دو        کبوتر    دو       هوس
اسیرن         کنج        قفس
هر        دوتا     بی همزبون
هر       دوتا    بی همنفس
*
یکی       از     غمش میگه
یکی       از   خوشحالیاش
یکی       از    صبح    سپید
یکی       از   روز     سیاش
*
یکی      از    طالع    نحس
یکی      از   بخت        بلند
یکی      از     گولّه ی   داغ
یکی     از       بگو     بخند
*
بیچاره          ....       کبوترا
اسیر       وهم        خودند
کنج    این       کهنه قفس
راضی     از   سهم خودند
*
اگه       روزی        بشکنه
این قفس     رها     بشن
دیگه      فرقی         نداره
که    ز   هم    جدا  بشن
*
دو  کبوتر           دو هوس
کاشکی     همصدا بودن
اگه     یکّی     می شدن
کی ز    هم     جدا بودن؟
*
قفس اون وقت واسشون
خونه ی شادی می شد
نغمه های     بی  کسی
شعر    آزادی      می شد
*
ما        همون       کبوترا
توی      دام تن      اسیر
کی میشه    رهابشیم
تو اسیر    و   من اسیر؟
*
دو کبوتر         دو  هوس
اسیرن        کنج   قفس
هر  دوتا      بی همزبون
هر  دوتا    بی همنفس.

شکوفه    می زند     از   باغ  جار   پیروزی
بهار      آمده        با         کوله بار    پیروزی

رسول  فاتح  خورشید  ، می دهد پیغام
رسید     یکّه سوار       از     تبار    پیروزی

کتاب  نغمه ی  ناب  هزاردستان  راست
ورق    ورق  سخن     دل    شعار  پیروزی

بنوش  تا  که  بمانی ، نسیم    را  گویم
که     تحفه ای است   ره آورد یار پیروزی

نمودِ ژاله    پگاهان     به    دامن  گلبرگ
چکامه ای است   که  سازد  نثارپیروزی

اناالحق  گل سوری ز   کام خونین  فام
حکایتی است     ز  منصور   دار  پیروزی

صلای  عشق  در افکن به خرّمی   دیّار
که خرّم است به عشق این دیارپیروزی

به    کورچشمی  پائیز ،  شادمانی کن
که    فاتحانه   در    آمد    بهار     پیروزی.
بهمن ماه 1358 شمسی -کاشان.

مرحوم ابوی (رحمت الله علیه)می گفت:وقتی عمه کوکبتان را در تهران شوهر دادیم مادرم که ننه آقاتان باشد خیلی بیقراری می کرد.
دوهفته نگذشته بود که بابجونتان -یعنی پدرم-امر کرد مادرم را به تهران ببرم تا دیداری تازه کند و قرار گیرد.صبح یک روز زمستانی بلیت اتوبوس خریدم و از کاشان به سمت تهران حرکت کردیم.آن روزها -سال 1330-تهران خیلی خلوت بود و از ترافیک خبری نبود.
به تهران که رسیدیم و از گاراژ بیرون زدیم تا به سمت خانه ی عمه کوکب برویم وسیله ای جز اتوبوس دوطبقه ی شرکت واحد گیرمان نیامد.مادرم که برای اولین بار اتوبوس دوطبقه دیده بود حیرت زده به هیجان آمده بود.با لهجه ی شیرین کاشانی می گفت:ننه حُسَی! ای اتوله چقذه خرسَه! ؛یعنی :ننه حسین جان!این اتومبیل چقدر بزرگ است.(کاشانیها به هر چیز بزرگ «خرس» می گویند آن هم نه به طنز که به جد.مثلا می خواهند بگویند برادرم از من بزرگتر است می گویند:بردرم از من خرس تره...)خلاصه سوار اتوبوس دو طبقه شدیم .من می شنیدم که مادرم زیر لب غرولند می کند و می گوید:خلایق تهرون چقذه بی مبالاتند.با گالشاشون میآن تو....به مقصد که رسیدیم و پیاده شدیم دم در اتوبوس مادرم را دیدم که حیران و متحیر دور خودش می چرخد و به دزدها لعنت می فرستد.گفتم:ننه جو ؛ چی چی شده؟گفت:چی چی میخواسی بشه ننه جو؟من وختی اومدم تو اتوله گالشامو دم در بیرون کردم حالا می بینم نیس.دزدای بی شرف گالشامو بردند.هم من و هم افراد دور و بر از خنده ریسه رفتیم.مادرم که ننه آقای ساده دل و صمیمی شما باشد در مبدا هنگام سوار شدن به اتوبوس کفشهاشو بیرون آورده بود و حالا در مقصد دنبالش می گشت.تو گویی وارد اتاقی شده بود ه است و حالا از اتاق بیرون آمده و سراغ کفشهای مفقودش را می گیرد.خلاصه قبل از رفتن به خانه ی عمه کوکب سری به مغازه ی کفش فروشی زدیم تا برای ننه آقاتان گالش جدید بخرم.....خدا همه ی اسیران خاک را رحمت کناد.آمین.

