در یکی از شبهای زمستانی سال 1365 شمسی در کنج خلوت خود نشسته بودم و دیوان قطور شمس تبریزی را مطالعه می کردم.یکدفعه به ذهنم رسید از دیوان شمس فالی بگیرم.گفتم مرسوم است که ما ایرانیان اعم از خاص و عام همیشه از دیوان خواجه حافظ شیرازی فال می گیریم ؛ من امشب می خواهم از دیوان غزلیات مولانا-که به دیوان شمس تبریزی شهرت دارد-فال بگیرم.فاتحه ای نثار ارواح طیبه ی مولانا و شمس کردم ، چشمهایم را بستم و پس از سه بار صلوات فرستادن لای دیوان قطور شمس را گشودم.غزلی-یابهتراست بگویم قصیده ای-25 بیتی با این مطلع آمد:

ای باغبــــان ای باغبـــــان آمـــد خزان آمد خزان

بر شاخ و برگ از درد دل بنگر نشان بنگر نشان...

به خواندن غزل ادامه دادم تا رسیدم به این دوبیت ، که خواندنش متحیرم کرد ، اشک به دیدگانم آورد و همان شب هدیه به روح بلند و ملکوتی مولانای بزرگ و کاشف اسرار ضمیر ، سوره ی مبارکه ی حشر را خواندم.آن دوبیت که می دانم شما را نیز شگفت زده خواهد کرد چنین است:

ای آفتاب «خــوش عمــــل» باز آ سوی برچ حمل

نی یخ گذار و نی وحــــل عنبرفشان عنبرفشان

گلزار را پرخنـــده کن وان مــــردگان را زنده کن

مر حشر را تابنـــده کن هین العیان هین العیان.

(1)

من زنده ام از شمیــــــــم بین الحرمین

وز رایحه ی نسیـــــــــــم بین الحرمین

یارب به قداست حــــرم ، مرگی سرخ

قسمت کن در حریـــــــم بین الحرمین

(2)

در شـــــام و عـــــراق ملّتی جــان آگاه

با دادن ایــن شعــــــــــار می پوید راه:

ای دشمن شیعه ، خصم سنّی ، داعش

من زنده ام و تو مـــرده ؛ ان شاءالله.

مردی که کراک و شیشه مصرف می کرد

گهگاه نــــه ، بل همیشه مصرف می کرد

هر صبح توهّـــــم زده در بستــر خویش

یک لیوان شیـــر بیشه مصرف می کرد!

دل درد آشنـــــــــایـــــــــــــم را شکستـــی

کــــه بـــی مـــــن بــــا رقیبانــــم نشستی

بــــــه یک پیمــــانـــــــه کــــز دست حریفان

گرفتـــــی ، رشتــــــــه ی پیمان گسستی

بـــــه کامــــــــــت خواهـــــم ار کامم ندادی

دعایـــــت گویـــــــــم ار جـــــــــانم بخستی

ز مــــژگــــان نــــاوکــــی بـــــــر دل فرستم

نشـــانــم می دهـــی گــــر نـــــاز شستی

بــــــه دنیایـــم نگــــــارا بـــــا غمــــت خوش

در شــــــادی بـــــه رویم گــــــر چـه بستی

چـــــو گـــل پـــــــروردم و خیــــرت ندیـــــدم

بــــرو کــــــز آشنـــــــا بیگانـــــه هستــــــی

مـــــن از روی تــــــــــو محـــــــو روی اویــم

تــــــو در آیینــــــــه خــــــود را می پرستی

ببخشــــا بــــــــــر مــــن ار بی پــــرده گویم

که حـــــرف از خـــــود نگوید تـــــازه مستی

خوش آن روزی که مارا «خوش عمل» بود

به گردن دستـــی و ســـــاغـــــر به دستی.