بر  تار دل  ای  که  زخمه  ناجور زدی

آهنگ   به   زخم کاری ام  شور زدی

تو   حاکم   جرزنان   ملک  و  ملکوت

در بازی حکم هم  به من سور زدی!

نخل    پر     بار    ولایت    حضرت موسی بن جعفر
چشمه ی  علم  و  درایت  حضرت موسی بن جعفر

مصطفی    را  قرّةالعین     و   علی   را    قوّةالظهر
ذات  حق  را  روشن آیت  حضرت موسی بن جعفر

«کاظمین الغیظ و عافین عن النّاس»  ت  ز  قرآن
هست    مصداق عنایت  حضرت موسی بن جعفر

رهروان    وادی     توحید    و     دانش پروری    را
بوده ای شمس هدایت حضرت موسی بن جعفر

پایمردان    جهادی     را     چو      جدّ   اطهر   خود
کرده ای از جان حمایت  حضرت موسی بن جعفر

دفتر   فرزانگی    در   هر   ورق    از   حکمت   تو
خلق   را    دارد  حکایت حضرت موسی بن جعفر

جمله ی   درماندگان   را   بوده ای  باب الحوائج
از    بدایت    تا   نهایت حضرت موسی بن جعفر

ظاهر   و   باطن   فروغ    مهرورزی های    نابت
کرد   در   دلها  سرایت حضرت موسی بن جعفر

صفحه های  دفتر دین  جامع  هادی المضلّین
از تو بس دارد روایت  حضرت موسی بن جعفر

تشنگان     آرزومند      علوم        معنوی      را
دم بدم کردی سقایت حضرت موسی بن جعفر

دشمنان  زشت خو   را  در بر   هارون   ملعون
بود در حقّت سعایت حضرت موسی بن جعفر

بر   امور مسلمین  حاکم چو دیدی  رنج  بردی
عاملان  بی کفایت ، حضرت موسی بن جعفر

شیعیان  مخلصت    در   عهد  نامردان   ظالم
خسته بودندازجنایت حضرت موسی بن جعفر

خود  پذیرفتی    ولی   محض    تزلزل ناپذیری
رنج ها  را  با  رضایت حضرت موسی بن جعفر

سندی بن شاهک ت در محبس انواع شکنجه
دادو ننمودی شکایت حضرت موسی بن جعفر

«خوش عمل»راازعنایت روزمحشرکن شفاعت
ای سر وجانم فدایت حضرت موسی بن جعفر.

چشم دل   بگشوده   بر  خوان  تو دارم روز و شب
بهره مندی ها     از    احسان    تو دارم روز و شب

تا    مرادم    را    دهی   ،   از  شوق  دست  التجا
در   حریم     دل   به   دامان     تو دارم روز و شب

درد   تنهایی   به   عزلت    طاقت  و  صبرم   ربود
دیده ی   حسرت   به   درمان  تو دارم روز و شب

تشنه ی   پیمانه ای  از    باده ی   حسن    توام
بسته  دل  زان رو  به پیمان  تو  دارم روز و شب

تا   مگر     جمعیت    خاطر     بیابم     لحظه ای
قصه   با    موی    پریشان  تو  دارم  روز و شب

رخصت    پروانگی    تا      حکم  فرمایی     مرا
چشم  بر  شمع  شبستان تو  دارم  روز و شب

ساختن یاسوختن در عشق؟ فرمان توچیست؟
گوش دل  از جان  به فرمان تو دارم روز و شب

خندخندان  شاخه ای  گل   تا  به  پاداشم دهی
نغمه خوانی   در   گلستان  تو دارم روز و شب.

