(برای خواننده ی مرتد رپ «شاهین نجفی» که چندسال پیش به ساحت مقدّس امام هادی علیه السّلام جسارت روا داشت.)

مگسی       ادّعای            شاهینی
کرد    در  اوج   عُجب  و  خودبینی

بی  که   لختی کند  به راه  درنگ
داد  جولان به عرصه ی   سیرنگ

رخت انسان به تن چو حیوان کرد
خاطر    عشق     را     پریشان  کرد

تا   که  خود   را  کند   زبانزد  عام
ترّهاتی     ادا    نمود     از     کام

«نجفی»   نام  ِخُلق  و خو کوفی
بی ادب   ... ناسپاس  ...لایوفی

داشت چون راه و رسم الحادی
کرد  توهین  به حضرت  هادی

آن   امام    همام.... آن   سرور
مذهب  شیعه  را   دهم  رهبر

در بلاغت   چو  حضرت    مولا
درفصاحت   یگانه  چون  زهرا

صاحب     حکمت     خدا دادی
علم  را    بحر   و حلم  را وادی

اختر     تابناک      برج        ولا
راهیان  را  به  نور   داده  صلا

روشنی بخش   عالم      امکان
که  نگنجیده   در زمان و مکان

قرّةالعین      دلگشای     جواد
قوّةالظهر      زمره ی        اوتاد

آنکه  حق را   به اقتضای کمال
بود   آیینه ی     دلال   و  جمال

معرفت ر ا چو چشمه ازصافی
نور    چشم      رجال    اعرافی

آنکه  بر  رایت  حقش   ملحق
زهق الباطل است و جاءالحق

ز  علومش هماره سر گردان
چه افاضل چه دانشی مردان

در جوانی   چو    پیر    فرزانه
صاحب    منطق     حکیمانه

علم  دین   را     سرآمد  اوتاد
شرح عهدین  را مهین استاد

فکرهادی که عقده هابگشود
همه  از    پرتو   امامت   بود

وارث  علم  و   بینش  تقوی
رکن  ایمان  ازو رکین و قوی

دل چو برمهرعارضش بستیم
به  ولایش که  ازبلا  رستیم
***
صعوه ای   ادّعای  شاهینی
چه کند باچنین جهان بینی؟

که  نداند امام هادی کیست
اسو? علم وحلم ورادی کیست

صعوه  گفتم نه کمترازآنست
مگس  بولگاه    شیطانست!

درفضایی که جای سیرنگست
همه جا عرصه برمگس تنگست

بود   زاوّل    بنا    که   آخر  کار
مژده     آرند    مردم   هشیار :

مگس  سفله عاقبت  وا  داد
عرض خودبرد وزحمت ما داد.

اعتکاف   از   سر   هوس     کردن
مرغ  روح  است در قفس     کردن

معتکف آن که  از    ریاکاری است
دلش از  نور معرفت   عاری است

می کند     راه     وصل   مسدودش
ذکر     اعمال            امّ داوودش

هست   بیتوته    کردنش    صوری
مانع   قرب    و     مایه ی  دوری

خوش   به   حال کسی که   رندانه
می شود   معتکف    به     میخانه

سر سجّاده      مست    و   لایعقل
روبه روی      خدای       عزّوجل

می گزارد     دوگانه ای     بسزا
بامدادان نه .....بلکه   وقت عشا !

بی ریا    راه   وصل     می پوید
هرچه   خواهد به دوست می گوید

نیک   داند  که  نزد      شاه ازل
هست    «خیرالکلام   قلّ و دلّ».

آنک    منم     بی   عشق      نامفهوم    و       ناهنجار
همچون    نفسهای     زمستان     سرد   و     جان  آزار

بنشسته    بر     رخساره ام        گرد        فراموشی
چون     قابهای    خالی    از     تصویر       بر        دیوار

سوزم   نه   در  زاری    نه  در   ضجه ی  نه  در   شیون
شورم   نه    در  مضمون  نه   در   آوا   نه   در     گفتار

بر       دفتر    موهوم خطّ        زندگی             موجود
چون    نقطه ای   مبهم     به  دور  افتاده    از     پرگار

بر    دار       محو      رنج ها      و     دردها       آونگ
لولیده     بر      من      مورهای       وحشی      پردار

آماج      قلماسنگ       خندان   کودکان     در     کوی
مانند     دلقک های     پیر         رانده       از      دربار

پیچیده    نعشی    در   پلاسی    تیره     چرک  آگین
مغلوب    مردی     بی    تحرک       ایستا         ناچار

مشئوم    و    وحشت آفرین     سرد   و    ملال انگیز
چون    مرده های    خفته    در   تابوت ها  چون   مار

ای  عافیت خواهان  مجرم !  دور   از این        مفلوک
ای    کرکسان      تیز    پر !  پرهیز   از این      مردار

عزلت گزین     چون         عنکبوتان         اساطیری
محکوم     تار     محکم       اندیشه       بی     رفتار

در     قلعه ی     پندار     خود     نک   پای   در بندم
هر    عنکبوتی     راست    دنیا     غار     تنها   غار.

