ســـاقی امشب در کنــارت دسـت خــود را رو کنم

هـــم لبانــــت را ببـــوســم هــم دهــانـــت بو کنم

باده ی وحدت چو نوشیدم ز جامت ، مست مست

بـــانــــگ الّاهــــو بـــرآرم ، نغمــه ی یــــاهــو کنم

گــــر نبـــاشــد دستگیـــــر دل عنایتهــــای دوست

جـــانــــب میخانـه دیگــــر بـــا چــــه رویی روکنم؟

جلـــــوه ای از صبـــــح دیـــــــدار تـــــــو دارم آرزو

تـــــا کـــــــه بنشینم حکایـــت از شــب گیسو کنم

بــــا لب پیمـــانــــه پیمـــــان بستنــــم باطل مباد

گــر دل خــــود فــــرش راه پیـــر حق حق گو کنم

در مسیــــر عشقبــــازی جـــــاودانــــم باد عیش

هــــوکشــــان تــا یـــــادی از آن نرگس جادو کنم

بــــا تمنّـــــای وصـــالـــم بیــم گرگ نفس نیست

ســــرسپــــاری گر بــــه پای ضـــامـــن آهو کنم.

عمری است که سرگشته و مجنــون تو هستم

ای عشـــق! بـلا دیــــده ی دلخـــون تو هستم

هـــر چنــــد کـــه از دام توام نیســـت رهـــایی

حــــرف از گله ای نیست که ممنون تــو هستم

ققنــوســـم و در بستــــر خـــاکستــــر دیـــروز

آتش بـــه دل از جلـــوه ی اکنــــون تــو هستم

در هــر قـدم از عمـر که افسانه ی تلخی است

دلبستــــه ی شیــرینــی افســون تـــو هستم

دشمن اگرم تشنه ی خون است غمی نیست

آمـــــاده ی انجـــــام شبیخـــــون تـــو هستم

از شیــــر قضــــا و قـــــدرم نیســـت هراسی

تا آهـــــوی سرگشته ی هــامــون تو هستم

گاهی به عبــــادتــــگه و گاهی به خــرابـات

هر جا که روم تـــابـــــع قــــانـــون تو هستم

اضلاع وجــــــودم همـــــه فـــریــــــاد برآرند

چـــون دایـــــره در مــرکـز کانــون تو هستم

شــــاعـــر شـــده ام تا که بگویم همگان را

بیــت الغـــــزل دفتــــر مضمــون تو هستم.

*اشاره:
آقای علیرضا برازش که امروز مدیر شبکه ی اول سیماست آدم خوبی است که شاید بعضی دوستان اورا بشناسد....زمانی که تازه به دفتر نشررهبری رفته بودم این قصیده ی اخوانیه را برایش سرودم که خالی از لطف نیست.شرح بیشتر باعث تصدیع است....خطاب به ممدوح سروده ام:
*
ای «برازش»    که       برازنده ی       هر        پست   و     مقامی
پیرو       رهبر        فرزانه       و            در            خطّ          امامی

حضرت   دوست   دهد    کام      تو   در   دنیی      و        عقبی
که        رسانیدی ام         از        مرحمت   خویش  به     کامی

شکرلله    که           ز          تسنیم            بیانات             ولایت
قسمت       بنده       نمودی      نه    یکی     جرعه  که   جامی

من    از      این    ره    که      تویی       راهنما      باز        نگردم
دارد         البته          عنایات            شما              نیز      دوامی

حضرت           خامنه ای         رهبر        آگاه            دل          ما
کرده         اعجاز      هم    از  نطق     و     بیان     هم  ز کلامی

هر     که      شد خاص   به     مانند    تو    ،   فهمید  چه  گوید
نه      یکی      همچو     من     از       فهم بری ، بنده ی عامی

سخن         سخته ی         مولا       علی       خامنه ای      را
پخته ای     چون      تو      کند    درک ، نه    مثل    منِ خامی

حالیا       بر       سر   آنم       که        به     عنوان      جسارت
دهم      از        وضع        پریشان       خودم       بر   تو پیامی:

