ   گل   پر پر   مکن

زندگی  با زن شود شیرین بلی
زهر  اندر  کام  خود   شکّر مکن

تاکه  زن درخانه داری یارخویش
آرزوی     گنج      باد آور      مکن

هی مگو جان  پسرهمسر مگیر
هی مگو ای دخترم شوهر مکن

از  وفا  و   مهربانی   گو    سخن
نزد   همسر صحبت   دیگر مکن

گوشمالی گر  دهد گاهی تو را
گوش گردون را ز شیون کرمکن

از   دریچه    باز   گردد   با وفاش
مرد دانا!   زن  برون  از  در  مکن

بنده  دارم همسری بسیارخوب
این  حقیقت(بشنو و  باور مکن)

مرد   کی  کامل شود منهای زن
این سخن باور نداری  مرگ من؟
*************
1-حنظله ی غسیل الملایکه
2-حضرت عزراییل

دلــــم آشفتــــه ی شیـــریــــن ملالی است

که با تلخـــاب عشقش شور و حالی است

بــــه زنگــارش مبیــــــن ، زنهـــــار ، زنهــــار

کـــه ایــــن آیینــــه ، خاکستــر وبالی است

فــــــرازی را نـــــــدارد چشـــــــــم پـــــرواز

بـــــداختر اخگـــــــر مــــوهــــوم بالی است

گهــــی بر شعلـــه ی آهـی سپندی است

زمــــانــــی تشنگـــی هـــــا را زلالی است

ورا بـــا مــــن نـــــه ضــــرب آهنـــگ قهری

مــــرا بــــا او نـــــه ســودای جدالی است

بــه دام افتــــاده سیمرغی است در قاف

همــــه دنیـــــای او حـالـی و خـالی است

شگفتـــــا طـــرفـــــه پیــــــر طفـــل خویـم

طفیــــل آرزوهــــــــــــای محــــالــی است

گــــر افلاطــــون اوّل نیســـت از چیســت

نشستـــه بــــر خُـم خون دیرسالی است

اگـــر چــــه ســـوختــــن را آزمـــوده ست

صنـــوبـــر میوه ی هـر فصـل کالی است

دوبیتـــی های اشکــــــم شــــاهــــد آنک

که موزون نغمه ای ، نـازک خیالی است

مـــن و او را بـــه خـــود گــــر وا گــذارند

به هــر عمـــری تماشایی و فالی است.

.*نوید بهار....
_________

ز    پشت     پنجره   آنک       نوید   داد    بهار
نوید      دولت     صبح      سپید      داد       بهار

پی      گشودن       درهای        باغ       پیروزی

سحر   ،   نسیم     صبا    را    کلید    داد   بهار

به   جام  لاله   عقیقین  شراب  ریخت  نسیم
چنان  که   مژده ی   رویش   به   بید  داد   بهار

دل    چمن   ز   جفای   خزان    پریشان      بود
که      با     حکایت     باران     امید      داد   بهار

ستاره دوش به گوش بنفشه خوش میخواند
که   شوق  تابش  دیگر    به  شید   داد   بهار

نخست هدیه ی خود  را که نغمه ی جان بود
به  سینه سرخ  که   از   ره رسید   داد    بهار

معاشران   گرفتار    هجر      را    به       سرور
دوباره    فرصت    گفت  و شنید      داد     بهار

چو     مرغکان  اسیریم     کز     مناعت   طبع
نوید     رستن  ما   را     به    عید    داد     بهار

دلم   چو    بلبل شیدا    به   یاد   گلشن  بود 
که   از   ره   آمد    و     ما   را   نوید   داد   بهار.

*میلاد بهار....

دامن دشت    گل آذین      شده    از   باد  بهار
سینه سرخ    آمده    با    مژده ی   میلاد  بهار

شیشه ی عمر هیولای خزان خورد به سنگ
تا    رخ     از    پرده    برون    کرد     پریزاد   بهار

روشن از عشق  دل و دیده ی  شیرین چمن
که     به     رهوار     نسیم   آمده  فرهاد بهار

لاله ها در چمن   از شوق   به رقص آمده اند
بلبلانند   به    شور     از    غزل     شاد   بهار

سحر  از  نغمه ی  جانبخش  هزاران  برخیز
که     ندارند     مگر       یاد     ز     میعاد  بهار

قصد   آزار    دلم    داشت   خزان با دم سرد
آن    تطاول    همه    رفت   از نفس باد بهار

دل   اسیر    غم     ایام     مکن    تا   نکنی
خاطر     آزرده       ز      نیلوفر      آزاد     بهار

ز    چه   امروز  کله گوشه به عرشم نرسد
که   صفایی است  نصیب  دلم   از زاد بهار

خاطر  از  خاطره ی  هجر   مشوش  نکنم
که  دهد  مژده ی   وصل   تو   مرا  یاد  بهار

روزوشب همتی ازعشق طلب تاکه شوی
جرعه   نوش  درِ   میخانه ی    آباد    بهار.