(* یادگاری از اوایل دهه ی 70)

شدم   از   لطف    خداوند          کریم
سالها    ساقی      میخانه         مقییم  

نفس   را   تا  که   به  زندان     کردم

روز   و  شب   خدمت  رندان     کردم

ساخت  با   آتش   می    آب  و    گلم

خاست   تا  «احرق قلبی»      ز   دلم

ناگهان   عابدی    از      راه    رسید

عیش     را      آفت    جانکاه  رسید

گفت  با   من  که    بیا     در  مسجد              

شک  مکن  هست  خدا  در   مسجد

کرد  دل    وسوسه اش     را  باور

سوی  محراب   شدم         راهسپر

زهد ورزی  به  ریا      کارم    شد

ذوق  کردم    که   خدا یارم     شد

طی   شد  از بهر   نیاز     عرضی

شب  و  روزم   به   نماز   عوضی

سال ها  بود   مرا   یار   و      ندیم

نه  خداوند   که      شیطان   رجیم

من  ز   تکبیر        تکبر     جویان

او       هنیا  و  مرییا         گویان

****

هیچ  دانی   که  در این  بیع و شری

آخر  کار  چه    شد     بهره    مرا

توبه   از  باده  چو  کردم   به  مرور

کرد     سجاده    مرا    مست   غرور!

ای   آمده از  کرانه های  شب  تار
همراه  پرنده  باز  جویای  بهار
مضمون  رسای  عشق  را زمزمه  کن

*
تا  خاطره ها  به  خنده ها  زنده  شوند
بی دغدغه  باش  و  باز  آواز  بخوان
آواز  غریب  عشق  را  باز    بخوان

*
بی   گریه ی  ابر
بی   شیون   باد
با  نی لبک شبان  آزاده ی  دشت
بی  واهمه  از  شبان  رسوای  پلشت
اکنون  که  دمیده باز خورشید امید
واکنون  که سپیده داده از عید نوید
سرمست نسیم ناب
با نغمه ی آب
با سوته دلان گلنفس راز بگو
با قمری پر شکسته از اوج و عروج
وز نشوه ی جاودان پرواز بگو
پایان شب سیاه را جار بزن
تصنیف طلوع فصل آغاز بخوان

*
آزادی ما نوشته ای بی ورق است
رنگ شفق است
پس به ایجاز بخوان.

نخــل چهـل و دو ساله ی بیمـارم

ای آن که هنوز دوستت می دارم

از یورش مــوریــانــه هـا بر تن تو

دلــواپـس و بیقـرار و وحشتیـارم!

ای رخ ز مـــــــا نهفتــــــه بــــــــه بــــــــوی تو زنده ایم
در آرزوی دیــــــــــدن روی تـــــــــــو زنــــــــــــده ایـــــــم

در این فضــــای بستـــه کــه امکان زیست نیست
گــــر مانده ایم زنــــــــده ، بــه بـــــــــوی تو زنده ایم

از داغ لالــــــه هــــــــای دل افــــــروز ، ســـــوگـــــوار
همچون بنفشـــــه بـــــــر لــب جـــــوی تو زنده ایم

آزادی ای مهنـــــــدس طــــــــــرّاح ســــــرنــــــوشــــت
با نقــــش و طـــــرح تـــــازه و نــــــــــوی تو زنده ایم

ای بــــــاغ پـــــر شکـــــوفـــــه از اندیشه های نــاب
تــــر کن مشـــــام مـــــا که به خـــــوی تو زنده ایم

زین کـو که پــــــای پـــــویـــــش اندیشه بسته اند
روزی اگــــــر رسیــــــم بـــه کـــــــوی تــــــو زنده ایم

وقــــــت نمــــــــاز شـــــــــــام غــــریبـــــــان انتقــــــام
با خــــــون وضــــو گرفته به ضــــــوی تو زنده ایم

با زنـــــدگــــی سکـــــوت مقـــابـــر مغـــایـــــر است
مــــا بـــــا رونــــد حــــادثــــه جــــــوی تــــو زنده ایم

در گوش ، جز خروش تو سنگین و جانگزاست
با های و هــــوی و گفــت و شنـــوی تو زنده ایم

تــــا تـــــرک تـــــرکتــــــــازی ایـــــن شهســـــوارهــــا
بــــر بــــــادپــــــای صــــاعقــــه پــــــوی تو زنده ایم

در چـــــارفصــــل زخـــم عطـش بخت یار ماست
کــــــز شـــــــربـــــــت زلال سبـــــــــوی تو زنده ایم

گلبانگ عــــدل و امـــن و رفـاه از گلوی توست
زآواز دلنــــــــــواز گلـــــــوی تــــــــو زنــــــده ایــــــم

رهبـــــــرد کــــورســـوی تمدن به نیستی است
گر رهنمـــــود مــــاســـت به سوی تو زنده ایم

مـــا  را  بـــه سخت جانی ایمــان امیدهاست
تا بــــامــــــداد مـــــــرگ عــــــــدوی تـو زنده ایم

خـودکامـگان بــــه کـام اجــــل می روند و مــا
زیــــــر شعــــــــار نــــــام نکــــــوی تــو زنده ایم.

خـــدا کنـــد کــه بیــایـــد خلیــــل بت شکنـی

بــه هر کجــاست بتــی بر هبــــل کند ملحق

همیشه در همه جــــا در پناه شـور و شعـور

شعار ما «زهق الباطل» است و «جاءالحق».