 بهار پیروزی

شکوفه  می زند   از    باغ    جار   پیروزی
بهار      آمده        با       کوله بار    پیروزی

رسول  فاتح   خورشید  ، می دهد  پیغام
رسید     یکّه  سوار      از     تبار    پیروزی

کتاب  نغمه ی  ناب  هزار دستان  راست
ورق    ورق  سخن   دل    شعار  پیروزی

بنوش  تا  که  بمانی ، نسیم    را   گویم
که   تحفه ای است   ره آورد یار پیروزی

نمودِ ژاله    پگاهان   به   دامن  گلبرگ
چکامه ای است  که  سازد  نثارپیروزی

اناالحق  گل سوری ز  کام خونین  فام
حکایتی است   ز  منصور   دار  پیروزی

صلای  عشق  در افکن به خرّمی  دیّار
که خرّمست به عشق این دیارپیروزی

به  کور چشمی  پائیز ،  شادمانی کن
که    فاتحانه   در    آمد   بهار  پیروزی.

بهمن ماه 1358 شمسی -کاشان

عباس خوش عمل کاشانی

*****                              *****

ماه بهمن ؛ ماه پیروزی....

ماه      بهمن    ،        ماه       پیروزی  رسید
ماه       ایثار        و        ستم سوزی   رسید

باز       یاد        مهربانی          ،    زنده   شد
خاطرات          نوجوانی          ،     زنده   شد

نوجوان       بودم      که       روزی      از   پدر
راز        پیروزی        شنیدم     سر   به  سر

قصه ی           آغاز            فصل         انقلاب
داستان       شب    ،      حدیث         آفتاب

قصه ی       روزی       که     بعد از     سالها
سالهای             تیره    گون            احوالها

رفت       دیو      از     ملک ایران      تلخکام
چون       فرشته       ناگهان       آمد     امام

پیر     آمد   ،   نور      آمد       ،     شاه رفت
با       هجوم         شیرها     ،    روباه  رفت

آمد      آن       پیری      که   با     آوای     رود
شعر         زیبای         جوانمردی       سرود

مردم      از       دیدار        او       خرّم  شدند
دور      از        اندوه       و  رنج  و  غم  شدند

مرد و زن      را      مژده داد      از     نور و آب
آن     که        آمد       با    دلی   چون آفتاب

آن             امامِ           جاودانِ          قهرمان
فرشِ     راهش     بود         دلهای      جوان

بر    سرِ       قبرِ          شهیدان           وطن
گفت       با        مردم       امام  ما   سخن

لاله ها       با       نام        او      برخاستند
خاک       را        در     مقدمش    آراستند

در          کنار         لاله    رویان        شهید
قلب     ایران       از       برای      او      تپید....

از   همان    هنگام     تا      وقتی که  بود
شعر هستی بخش   وحدت  می سرود

گفت :   وحدت     مایه ی     شادی     بود
رمز       استقلال        و         آزادی      بود

در     دل      ما       یاد یاران      زنده    باد
یاد      خورشید      جماران      زنده    باد

عاشقان !   بر        روح       والای      امام
باد    از      ما ، هم    درود   و    هم سلام.

بهمن ماه 1398 شمسی ــ تهران

محمدحسین خوش عمل

چون   بهار آید   ز  راه  احساس پیدا می کنی
لاله  عبّاسی      کنار      یاس   پیدا می کنی

تا    بیندازی  کلاه   خلق  را  از شیخ  و شاب
کک  اگر  حاضر  نباشد  ساس پیدا می کنی