رفت    ایام      جوانی      ،       شده ام         پیر    و      ندارم
نه حقوقی     ،     نه   پس اندازی      و     نه       وجه تمامی

قبض     آب      و       تلفن       همره      برق    آمد      و   دانم
قبض     روحم     کند      ای دوست      اگر     بام   نه شامی

خانه     ویران      شده ای     همچو    من     آری   شود  آباد
دو    سه     میلیون تومن      ار     بذل کند      مرد   عظامی

پول      یامفت      نخواهم     ز       کسی   یا      ز     نهادی
بلکه      مقصود     من      از پول      بود      قرضی   و  وامی

قرض     البته      نه      آن     قرض     که  آن را    بدهم پس
هبه ای   ،   جایزه ای    ،    مرحمتی   ،    بذل     حطامی

هست       آشفته      گر     اوضاع      معاشم   نه   تعجب
سعی     بیهوده       نکردم      که     خورم     نان حرامی ...

بهر      ویرایش      هر     مطلب    و   هرجمله ی مشکل
همچو     من کیست     که      اعمال   کند    دقّت تامی؟

بیست    سال    است   که     این است    مرا  کارمداوم
بی که     قسمت     شودم      ازقِبَلش    عیش مدامی

نمره ی       عینکم         افزود         ولیکن         نرسیدم
ز     بدِحادثه   افسوس       به      عنوان       و    مقامی

شاعرم  ،  صاحب     چندین      اثر     و      طبع     توانا
لیک       از       بخت    بد      افتاده ام     امروز  به دامی

دام     من  نیست     مگر      فقر     ز  تبعیض    رسیده
شرح   افزون     چه     دهم      نزد      کرامند     کرامی؟

غرض  ،    امّید     مرا      هست    که چون اغلب یاران
به من خسته نگویی   : چه    علیکی  ،  چه سلامی؟

شده     تصدیع     من  افزون     و     همان به   که بیارم
بیت       دارای    تخلص     که   بود     حسن     ختامی

«خوش عمل»همچو«برازش»به مَنِش هست ونباشد
به      جهان     گذران     در     گرو      نانی      و    نامی.

بهمن که طلوع فجر عشق است

از جلــوه ی جــانفـــروز خــــرداد

چـــــون نـــــام مبــــارک خمینی

از دل نـــرود چنــــان کــــه از یاد

بــــر بهمــــن و بهمــــن آفرینان

هــــر لحظــــه درود بیکـران باد.

در مسیری که شصت ساله شدم

بود پیـــوستــه خورد و خوابم بس

عالـــم و شــاعــــر و ادیــب شدم

نشـــدم آدم ، ایـــــن عـذابم بس!

از خـــــانـــــه بـه میــــخــــانــــه اگـــــر راه نباشد

در زنــــــدگــــی ام جلـــــــوه ی دلخـــــواه نباشد

جز دغدغــــه ی صبـــــح خمـــــاری نبــــرد سـود

ســــاقـــــی اگــــــر از راز مــــــی آگــــــاه نباشد

یـــوســـــف نشـــــود معتبــــر از جــاه ، به اکـراه

یـــــک چنــــــــد اگــــــر معتکـــــف چـــــاه نباشد

عشق من و تو قصّـــه ی پر سوز و گدازی است

کـــــز خــاطــره هــــا رفـــت و در افـــــواه نباشد

کی خــــرمــــن غـم هـــــای دلـــــم را زنــد آتش

یــک شعلـــــه بـــــه لبهـــــایـــــم اگـــر آه نباشد

گلبــوسـه ی لعل تو متاعی است کـه چون بخت

گـــــاه آیــــــد و گـــــاهــــی رود و گـــــاه نباشد

گـــر پــــرتـــوی از حسن تـــو تابد بـه دل عشق

روز و شــــب عمــــر ایـــن همــــه جانکاه نباشد

گل باشی و گل پوشی و می نوشی وچون گل

عمـــر تــــو امیــــد اســــت کـــــه کوتاه نباشد.