ای کـــه جـــــویـــــای وصالـــی دل بیــــدار بیار

همچــــو آیینــــــه دلــــی پــــــاک ز زنگــار بیـار

پـــا به ره چون که نهادی سخن از عشـق بگو

آنچه داری بــه زبــــان حـــرف بــه کـــردار بیـار

بس خمـــــارم ، نفسـی بـــاده ی امّیــــد بـده

بیقـــــرارم ، مــــددی ، مـــــژده ی دیـــدار بیـار

سالها منتظــــرش بـــوده ام ای پیـــک نسیـم

همتــی کـــــن خبـــــــر از آمــــــدن یــــار بیـار

گل گل عیش نخواهم من از آن گلشن حسن

تـا کـه بــر دیـــده نهم  ، دامنـــی از خـــار بیـار

تـا مگر از ســـر جــــان دسـت فشــان برخیزم

مـــژده ی رویشـــم از گلشـــن اســـــرار بیـار

خسته ام ازهمه  ، بیزارم از این گفت و شنید

رمـــز تجــریـــدی از آن نطــق شکــربــار بیـار

تـا دل از طــرفـــه نگاران سمــن بــو ببــــری

غـــــزلی نــــاب ز گنجینـــه ی اشعـــار بیـار.

از درس انشـــــایــــــم گــــرفتــــم

یک بــــار دیگـــر نمـــــره ی بیست

آمـــوزگــارم رو بــــه مــــن گفـــت:

انشــــای تــــو بسیـــار عالیســت

***

مــوضــــوع انشـــای من این بود:

شــــادی بــــرای کـودکـان است

لبخنــــــد را زآنــــــان نگیـــریـــــد

چـــون آشنــــای کـودکـان است

***

در متــــن انشــایـــم نــوشتـــم:

مـــادر ، پـــدر ، مـــا سـرفرازیـم

بــــا درس خـوانــدن می توانیم

آینـــده ی خــــود را بســـازیــم

***

وقتی شما در خــانـــه هستید

خوب و صمیمی ، پاک و ساده

در چشم ما مثل بهشت است

کانــــون گـــــرم خــانـــــواده

***

مــــادر ، پـدر ، ای بهترین هـا

در مهــربــانــــی بـی نظیرید

پشــت و پنــاه مــا بمــانیـــد

لبخنــــد را از مــــــا نگیــریــد

***

در متــــن بـــاغ زنـــدگانـــی

مـــا غنچــه هـــای نوبهاریم

ای بـــــاغبـــانــــان بهشتی

خیلی شما را دوست داریم.

اغلـــب شــاعـــــران دوران را

بــرکشیــدم ، بزرگشان کردم

خودم این گربه های ریقــو را

خونشان داده گرگشان کردم

***

در «جوانان*»مدیر بودم و هی

شعرشان چاپ کردم از چپ و راست

ولی امروز هیچ یک زینها

بنپرسد که «خوش عمل»به کجاست

***

خرشان چون گذشته است از پل

خود نپرسند: هی! خر تو به چند؟

دمشان سرد ، یخ تر از دلشان

سرشان گرم با چرند وپرند

***

خواستم بیشتر ادامه دهم

ببرم نام ، این ملاعین هم

یکی از ماورا ندا در داد

گفت بس کن که بگذرد این هم!

غمهای دلم را گفتم

با آتش «می» خواهم سوخت

از آتش می جانم سوخت

عقل و دل و ایمانم سوخت

غمها همه باقی ماندند

***

زین پس من و اندوهی ژرف

هر آنچه که غم فرماید

باید بپذیرم بی حرف

***

خوشبخت سیه مستانی

کز جلوه ی ساقی مردند

در ذهن اقاقی ماندند.