اگر     مرا        برانی     ،    ز      درگهت       الهی
به     هیچ    جای      دیگر   ،     نباشدم  پناهی

به   دل     همیشه     دارم ، امید بخشش از تو
اگر که    سر     زد     از من  ،   تخلّفی ، گناهی

در  این سرا    که هردم ، رسد   غم  از پی غم
به جز تو کیست محرم، کجاست تکیه گاهی؟

جهنمی که   در تن      ،     به پا   شد از هریمن
شود     بهشت    بر     من   ،   اگر کنی نگاهی

 به دل چو جلوه  کردی ، زبان  به  شکر  واشد:
چه هوری وچه هوری!چه ماهی وچه ماهی!

به      روزی     مقدّر        ،    تویی  تو   ذرّه پرور
اگر    به      آسمان در    ،     وگر  به قعر چاهی

هزار    سال     طاعت    ،   به   نیم جو   نیرزد
اگر      مرا       نبینی     ،     اگر   مرا  نخواهی

ستم  کشیدگان را       ،    عتاب  دیدگان   را
ز   خود رمیدگان    را    ،    پناه   و  دادخواهی

دهان شکوه بستم  ،  سزد  رسد شکستم
به جرم  آن  که   هستم  ،  رفیق نیمه راهی

تباه      روزگارم    ،      هماره      شرمسارم
نیاز    اگر که     آرم     ،    به  غیر    گاه گاهی

در آستان پیری   ،  خوشم  که    می پذیری
مرا   به    سر به زیری   ،  مرا به   سوز آهی

امید     عفو     دارم   ،    اگر    به    درگه  آرم
گناه     کوه    کوهی     ،   ثواب کاه   کاهی .

آتش  نشانان      دلاور         ،     ای         افتخار           مام    ایران
بر      بام      هستی     می درخشد    ،    نام شما   با نام ایران

چشم و چراغ     ما      و      ایلید   ،   در پایمردی    چون  خلیلید
«بردآ سلاما»        را        دلیلید    ،    بر          آتش        آلام ایران

آتش     اگر    تنپوش      دارید     ،    چون  باغ گل    آغوش دارید
جام     شهادت     نوش     دارید    ،    از     باده ی    گلفام ایران

دریا دل    و    روشن ضمیرید    ،   در  بیشه ی اخلاص   شیرید
مرد       خطرهای       خطیرید    ،     از      شورتان      آرام ایران

ای جانتان   بر کف    چو   آرش ، وی    در دل    آتش   سیاوش
در    رادمردی     چون     کیارش   ،    شهزاده ی    گمنام ایران

از خویش دست افشان گذشتید ، کی از سر پیمان گذشتید
وز   جان  شیرین تان     گذشتید ،  شیرین شود  تا کام ایران

حق باوران   حق پرستید   ،     از     باده ی     توحید    مستید
هم   شمع   و    هم   پروانه   هستید   ،  روزآوران    شام ایران

آن      قهرمانیهای    جاوید    ،  وان   طرفه   ایثاری   که   کردید
خورشیدسان   خواهد   درخشید ، بس قرنها    بر   بام ایران.