دریادلی که جلوه ی نعم الامیر بود
آیینه ی تمام نمای غدیر بود

بر کردگار واحد مطلق اگر ولی
بر مصطفی رسول گرامی سفیر بود

در پیچشی ز طرّه ی طرّار موی او
دلهای سالکان طریقت اسیر بود

خورشید این هزار پر کهکشان تراز
شمعی نشسته بر سر راهش حقیر بود

در ذیل نور قائد غرّالمحجّلین
بس لیلة المبیت که روشن مسیر بود

آن حیدری که حیّه درش خواند کردگار
در بیشه زار عشق هژبری هژیر بود

اقلیم علم و معرفت و عشق را مدام
دریادلی خجسته و روشن ضمیر بود

هنگام رویکرد خطرهای جانگداز
آتش به اختیار امامی خطیر بود

چشمی گشوده سوی بشیر و نذیر داشت
عین اللهی که در دوجهان بی نظیر بود

راه گریز جز به ولای علی نداشت
گر منکر سقیفه دلی ناگزیر بود

جانها فدای جلوه ی برنای هاشمی
کز بهر هر مرید مرادی مدیر بود

یک عمر گفته ام علی و تا به روز حشر
ذکری چنین خوش است مرا گر کثیربود.

روزگاری   زمین   که  بر  سطحش

روز   و   شب  راه  می رویم  دلیر

می شود سقف خانه ی من و  تو

پس به خود در امور ،سخت مگیر

رزق مقسوم  اگر بلا  و   رخاست

که    ندارد    ره    گریز    و   گزیر

در    امان    از       گزند آن   نبود

پیرزال   کبیر     و     طفل صغیر

گاه   گرما    و   گاه    سرمایش

پوست بر میکند ز جسم خسیر

شکر کن شکر ، کان  خداوندی

که بود   همزمان بشیر  و  نذیر

در  و  تخته چنان   نماید   جفت

که      نیابد   اصالتش     تغییر.

یا           جوادالائّمه          از         کرمت
قسمتم      کن          زیارت         حرمت

دل    شیدای   من    به     سینه   مدام
همچو    مرغی    که    اوفتاده   به  دام

آرزو     داشت         تا       پرنده     شود
دولت       وصل      را        برنده     شود

به       سر         تربت     حسین      رود
پر      گشاید      به       کاظمین      رود

با    سکوت  و  سکون     مصاف     کند
دور      قبر        تقی       طواف      کند

سوزد   آن جا  چو  شمع   و   آب شود
تا      دعاهاش        مستجاب      شود

برسان     ای    خدای     من      چندی
آرزو          را            به         آرزومندی

رفت عمری    که    در      مقابل   من
سوخت   در  حسرت  تقی   دل    من

«خوش عمل» کی شود رسد به مراد
دل      من     جایگاه    عشق    جواد.

در    شباهنگام     نورافشانی     ماه جنون
حکم می راند به تسخیر دلم شاه جنون

می برد تا کعبه ی مقصود گامم را به پیش
یا صراط المستقیم عشق یا راه جنون

هرچه پیش آید خوش آید ذکرساقی گرنبود
تابع حیرت نمی شد جان آگاه جنون

در مسیر عاشقی آتش گلستان می شود
از نوازشهای سبز گاه و بیگاه جنون

نغمه ی میخوارگان بوده ست از روز ازل
هفت بیت دفتر دل ، شعر دلخواه جنون

توتیای چشم عقل مصلحت بین کرده اند
عشقبازان طریقت خاک درگاه جنون

در دل من شعله زاری تا قیامت روشن است
یادبود از فیض آتشباری آه جنون

می رسد تا جاه عزّت یوسف اندیشه ام
صبغه ی ذلّت ندارد خلوت چاه جنون.

میروم   تا   که   به    همراه     نسیم
شاید    امروز    به       باغی    برسم
درک   هدهد      اگرم     دست    نداد
به      سراپرده ی       زاغی    برسم

***
رسته   از  فلسفه    حتی    از شعر
خسته   از   خواندن   و   از   تحقیقم
میروم     تا     که      بیابم       شاید
عاشق          خلوت            آلاچقیم

***
شهر ! ای شهر نهان گشته به دود
که    لقای     تو       عطایم  دادند
ماهی    برکه ی         کوهستانم
که   به    مرداب   تو    جایم دادند

***
شبدر و شبنم  و  آلاله  کجاست؟
بوته ای    میطلبد      پونه     دلم
قفسم   را  به    دهستان   ببرید
میکند      بونه ی     بابونه    دلم

***
شود  آیا   که  به   تکرار    رسند
قصه خوانیها     در    شبچره ها
یادشان  میزند     آتش   به  دلم
سارها  ،   قمریها    ،  زنجره ها

***
پایبند   توام  ای   شهر  و  هنوز
مانده درخاطره  تصویر ده است
همه  چیز  اینجا حتی  احساس
دود آگین  شده  در بندمه است

***
هوس  کوچ  ازین محبس   تنگ
به   تمنای    دهستان       دارم
درتوای شهرنهان گشته به دود
من  به مسخیتم    ایمان   دارم .