بامدادان    که    تفاوت    نکند      لیل  و    نهار
خوش   بود   دامن    صحرا  و     تماشای  بهار

صبح   امروز    نبندید     اگر       بار     سفر
میهمان   می رسد   از  راه  نه  یک  بلکه چهار

موسم   عید   چو    بیرون    نروید   از   تهران
دوده    باید   که   ببلعید  به    همراه        غبار

گر   ندارید    چو من   خودرو  شخصی  بروید
به   سفر   با   اتوبوس  ارکه  نباشد  به    قطار

گر   بمانید   همانا   که    ز   عیدی   و  حقوق
نیست   کافی  که  بگیرید   دو من سیب و خیار

همه   از    دست    گرانی    متواری  شده اند
چه کنم؟  بسته    طلبکار   مرا     راه    فرار

آب   در   خوابگه    مورچگان      افتاده ست
که   گریزند    جماعت  ز  یمین و  ز    یسار

مخور  اندوه   که    پنچر  شدی   از بی پولی
که  در  این   ره  موتور   مغز من افتاده زکار

ای  که    ویراژ   دهی   یکسره  با  «پاجیرو»
پشت   سر   هست   ژیانی که   مرا کرده سوار

بوق   پشت  سر   هم    می زنی  و   می رانی
غافل  از  آن که به خانه ست  کسی   را   بیمار

کاشکی   عیدی   و    پاداش   مرا   دولت  وقت
لطف  فرموده   و  می داد در این   ماه     دلار

عذر  من   خواسته   امسال      چو صاحبخانه
آشیان   ساخته ام   مرغ   صفت  روی  چنار

خواهدم   سال   دگر    راهی  گورستان  کرد
چربی   خون  من  و   قند  به  همراه     فشار

ای   طلبکار   که  از  حال   دلم     بی   خبری
غوطه خواهم زدن از  دست تو در دیگ بخار

زارم   آنگونه    که   پولم   نرسد     تا  بخرم
دوسه سر   عائله ی   کور و کچل  را   شلوار

همچو  من   آدم   آسیب پذیری      گر    بود
گو  که  از خانه  -گرت هست- برون پا مگذار

سوی   بازار   مرو     تا   نشوی  سر کیسه
من  یکی   تجربه   کردم  که    شدستم  بیزار

ز غم و رنج   شکار است  یکی  همچون من
شادمان است فلان شخص که شد فصل شکار

مادر  همسر  من    نامه    فرستاد    از  ده
که   به   دیدار   شتابان  شده  با  ایل و تبار

من   عزادارم   و    آقا پسرم     می خواند
همره    خواهرش   آهنگ   «مبارک ای یار»

سکته   کردم   شب  عیدی  و  به  بالین آورد
اشتباها   زن  من    جای  پزشکم      بیطار

باز  هم   قند و  برنج  و   شکر  و روغن رفت
به   تقاضای    دل    محتکران   در    انبار

گشت کمبود و گرانی چو مضاعف شب عید
هاتفم    گفت    بود    زیر    سر    استکبار!

نزنی   «شاطر» اگر مشت   گرانش به دهان
رس  تو   می کشد این دیو دو سر   دیگر بار

زر   و   سیم  ار که  نداری   بدهی    عیدانه
هی  مگو   پشت سر هم که  بهار است   بهار

تو   که   هستی   که   مدارای   تو را  بنمایند
توی    تاریخ   نداریم    که    دارا   به   ندار

نگه  از  لطف  و  محبت   کند     الا    وقتی
که  دو دستی  به زمینش زده باشد     ادبار.