در میان  تلخکی هایی که باب طبع  توست
شیره  و  بنگ ار نباشد ناس  پیدا  می کنی

باب  حق الله گر بستند بر رویت  چه  باک؟
سهم  خود را بین حقّ الناس پیدا می کنی

تا  ویار  همسرت را   پاسخی  بخشی  سزا
گوجه سبز ارشدگران ریواس پیدا می کنی

جامه ی  زربفت  گیرم  بر  تنت  باشد حرام
ستر عورت  را یقین  کرباس  پیدا می کنی

با قرشمالان عالم  تاکه ریزی طاس عشق
درجماعت  مرد رندی  طاس پیدا می کنی

درورق بازی چو شدمفقود ده لو خوشگله
می زنی بُر تا که خشت آس پیدا می کنی

دخترهمسایه وقتی خِفت درهشتی شود
لنگه کفشش را دم کریاس پیدا می کنی

برضوابط تاکه بنویسی روابط حاکم است
در  ادارات  وطن   قرطاس  پیدا می کنی

تا   که  پالان حکومت را نهی بر گرده اش
آدم    خودمحور   سیّاس    پیدا می کنی

حقه بازان   جهان را   بر   خلاف  اهل دل
غالبآ در مجلس و اجلاس  پیدا می کنی

حرفی از اخلاص دیگر نیست وقتی دزد را
هر نفس با پاسبان اخلاس پیدا می کنی

تاکه جنگ هسته ای مغلوبه گرددفی المثل
فی المحل هی هسته ی گیلاس پیدا می کنی

جسم ناموس وطن را گر بگردی مو به مو
مطمئنّآ نقطه ی حسّاس پیدا می کنی

درجماعات گی اربختت چوقدّت شدبلند
همچو خودیک قرتی نسناس پیدا می کنی

سنگها را گرکه بشکافی به معدنها صبور
عاقبت یک قطعه ی الماس پیدا می کنی

طایرماشین طبعت گر شود پنچر چه باک
حتم دارم  می روی  زاپاس پیدا می کنی

تا که نان خلق را سازی مهیا در تنور
پیش بند و انبر و دستاس پیدا می کنی

دوش ازمسجد سوی میخانه آمدشیخ وگفت
کمتر  این  جا  آدم  خنّاس پیدا می کنی

جز  میان  اهل تقوا  هر کجا  افتد گذار
پیر  و  برنا  جمله را انجاس پیدا می کنی

تا سرم را برکنی پاداش این شعر نه طنز
می روی هرطور باشدداس پیدا می کنی!

گر زمشرق جانب مغرب گریزی بنده را
در مراکش جنب شهر فاس پیدا می کنی!

آن شب شوم که در چشم ترم خواب شکست
عکس  رخسار  تو  در  خاطره ی  قاب شکست

دل  من  بس که  به  دنبال  تو   افتاد  به  راه
سنگ بیداد ، رقیبش  زد  و   بی تاب شکست

می خورم خون دل  و حسرت جاوید  مراست
که    جفاهای    توام   گوهر    نایاب شکست

کشتی   عمر  مرا   با   همه ی   صبر   و قرار
موج   توفان    بلا    در   دل   گرداب شکست

خانه ام را  که در آن خاطره ی عشق تو بود
در  و  دیوار فرو  ریخت  چو اسباب شکست

آهوی وحشی دل خوی پلنگی چون داشت
نغمه هایش به گلو درشب مهتاب شکست

شیخ  را  چون  مدد  از ساقی محفل نرسید
ساغری  را  که  در آن بود می ناب شکست

نبرد   بهره ای   از  روز   و  شب  دور  حیات
تا  که  با  زخم  زبانش  دل احباب شکست

باب   رحمت   نشود   باز   به   رویش  زیرا
دل   ما   برد به  یغما و ز هر باب شکست

در خود آنگونه غریبانه شکستم که نسیم
چینی   نازک    تنهایی     سهراب شکست.

 یا جوادالائمّه (ع)  

عمری است در سلام جوادالائمّه ام
مشمول فیض عام جوادالائمّه ام

ایمن ز هر گزندم و فارغ ز هر بلا
تا   در   پناه     نام جوادالائمّه ام

سیمرغ قاف عزّ و سعادت به دام من
افتاد ، چون غلام جوادالائمّه ام

دارم دلی همیشه خریدار دوستی
زیرا که در مرام جوادالائمّه ام

هشیاری زمانه نخواهم برای خویش
سرمست تا ز جام جوادالائمّه ام

در حلقه ی اهالی عشقم که حلقه شد
بر گوش جان کلام جوادالائمّه ام

تاج شرف نهاد مرا بر سر آفتاب
زیرا   غبار     گام جوادالائمّه ام

مدحتگر هماره ی اویم که نزد دوست
آگاه    از      مقام جوادالائمّه ام

همواره محترم شمرند از سر خلوص
یاران به احترام جوادالائمّه ام

تا حشر بر زبان گره ام«خوش عمل»مباد
تا ناشر پیام جوادالائمّه ام.


