عق زد  و   آورد    بالا     هرچه       می      نوشیده بود

من   نمی دانم  کجا   و    با که       کی      نوشیده بود

مادرش  می گفت:   سال     پیش   در    فصل     بهار

با   یکی   بدتر    ز  خود  در    شهرری       نوشیده بود

از    خدا    پنهان   نبوده      از  شما   پنهان        چرا؟

سال    قبلش  هم     به گلگشت دوبی    نوشیده بود

گفتمش:زن!   حرف  امروز است حرف    پار    نیست

این    ننر دردانه    هر جا بود     می        نوشیده بود

در    حضر   با  چند  تن   سرخاب مال     لاش و لوش

در    سفر   با    زن نما  مردان   گی       نوشیده بود

مشتزن  فرزند  ما  در   غرب     با    یک  مشت    زن

ویسکی   در    رینگ    بر   عکس کلی   نوشیده بود

بارها   هم     در   کنار       جسر بغداد           خراب

ادعا     می کرد    همراه       قسی*    نوشیده بود

بی پدر    در    خدمت   سربازیش  هم   چند     بطر

یکنفس    در       پادگان  سمت جی      نوشیده بود

روح    ناخرسند   وی  می گفت   در  عهد       قدیم

یک   دو   ساغر    با   سران  قوم طی نوشیده بود

ساقی ناکس به دستش بول استر   جای       می

داد و او با  گفتن: مرسی  - اوکی     نوشیده بود

خل پسر    ماخولی   ما     آب       آتشناک       را

ز اول    نوروز      تا   پایان        دی    نوشیده بود

گاه   شادی  این    شرنگ آلود   را  با   بانگ چنگ

گاه    ماتم     نیز    با   آهنگ   نی     نوشیده بود

هی   به  او    گفتم : از این کار  خطا بردار دست

هی   دهن  کج  کرده بر  بابا و هی   نوشیده بود

دوش  در  کابوس  خود  دیدم اوردوز  کرده است

شیشه  مصرف  کرده بود و می ز پی نوشیده بود

گر   بریزی    روی   هم     دریای عمان  می شود

آبکی هایی    که  من  ناخورده  وی  نوشیده بود

بچه های دیگران     دکتر    شدند    و    مال   ما

ناخلف   شد    تا بگیرد   دم به ساعت   حال  ما!

**********

*«قسی»پسر کوچک «صدام حسین» و برادر«عدی».

*

شکوه ها    از    دست   غم    دارد      دل تنهای من

هم   غم   خود   دارم  و  هم  ماتم  دل       وای من

بر   ورقهای      سفید     خاطرات                زندگی

واژه ها    را    می نگارد      چشم  خونپالای    من

آنقدر   بیگانه ام   با     خود   که در این     روزگار

در   دل    هیچ    آشنایی   نیست دیگر  جای   من

حالت    غمگین     امروزم        گواهی    می دهد

نیست    بهتر    هیچ  از  امروز من      فردای من

روز  و   شب   اینسان  ملال آور  به  من گربگذرد

خنده   را   دیگر    نخواهی  دید   بر    لبهای من

در   کنار    رنجها   و   دردها    شادم    که   باز

صبح    صادق  می شکوفد  در  دل   شبهای من

دلخوش  از   وجد و سرور دیگرانم «خوش عمل»

ره ندارد      شادمانی  گر چه  در    دنیای   من.

افتاده   اگر    پای   تو     در   چاله     مخور غم

تا   اوج   فلک     رفته  تو  را  ناله      مخور غم

معمار    ازل    گر   عوض      شمش   طلا  داد

بر   دست   تو   از  مال جهان  ماله    مخور غم

در   عقد   نکاح   تو    در  آورده  اگر        چرخ

دوشیزه    ولی   یکصد و ده  ساله   مخور غم

محروم   گر از  ارث   پدر   گشتی  و      دادند

از   سهم   تو     حتی   به پسرخاله مخور غم

در   آغل   دنیا       ز      دغلبازی         ایام

شد    گاو    تو   تبدیل  به بزغاله    مخور غم

شد   در   حبشه  کشته اگر  فردی و  افتاد

در   خانه ی    تو    آلت    قتاله     مخور غم

گر   ساکن   آباده ای  و    شغل     شریفت

تعیین   شده   در   بندر چمخاله   مخور غم

گر  طنز  تو «شاطر»* که بود قند   فریمان

حتی   نپسندند    به     بنگاله    مخور غم .