رونق   عهد   شباب    است   دگر    بستان   را
می رسد   مژده ی   گل  بلبل  خوش الحان  را

طبق   معمول  به  صحرا  و  در و  دشت      روید
تا      اگر    بود      ببینید    گل    و       ریحان   را

نیست گر  دشت   میسّر   بشتابید   به   پارک
پارک   ،   فردوس    بود    مردم      سرگردان  را

به   در   آرید   ز  تن  جامه   اگر   چرکین   است
بتکانید... کک      افتاده         اگر        تنبان     را

به    در     خانه     طلبکار    گر     آورده    هجوم
بنمایید      بر       او        تیزترین      دندان       را

اطلاعیه     همی    نصب    نمایید      به    درب
و     به   ماژیک   نویسید   مر   این   عنوان    را:

صاحب خانه دوهفته ست که رفته ست سفر
برده   همراه   خودش   همسر   و  فرزندان  را

تا    گرفتار    به    پیسی   نشوید    آخر    عید
با   چنین    حقّه     برانید   ز    در    مهمان   را

ور   نرفتید  سفر  ،  یک دو سه   کیلو    بخرید
نقل   و   شیرینی   مرغوب  نه...بل  ارزان   را

می روی   گر که  به   میدان بخری  میوه   نخر
مرد    آن   است   که   خالی   نکند  میدان   را

گر سر  سفره  فسنجان  و  پلو  نیست  بخور
همره      اشکنه     با      نیّت    آنها     نان    را

قشر   آسیب پذیری   تو    و       می بایستی
که      تصوّر     نکنی     مائده ی       الوان     را

خواست   فرزند  تو   گر  کفش  و نداری پولی
تا     روی   جانب   کفّاشی  و    گیری    آن   را

وعده  بر  او   ده  و  بگذار    دلش  خوش باشد
چون  که   از   وعده     زیانی  نرسد  انسان را

هر چه  فرمود  عیال  آن کن و   هی طفره مرو
کار   زار   است   چو    گردن   ننهی  فرمان  را

نیست   سوهان   قم    و    نقل    ارومیّه   اگر
تا  به   تنگش  بنهی   پسته ی  رفسنجان  را

بخر ای دوست به اقساط نخود چی  کشمش
پر    کن  از    آن   شکم    بی  هنر    اعوان   را

هیچ  کس  چاره گر  درد   تهیدستی   نیست
بهتر   آن   است    فراموش   کنی    درمان   را

نکته ای   نیز    بگوییم   به    آن    مرد     غنی
که   به  روی  همه  کس  بسته  در احسان را

پایداری    طلبی    دست    تهیدستان      گیر
گر   چه    تا   خرخره    انباشته ای    انبان   را!

چون   که   هر   آدم   خود   محور    منّاع الخیر
می خرد   عاقبت   از    بهر  خودش   نیران   را

گام   در   راه  خدایی   نه     و   یزدانی      شو
یک   قدم   نیز   مکن   همرهی   شیطان   را...

شعر این دفعه  هم  اینگونه  به   پایان   بردیم
عاقل  آن  است  که    اندیشه   کند  پایان  را.

عید نوروز به راه است و رسد تیز چو آهوی"شده رسته و بازار پر از داد و هیاهوی"همه مردم ایران به تکاپوی"به هر برزن و هر کوچه و هر کوی"نظر چون کنی از هر جهت و سوی"ببینی همه در آمد و رفتند و تک و پوی"چه پیر و چه جوان وچه میانسال.

همه شاد و همه خنده به لب منتظر ساعت تحویل"مدارس شده تعطیل"خریده ست یکی ماهی و مرغ و دگری میوه و شیرینی و آجیل"نهان کرده به صندوق و به زنبیل"که بیرون نجهد از سبدش ماهی و مرغش نزند بال.

گروهی که ندارند چو من مال فراوان"که بگیرند ز بازار گز و پسته و سوهان"بیارند برای زن و فرزند لباس و نو و پوشند به آنان"تماشاگر این صحنه به کویند و خیابان"یکی می کند اندیشه که بیرون رود از شهر و نهد سر به بیابان"یکی نیز دراین فکر که از بام کند پرت خودش را و شود راحت از این وضع و از این حال.

چه گویم من از آن قشر که آسیب پذیر است"نه ارث پدری دارد و نه باغ و زمین بلکه فقیر است"غذایش همه اوقات شب و روز اگر یافت شود نان و پنیر است"اتاقش همه مفروش نه از قالی کرمان و نه موکت که حصیر است"به چنگال یکی دیو ابر قدرت بی پیر که فقر است اسیر است"نه دارای مقام است و نه عنوان و نه اقبال.

گروهی دگر اما که اقلیت جمعیت مایند"همه صاحب ویلا و زمین خودرو پر ارج و بهایند"ز چنگال غم و غصه و اندوه رهایند"به شرکت همگی صاحب عنوان و مقامات کذایند"به تجریش و به دروس و شمیران همگی مالک ویلای گرانقیمت انگشت نمایند"طلاها که پس انداز نمایند"اگر وزن کنی هست به کیلو نه به مثقال.