      عشق جواد...  

 (در منقبت حضرت امام محمد تقی علیه السلام)

یا              امــــام   الجواد             ادرکنی
یا            شفیـــــــع المعاد             ادرکنی

جانشین            ســــزای              پیغمبر
مذهب        شیعه      را     نهم     رهبر

در         بلاغت    چو       حضرت     مولا
در       فصاحت    یگانه       چون    زهرا

صاحب            حکمت           خدا دادی
علم      را     بحر     و    حلم    را   وادی

اختر           تابناک            برج            ولا
راهیان       را       به    نور     داده    صلا

روشنی     بخش       عالم         امکان
که      نگنجیده      در    زمان   و   مکان

قرّةالعین           دلگشای                رضا
قوّةالظهر               اولیای                خدا

نورباران         مدینه         از         قدمت
وز       حضور         وجود      بی  عدمت

شده     بیت الرّضا     چو      خلد  برین
از      نفسهایت      ای       شریفترین

گام    تا      در     بسیط     خاک    زدی
جهل    را      ضربه ی      هلاک     زدی

ذات   حق    را     به     اقتضای     کمال
بودی     آیینه ی      جلال    و      جمال

علم      دین      را       سرآمد        اوتاد
شرح      عهدین     را      مهین   استاد

بهره مند        از          علوم         قرآنی
نکته سنج     و     بلیغ     و       برهانی

معرفت    را    چو   چشمه    از   صافی
نور        چشم          رجال        اعرافی

از      تو      در       اهتزاز     بیرق    حق
آمد      ای      آفتاب      مطلق       حق

علم   و   حکمت   اگرنه    زان   تو   بود
کمترین      ریزه خوار     خوان    تو  بود

ز     علوم     تو      مات     و   سرگردان
چه       افاضل    چه     دانشی   مردان

ز     تسلّط     که     داشتی   به   کتاب
علمای      سلف      هماره        مجاب

عقلشان    در   شگفت   و  حیران بود
«ابن اکثم»      یکی     از      آنان     بود

در        جوانی      چو       پیر       فرزانه
صاحب             منطق             حکیمانه

فکر    بکر     تو    عقده ها    که  گشود
همه        از       پرتو        امامت       بود

پایه ی      دین      احمد     از   تو   قوی
وارث      علم      و      بینش       رضوی

دل     چو    بر    مهر    عارضت  بستیم
به       ولای       تو      از     بلا    رستیم

ای           جوادالائّمه        از         کرمت
قسمتم      کن        زیارت         حرمت

دل    شیدای   من    به     سینه  مدام
همچو    مرغی    که   اوفتاده   به  دام

آرزو     داشت         تا       پرنده     شود
دولت       وصل      را        برنده     شود

به       سر         تربت     حسین      رود
پر      گشاید      به       کاظمین      رود

با    سکوت  و  سکون     مصاف     کند
دور      قبر        تقی         طواف      کند

سوزد   آن جا  چو  شمع   و   آب شود
تا      دعاهاش        مستجاب      شود

برسان     ای    خدای     من      چندی
آرزو          را            به             آرزومندی

رفت عمری    که    در         مقابل   من
سوخت   در  حسرت  تقی    دل    من

«خوش عمل» کی شود  رسد به مراد
دل      من     جایگاه      عشق    جواد.

 سایه سار...

بس که ماندم دور از آتشسرای سینه ها
چارسویم  را  قرق کردند یخگون کینه ها

رمزواری خواستم از خودشکستنها دریغ
با صداقت همچو  من بیگانه اند  آیینه ها

انقراض باغ را تعبیر وحشت آوری  است
سیل شنها،چشمه خشکیها،فرودچینه ها

کمتر ازسنگیم در احساس زیرا سنگ نیز
با صمیمیت سخن می گوید از پارینه ها

در شمار هفته ها و ماهها هستیم ، لیک
سایه سار  لذّت  خلقیم  چون  آدینه ها.