*«شاطرحسین»اسم مستعار و تخلص من در شعرطنز است.بااین تخلص سالها در مجلات گل آقا قلم زدم.یعنی عضو تحریریه ی گل آقا بودم و در صفحه ی شش مجله ی هفتگی ستونی ثابت داشتم.

از این    دیار      هزاران      فریب      باید رفت

به   جستجوی  دهستان    سیب      باید رفت

نهان  ز   دیده ی    شبگردهای          ناهنجار

به  سوی    محفل   یاران  طیب      باید رفت

ز   غمسرای     کلاغان      شوم     آدمخوار

به   باغ     بلبلکان        نجیب        باید رفت

پی   علاج  دل   خسته  از    هزاران     داغ

ز   دام    رسته   سراغ  طبیب     باید رفت

ز  بعد   چند   صباحی به جبر  ماندن    باز

شکست  خورده ومحنت نصیب   باید رفت

به   شوق   دیدن   روی  ملازمان     قدیم

ز   شهر    فاصله های   عجیب  باید رفت

نشان  صبح  قریبی است در  افق   پیدا

شتاب  کن   ز   دیار      غریب  باید رفت .

نور خورشید   یقین   از   چشمه ی       خاور دمید

روح   سیال   حقیقت   در  رگ              باور دمید

بلبل   از   دست   شقایق  باده ی شبنم   گرفت

در   دل   مرداب     عمرم   شاخ        نیلوفر دمید

پیر   ما   کز  دانه ی  ایثار  بر کف سبحه  داشت

روح  پاک   ناب   وحدت  بر  تن          ساغر دمید

در   میان   عرصه ی کفر وحقیقت جهل وعشق

یار   ما      گلواژه ی تکبیرش   از     حنجر دمید

بارور   با   قطره های  خون    جانبازان  ز  خاک

لاله های  آتشین  با   ساقه ی       خنجر دمید

لحظه هامان زنده از نورحقیقت گشت و عشق

تا   که   خورشید  سعادت   از دل سنگر دمید

بر   همای   همت  ما   شهپراز«لا» بسته اند

با  عروج  هر  شهیدی   بالها    زین   پر  دمید.

ای آمده از کرانه های شب تار

همراه پرنده  باز جویای   بهار

مضمون رسای عشق را زمزمه کن

***

تا خاطره ها به خنده ها زنده شوند

بی دغدغه باش و باز آواز بخوان

آواز غریب عشق را باز بخوان

***

بی گریه ی ابر

بی شیون باد

با نی لبک شبان آزاده ی دشت

بی واهمه از شبان رسوای پلشت

اکنون که دمیده باز خورشید امید

اکنون که سپیده داده از عید نوید

سرمست نسیم ناب

با نغمه ی آب

با سوته دلان گلنفس راز بگو

با قمری پر شکسته از اوج و عروج

وز نشوه ی جاودان پرواز بگو

پایان شب سیاه را جار بزن

تصنیف طلوع فصل آغاز بخوان

***

آزادی ما نوشته ای بی ورق است

رنگ شفق است

پس به ایجاز بخوان.

تو  آن   روزی  که  از  راه  آمدی   من عید را دیدم

به  جان  عاشقان نوری که          می تابید رادیدم

ز  لوح   سینه ها    مضمون بکر  عشق را  خواندم

به   دلها   جلوه ی  پاینده ی            امید را دیدم

سر  هر کوچه ای   هر   رهگذاری   هر    خیابانی

جوانی    کودکی   پیری که    می خندید را دیدم

سرور  کاکلی ها   در   سماع و   وجد    روحانی

نشاط    لاله های   سرخ و  رقص بید    را دیدم

سر  هر  چارراهی   پیر  از کف داده     فرزندی

که  گل   بر  مفرش  راه  تو   می پاشیدرادیدم

پس از عمری به ظلمت خوگرفتن ناله سرکردن

تبسمهای     زیبای    گل خورشید       را دیدم

اماما! جاودانی   جاودان  کایمن   ز       آفتها

ره آورد   تو   این    آزادی   جاوید     را  دیدم.