به هر حالت و هر حال"شب عید ز راه آید و این گونه سخن گفتن ما نیست خوشایند"سخن باید از آن نوع بگوییم که بر لب بنشاند گل لبخند"به کام همه شیرین چو عسل باشد و چون شکر و چون قند"گرفتم که یکی این شب عیدی به دو صد حیله و ترفند"کلاه از سر  ما برد و دو گوش از تن ما کند"نباید بر خواننده ی آثار نماییم نک و نال.

به هر حالت و هر حال"شب عید ز راه آید و باید که بگوییم و بخندیم"ره غصه و اندوه به لبخند ببندیم"خدا را به همه حال سپاسی بگزاریم که در راه کسی چاه نکندیم"به کام همه چون شکر و قندیم"اگر ساکن تهران و قم و رشت و مرندیم"کنیم آرزو از بهر همه احسن احوال.

به هر حالت و هر حال"شب عید ز راه آید و و تبریک"بگوییم به هم راه چه دور است و چه نزدیک"بخواهیم برای همه از مرد و زن و پیر و جوان روز خوش و نیک"ز شادی بفشانیم گل و نور به هر کلبه ی تاریک"بپوشیم لباسی که تمیز است و به ظاهر نه اگر شیک"بگوییم به آوای رسا شاد بمانید"نه این ماه و نه امسال که هر سال.

نمی دانم  چرا  شبهای  هجران  سر نمی آید
پیامی    جانفزا    از   صبح   روشنگر نمی آید

یکی در گوشه ی  عزلت سراغم را نمی گیرد
به  ماتمخانه ی  من هیچ کس  دیگر نمی آید

به رویم هیچ گل درگلشن هستی نمی خندد
به سویم  هیچ ساقی با می وساغرنمی آید

سموم  نامرادی   می وزد   بر  گلشن  جانم
از آن  دیگر   گل اشکی ز چشمم بر نمی آید

به کیش من خطاباشدگرفتن دست آن رهرو
که  در  راه طلب شادان به پای سر نمی آید

ز عشق سینه سوزش تاابددل بر نمی دارم
ز   راه   مرحمت   هر چند آن  دلبر  نمی آید

چنان   با   ناامیدی   خو گرفتم  کز  ره  یاری
اگر    گویند    می آید  ،    مرا  باور نمی آید

چه گویم  بارها کاین شکوه ها ازطالع وارون
به مضمون درنمی گنجدبه گفتن درنمی آید.

از   من    به    تو    توصیه    پسر جان   گرامی
می کوش که همچـــون پـــدر خویش خلف شی

خواهی   تو    اگر   قـدر   به   هر  صدر   ببینی
با   مردم   بی  مایه    مبادا    که    طرف شی

گر  درّ دری  هم  بشـــوی  مصلحت  این  است
پوشیده   از  اغیار   نهان   کنج    صدف   شی

ای  چهره ی  زیبای  تو   چون   مـاه  درخشان
مغرور    مشو      ور نه   گرفتار    کلف   شی

پرداختی از بس به شکم  تــرس من این است
کز   فرط   طمع    در   صف  ارزاق   تلف شی

در   آتش  شهوت  که  تو خود    هیزم    آنی
بهتر  که  بسوزی   ،  نه  که با تیر هدف شی

گر    کوس   حریری     بزنی     بر   سر بازار
نفرین  کنمت  تا   که   کنف همچو کنف شی

یا     این   که   بتر از  بز اخفش   به    بیابان
گرگ  ار نکند  قصد  تو  ، بی آب و علف شی

رو   مسخرگی پیشه کن  و   مطربی     آموز
تا    ناخلفی   زبده     چو     آباء سلف شی

اکنون   که   بهاران شده نزدیک چه نیکوست
بی دغدغه شادی کنی و جفت شعف شی

می خواستمت     پیرو      سادات   رئیسی
افسوس    که     دنباله رو     شیخ بنفشی

پیراهن   عثمان   نکنی   شعر   من  ،  امّید
در   زمره ی  زوّار    علی  شاه نجف   شی.

چیست در دامنه ی کوه ، گل سرخ؟
شاید نغمه ی چوپانی ست
-در تنهایی هایش
شاید خاطره ی زخمی شاهینی ست در قلّه
-که می میرد
شاید خواهش رودی ست که می پوید
یا که شاید نجوایی ست از عاشق شبگردی
که شباهنگام
دل به دریا زد و سر بر کوه نهاد
*
از خود گل باید پرسید که چیست؟
و تو می پرسی و گل می گوید:
نغمه و خاطره و خواهش و نجوا
که تو می گویی هستم
زیرا
نقش جادویی «او»یم
و به شعری می مانم
که شبی گفت و پراکند در این صحرا.