نهـــان در جــــــان نــــاپیــــــدای مــــن کیست؟

کــــه آوایــــش نسیــــــم آشنـــــایــــــی ست

بــــه گـــوش دل نـــوای عشقــــم از دوست

نمی گوید اگـــــر ، این شـور و شــر چیست؟

گـــه از جــــان و گــــه از جــــانــانـــه گـــویــد

کـــه آرامم دگـــــر در جــــان و تــــــن نیست

ســـروش خلـــــــوت غیــــــب است گـــــویی

کـــــه در هـــر پــرده اش این نغمه جاریست

نجــوشــد عشـــق از آن دل که سنگ است

بخـــوشــد چشمــه ی چشمی که نگریست

نباشـــد عشق اگر ، خوش کی توان مــرد؟

نباشد عشق اگر ، خوش کی توان زیست؟

.

نــــدارد ره بـــــه جــــــایــــی روز محشــــــر

اگــــر عشق علی با «خوش عمل» نیست.

امشب کدام پنجره را سر بریده اند

کز ارتعاش ماه

نوری به شیشه می خورد و سنگ می شود

یک چتول از شراب پسین مانده

می خورم

آتش زبانه می کشد از چشمهای جام

در شعله های آتش می غرق می شوم

***

از بیت بیت شعر می آلوده ام به گوش

یک نغمه سبز می شود و می شود خموش:

امشب دلم برای خودم تنگ می شود.

نوشته ام ز خط خـــــون بــــه لــــوح هست خودم

کـــه نیستی شــــده تــــاوان نـــــازشست  خودم

خبـــر مگـــر کـــه بـــه ســاقــی دهــد ایـــاغ تهی

که زیـــر بـــار خـــم از حـــال مــی پــرست خودم

در ایــن زمــــانـــه ی شــــوم سیـــاه کاری هـــا

فــــدای غمـــزه ی خـــونریـــز یــار مسـت خودم

شکست جـــام دلـــی را بـــه بـزم بــاده فروش

تبــــاهـــکارم اگـــــر نشمـــــــرم شکست خودم

دلـــی کـــه بــا تپش عشــــق در مقــابله بــود

ببین کـــه آخـــر ســر ، کـــار داده دست خودم

خوشم که هست به بستان زندگی چون تاک

تــــمــام زحمـــــت مـــن روی داربسـت خودم.