  سلام

ای شکیبایی ترد احساس در لحظه های ثقیلم
 دستهای   اهورایی  تو
مرهم   زخمهای    غریبی  است
                           - کز  شانه هایم  به  دل  می خرامد
نامت    آیینه   و   آب   را  اعتبار  است
در   قحطسال   کرامت
آفتابی ترین   روزهایی   که  در  خاطرم  هست
تقدیم  نامت
***
 ای    گوارایی   سبز   تاریخ   بر   بام   تقدیس
با   تو   بودن   طلوعی   دوباره ست
                  - در   واپسین   لحظه های   حیاتم
صبح   هر   صبح
از   من    سلامت .

گر ذکر بلیغ  و فکر   صائب داریم

ورجان و دل همیشه تائب داریم

از  جلوه ی   بامداد   یارب  یارب

در  خلوت    لیلةالرغائب   داریم.

***                        ***                     ***

در ظلمت شب گل سپیده ست رجب

بر  اهل  زمین  فروغ  دیده ست رجب

بر   گوش  دل  آید  این ندا  از  ملکوت

این الرجبیون؟ که رسیده ست رجب.

* بازنشر از : مجله ی فرهنگ نو :

اشاره : عباس خوش عمل کاشانی.... ازدوستان دوران جوانی و قدیمی من .... زمانی من و او و حسن اسدی"شبدیز" شاعر باهم می گشتیم ... درخیابان و کافه ...دردفترمجله جوانان که ان موقع عباس مسئول صفحه ی شعر ان جابود...یعنی این حسن  بود که عباس رابامن اشنا کرد...من و حسن که می رفتیم پیش عباس درمجله ...یادم هست فتح الله زاده که الان درتیم استقلال سروسامانی گرفته ...دم در ورودی مجله جوانان می نشست ورفت و امدها را کنترل می کرد... بگذریم ...می رفتیم مجله و چای و ناهارو سیگارمون به راه بود...البته عباس کمی خسیس بودو ناهارش قرونی نمی ارزید... اما بازکاچی به ازهیچی بود... باان چای های رنگ پریده اش!! ...ومی نشستیم به مشاعره ... اتاقش پرازبرگ و گلدون و شمعدونی بودو صفایی داشت ...من شعرتازه مو می گفتم ..حسن غزلی می خوندو درادامه عباس شعری تازه  درمی اوردو قصیده و غزلهایش ختم کلام بود....سال ها گذشت و سا ل های دیگر هم رویش امد...وجنگ شدو صلح شدو ...من دیگرعباس را ندیدم ...یادم هست ازحسن  هم که جویای حالش می شدم می گفت رفته دیارشهریار و خبری ندارم ... ..وزمانه گشت و واگشت  ..تابالاخره یک روز افتابی درمحله ی قدیمی فیس آباد...  پیدایش کردم ... یعنی اون منو پیداکرد...وبازدوباره رفاقتمون گل کرد... یعنی هنوز گل نکرده ...ولی شروع شده است ...یادم هست هیچ وقت همه ی شعرهای عباس رادوست نداشتم ...وکاراکترشو که کمی سنتی ومذهبی بودوچاق...اما چون انسانی شیرین و بذله گو بود وخوش دل ... دوستش داشتم ...الان هم دوستش دارم ...او زاده‌ی 25 دی ماه 1337 خورشیدی در شهر کاشان است. در شعر طنز «شاطر حسین» تخلص می‌کند. پدرش قاری و استاد قرآن و به شغل شاطر نانوایی سنگکی اشتغال داشت و دارای طبع شعر بود و آثاری از او در مجلات دهه‌ی سی چاپ شده بود. ... باهم به مناسبت سالروزتولداین رفیق شاعرقدیمی که برخی اورا استاد هم صدا می کنندو البته استاد بنده هم بود و هست ...زندگی و شعرش رامرور می کنیم ... عباس قاعده ی شعر را خوب بلدبودو ازنظرفنی و نظم استادبود... اما مدرن وامروزی نبود...برخی تک و توک شعرهایش نیز ادم راسرحال و شوق می اورد ونه همه ی شعرهایش ...باخیلی ازشعرای دولتی و غیردولتی هم حشرونشری داشت که من هیچ خوشم نمی اومد... به خصوصاازشعرای حکومتی و کیلوئی نان به نرخ روزخور...!...عباس جان تنت سالم باشه درشهرستان شهریارو فرصتی اگربود حتمامن وحسن اسدی  به عیادت تو نازنین خواهیم امد...منتظر باش ... و تولدت هم مبارک .....

