خسته   از     روز مرگی هایم   پر و بال      تحولم    بدهید

روزگارم   چه    تلخ  می گذرد شوروحال    تغزلم    بدهید

ببریدم    طواف   میکده ها که  دلم  تنگ شد برای     خدا

بنشانید   پیش  مغبچه ها پیچ و تابی به     کاکلم   بدهید

چه خوش افتاده درطواف سحراستلام خمم به جای حجر

زمزمم باده ی   طهور   اثر بی خود از خود تعادلم  بدهید

رمضان  است   حج  نیکویم   جای  لبیک      ربنا     گویم

خانه  بگذاشتم     خدا    جویم برگ و بار    نکاملم  بدهید

خسته وتشنه می نوردم راه بادلی تنگ وبا غمی جانکاه

باده ی   «یا وجیها عندالله» از     سبوی    توسلم بدهید

کوه  دردم   ولی   پر کاهم  ای    ولی نعمتان   همراهم

من  بهارازشما نمی خواهم لااقل شاخه ای گلم  بدهید.

هلال   ماه   صیام   از   افق        دمید     دوباره

گه     ضیافت    عام        خدا    رسید     دوباره

کبوتر       دل        مردان        بارگاه          تولا

ز   شوق   دیدن  رخسار   حق  تپید      دوباره

ز  دست   ساقی   بزم        پریوشان   بهشتی

شراب   نور    به    پیمانه ها   رسید     دوباره

به   ساکنان   حریم  و  به    سالکان    طریقت

فرشته   می دهد   از   اوجها    نوید    دوباره

هر آن که  لوح    دل   از   زنگها زدود سحرگاه

صلا    ز    خلوت     کروبیان  شنید       دوباره

ز   چشم    منتظران   وصال   او  ز سر  صدق

چه   اشکها که به سجاده ها چکید      دوباره

دهید  مژده  به  لب  تشنگان عشق که   آمد

ز  جام  دوست  به   کام شما نبید      دوباره

هلا   به  راه    خطا رفتگان   خدای       توانا

قلم  به  دفتر  جرم  شما  کشید      دوباره

به  یمن   جلوه ی   ماه  صیام مرغ دل  من

برون ز محبس تن «خوش عمل» پریددوباره.

با  تو   گر   نیم   شبی    دست      در آغوش کنیم

غم    ایام      فراق     تو                فراموش کنیم

باده   از دست  تو گر خود همه زهر است   به میل

بنشینیم  و    بگیریم  و    به    جان      نوش  کنیم

ما   که    رندان        خردسوز       جهانیم      کجا

سخن   مصلحت آمیز       کسی         گوش کنیم

ساقیا  باده   ز   اندازه   فزون   ریز      به     جام

خوشتر  آن   است  که   ترک  خرد و  هوش کنیم

شمع سان    گر    همه    خاکسترمان   باد    برد

شعله ی   عشق محال است که خاموش    کنیم

گر  نه  در  ذات  تو  ای   ناصح  بیدل خللی است

به  یکی  جرعه  تو را بی خود و مدهوش    کنیم

«خوش عمل»گر همه رنج است محالست که ما

ترک  آن    لعبت     شیرین        جفاکوش   کنیم.

در ظلمت   شب    طرح   اهورائی       نوری

بر دیده ی شب  باور  من   جلوه ی    هوری

در   حنجره ی   مرغ   سحرنغمه ی عشقی

بر  دایره ی     ذهن   گل  سرخ      خطوری

در  پرده ی   ابهامی  اگر     عین     عیانی

غایب  ز   میان  هستی  اگر روح  حضوری

بیدار  به   عصری  همه   خوانندکه خوابی

نزدیک   به  مائی همه  گویند که     دوری

بگذار   بگویند  و   بخوانند    که     سنگی

بگذار   بگوئیم  و     بخوانیم   :     صبوری

گم کرده    دلان    هیچ ندانند  و   نفهمند

صد مرتبه    دل پاکتر  از   ناب       بلوری

در  من   غزل انگیز تر از سکر     شرابی

مفهوم طرب ..عشق..صفا..عاطفه نوری.