* علی سرهنگی.

کلاس* اول ابتدایی تا پایان سوم راهنمایی را در مدرسه ملی خیام گذراند. کسانی چون سهراب سپهری و مشفق کاشانی و… نیز در آن مدرسه درس خوانده بودند. پس از پایان تحصیلات ابتدایی و راهنمایی چون مدرسه‌ی خیام مقطع دبیرستان نداشت برای ادامه‌ی تحصیل به دبیرستان پهلوی سابق رفت. پس از اخذ دیپلم به مدت یک سال در حوزه‌ی علمیه‌ آیت‌الله یثربی کاشان تحصیل مقدمات کرد.   
از سال 1360 خورشیدی در روزنامه.ی اطلاعات استخدام شد و تا سال 1376 در کسوت خبرنگار ارشد – ویراستار – سرمقاله نویس – مشاور ادبی – دبیر سرویس مقالات در مجله‌ی جوانان – ادبستان – گلچرخ به مدیریت موسوی گرمارودی و تحریریه‌ی روزنامه فعالیت کرد.استاد عضو هیئت تحریریه‌ی مجلات گل آقا نیز بود و از معدود اعضای گل آقا به شمار می‌رفت که هر ماه بابت سرودن شعرهای طنز و فکاهی حق‌التحریر می‌گرفت.
استاد در سال‌های اولیه‌ی فعالیت شورای شعرِ وزارت ارشاد در تدوین مجموعه های شعر که به کوشش استاد مشفق و استاد شاهرخی گردآوری شده بود با آن شورا همکاری داشت. مدتی هم با رادیو همکاری می‌کرد و برنامه‌نویس برنامه‌هایی چون در انتهای شب بود. پس از پایان جنگ تحمیلی به عنوان شاعر برگزیده‌ی دفاع مقدس با 19 شاعر معاصر دیگر معرفی شد.
در یکی از سال‌های دهه‌ی 60 در نخستین مسابقه‌ی سراسری شعر 15 خرداد، نفر اول کشوری آن هم در شعر نو شد. خوش‌عمل، در زمینه‌ی داستان‌نویسی هم فعالیت داشته و چندین داستان کوتاه نوشته‌اند؛ که در صفحات داستان روزنامه‌های کیهان و اطلاعات و مجلات جوانان و غیره چاپ شده است.
وی مدت 18 سال‌ در دفتر نشر رهبری صرفآ به عنوان ویراستار خدمت کرده است. هم چنین تاکنون هفت جلد از کتاب‌های شعرشان در قالب جد و طنز و آیینی منتشر شده است. محمد حسین پسر ایشان نیز شاعر است. او دو فرزند دارد و ساکن روستای یوسف‌آباد صیرفی در شهریار است. خوش عمل  هم اکنون قریب 15 سال است که به دلیل بیماری ام.اس کنترل شده و دیسک کمر و سیاتیک، خانه‌نشین شده است و از طریق ویراستاری در خانه امرار معاش می‌کند. استاد در سال 1399 نشان درجه یک هنری که معادل مدرک دکتراست دریافت کرد.