دست   باید     که     بیفشانم    و       پا  کوبم

که   رسید   از   سفر   خاطره ها           خوبم

مهربانی    که    غزلواره ی            باورهاست

سینه اش      لانه ی  احساس   کبوترهاست

خنده آموز      دهان        همه ی           گلها

عطر     صد   باغچه در همهمه ی         گلها

نازنینی    که     نوازشگر      شب بوهاست

سخت     دلواپس     پرواز      پرستوهاست

آمد   از    راه   یکی        هور        اهورایی

صبح  را   زمزمه ای  در  شب          یلدایی

آمد   از   راه    و       گوارا   خبری     دارد

خبر   دوست    به   دلها      اثری      دارد

مژده   از   رویش  گلهای یقین با    اوست

غزل    عاطفه    را    نابترین    با   اوست

دست   باید  که  بیفشانم    و    پا    کوبم

شب   اگر    معرکه آراست         بیاشوبم

که    یکی   نور    فراگیر  ز  راه       آمد

سحر  عشق    درخشید و پگاه      آمد

دیگر    از  یورش   بیداد     نمی ترسم

دیگر   از   غائله ی   باد     نمی ترسم

آمد آن پشت و پناهی که خدا  با اوست

شرح  منظومه ی بیداری ما    بااوست

هدیه  آورد    برای    دل    ما     شادی

نقش   بر  رایت  او  آیت             آزادی

هله   شو خانه ی دل آینه بندان    کن

طلب  از  میکده می با لب خندان  کن

مهدی  فاطمه  خورشید  جلی    آمد

آخرین   پرتو    انوار        علی   آمد.

خدا   وقتی   که   خواهد    بنده ای   را

به دنیا    خوار  سازد       تا          بمیرد

سپاه     جهل    را   بر   وی         گمارد

کزو     توفیق    دانش             بازگیرد

(اذا ارذل الله عبدا حظر علیه العلم)

***

گفت  مولا هر که پردازد به کار دین خویش

امر   دنیایش   کفایت ذات پاک   او     کند

وان که  بین خویش رانیکو کند با  کردگار

کردگارش   بین  او با مردمان  نیکو    کند

(من عمل لدینه کفاه امر دنیاه و من احسن فیما بینه و بین الله احسن الله ما بینه و بین الناس)

***

فرمود   علی   امام     تقوا   و     فلاح

نیکو  سخنی مسبب   خیر و       صلاح

هر  کس  که   نهان  خویش اصلاح کند

ایزد کند   آشکار  او  را            اصلاح

(من اصلح سریرته اصلح الله علانیته).

آسمان   در   شام   میلاد    تو     نوری    تازه یافت

قدسیان   را  محفل   ادراک       شوری   تازه یافت

غرق   نور    معنویت       در      سرابستان   وحی

همره   جبریل        پیغمبر        حضوری  تازه یافت

دست افشان    عیسی مریم که جانی نو   گرفت

پایکوبان          موسی عمران که طوری تازه یافت

در   شبستان  به  نور   عشق    آذین       حسین

آسمان  دین   ز   میلاد   تو        هوری  تازه یافت

ای    بهار      سجده های   ناب      زین العابدین

منبر  و   محراب    با  نامت      ظهوری تازه یافت

چون  علی در خطبه آن کردی که ارکان    ستم

رو به  ویرانی   نهاد       امت شعوری تازه یافت

در   بهار    انقلاب     عشق      بزم      عاشقان

با    طلوع    مهر   میلادت    سروری  تازه یافت.

محتکر  محل   ما    هرچه  که  دید      می خرد

بنجل چین  و  هند  را چون که رسید می خرد

میخ و  سه پایه و الک    پاکت    خالی    پفک

تنبک   و   تارونی لبک کهنه-جدید    می خرد

چیت و دبیت و قرقره صندل و پیت  و  فرفره

پرده و کیت  و کرکره شورت وشوید می خرد

تا که فتدزمستیش رعشه به چرخ   دستیش

مال  نبود   می دهد    حال   نبید    می خرد

در همه ی اداره ها  پیش     بزرگ    کاره ها

عمر  دو روزه می دهد وعده وعید می خرد

توی  کتاب فارسی -مال قدیم-       وارسی

می کند آش سرد   با  سار پرید      می خرد

تا  در خانه ی قضا باز  کند    پی          غذا

از   همه ی    مغازه ها شاه کلید  می خرد

تا که  ز شغل تاجری  روی کند به   شاعری

پول  سیاه می دهد«شعرسپید» می خرد!

***

جامعه چون  دگر شودحق زمیانه  در شود

جامه ی  بایزید  را    جام یزید     می خرد.