کافـــی چـــــو نبـــود سکّه ها در طبقش

شیطان چـو شکست در دهان تخم لقش

 

صفـــدر ناگه ز صف در آمــــد بــه شتاب

از سفـــــــره ی انقلاب برداشت حقش!

*اشاره

28 تیرماه 1306 شمسی سالروز تولد و 28 مرداد ماه 1393 مصادف با دومین سالروز درگذشت بزرگ شاعر و غزلسرای فرهیخته استاد «سیمین بهبهانی» است.در نخستین روزهای ارتحال آن استاد فرزانه ، غزلی به یاد و با نام او در وزنهای ابداعی استاد سروده بودم که ذیلا ارائه می گردد:

آن زن خطیـر بــود کــه می فرمـود : در خاطــرم خطـــور ندارد مرگ

جایی که با غـــزل نفســم جـاری است،پروانـه ی عبــور ندارد مرگ

 

تا زنده ام به کســوت درویشی ، دور از من است ننگ بداندیشی

سر مستم از ترانه ی بی خویشی ، راهی مگر به گور ندارد مرگ

 

تا داده ام جـــزای بــــدی نیکی ، بـــی وحشــت از تلافی تاریکی

حتــــی بــه مــن گرایش و نزدیکــی ، از قرنهـــای دور ندارد مرگ

 

با هر غــــزل به سبک اهــورایــی ، با رنگ و بوی تازه ی نیمایی

اهریمن است و حســـرت تنهایـــی ، جــز دیدگان کور ندارد مرگ

 

در بیت بیت هــر غـــزل نابـم ، از بـس چـــراغ عاطفـــه می تابم

شــور حیــات طیّبــه می یابم ، آن جا کــــه درک نور ندارد مرگ

 

هردم«خطی زسرعت و ازآتش» ، بارنگ اشتیاق رقم می زد

بر هر ورق ز دفتـــر عمــــر مــن ، کاینجا دل حضور ندارد مرگ

 

هشتادوهفت سال شکیبایی،در خانه ای به وسعت شیدایی

آموخــت بر ســریــر توانایی ، آخــــر مـــــرا که زور ندارد مرگ

 

مـــرد آفرین زنــان دیارم را ، از مـن وصیت اینکه به صد معنا

وقتی عفــاف باشد و استغنا ، در خانه ای ظهور ندارد مرگ.

 

 

پیــــر ما را گفت زیدی حق پرست

از دعـــــا آیـا چه آوردی به دست؟

 

پیر گفتا : هر چــــه را هم داشتم

چون دعـــــا آمد ، ز کف بگذاشتم

 

خشم وبخل وترس ازمرگ وحسد

با صفات دیگـــــری اینگونه بــــــد

 

آدمی تــــا با دعـــــا مأنوس شد

از وی ابلیس دغـــــا مأیوس شد.

هیچ دانی کــه بـــه دنیا چه کسی شنگول است

یــا چـــه کس در نظـــــر اغلب مـــــا مقبول است

 

بی که پنهــــان کنــــم از حضــــرت عالی ، گویم

آن کـه را باغ و زمین بی حد و بی مر پول است

 

کیست بـــی درد مـــرفّــــه کــــه برای من و تو

نـــام او ، شهــــرت او ، ثـــروت او مجهول است

 

صفتش را همـــــه دانیــــم ، اگـــــر نــامـش نه

علّت هـــر چه فســاد است ، اگر معلول است

 

یعنی از ریشـــه و رگ نیست در ایشان اثری

همچو آمیب یکــــی عنصــــر تک سلّول است

 

نه ادب خدمــــت ایشان ، نه محبت ، نه صفا

حقّه بازی است که از اول خلقت گول است

 

صفــت شیــــر ژیــــان داد یکـــی او را ، لیک

اوشغالیست که تیزش همه جاچنگول است

 

خون مستضعف بیچــــاره چو شربت نوشید

خواست اورا بخورد ، دید که نامأکول است

 

پای منقل نشودنشئه زیک بست ودوبست

روزوشب مصرف اوقاعده ی یک لول است

 

یـــارب از چیست کــــه او می بـرد آزادانه

ثـــــروت مملکت ار ثابت و ار منقول است

 

لیک مستضعف مظلـــــوم اگـر وام گرفت

تاحسابش نشودصاف،دلش مشغول است.

 

 

 

 

خوش به حالت ای که یک خروار داری اسکناس

مــــی کنـــد فصــــل زمستانــت بهاری اسکناس

 

از غـــــم دنیـــــا و درد جهــــــل و انــــــواع مرض

می رهی ، بالای هم چون می گذاری اسکناس

 

در شگفتــــم زو چه بهتــر می ستانی ای غنی

کاینچنین در بانکها هـــی می سپاری اسکناس

 

«علم بهتریا که ثروت» یک جوک تکراری است

علم هم داری اگــــر با خویش داری اسکناس

 

نشئه جات مایع و جامد حــرام است ای پسر

هست در دنیـــــا دوای هــر خماری اسکناس

 

توی خلوت خانه هنگام شمـــــارش می دهد

اغنیــــــا را کیــــــف آوای قنــــاری اسکناس

 

صید خودهمچون غزال دشت سازد خلق را

قدرتی دارد چــــو شیران شکاری اسکناس

 

جن ز بســم الله گریــــزان ، مالدار از مالیات

سایه ی ماچون که پیداشد،فراری اسکناس

 

دست خود را زیر ســر بگذار و اشهد را بگو

ای که همچون مادراین دنیانداری اسکناس

 

بهتر از دههـــا و بل صدها کتــاب نادر است

گر دهی بر من به رسـم یادگاری اسکناس

 

می نهم بردیده نازش میکشم،میبوسمش

نیستش بابنده حسن همجواری اسکناس

 

عیسی دوران اگـــــــر بودم-بلاتشبیه-زود

می گرفتم از برای خود حواری اسکناس

 

صاحب املاک اگرباشم به دنیا،جای اسب

تا پزم عالی شود بنـدم به گاری اسکناس

 

گاه باران،گاه دوده،گاه برف و گه تگرگ

آسمان! یکدم نشد بر ما بباری اسکناس

 

آدمی برهرچه و هرکس سوار آمد ولی

میکندخوش درجهان آدم سواری اسکناس

 

کرده ام بر خاندان خود وصیّت ، بعد مرگ

بر سر قبرم بخواند جای قاری اسکناس!

 

شرق را میگیرد و با غرب میکوبد به هم

گرکه «شاطر»را کندیک باریاری اسکناس.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پـــــــدری گفــــت پســــر را کـــه پــــــس از تحصیلات

دوست دارم کـــــــــه تـــــــو آقای مهنـــــــدس باشی

 

نشـــــــــدی گـــــــر که ارشمیــدس و فیثــــاغــــورث

لااقــــل تــــالــــی اقلیـــــــدس و تــــــالــــــس باشی

 

کوششی تـــــــا ره صـــــدســــاله کنی یکشبه طی

کســـــرشــــــأن است که درجامعه بی حس باشی

 

لای انگشت تــــــو دیده ست عمــــو جـــــان سیگار

هم ازاین روست که پیوسته به خس خس باشی

 

تـــــرک کن جـــــان پـــدر تا که شوی صاحب درک

وای اگر در عقـــــــب نفـــــــــس موسوس باشی

 

می توانی چو شدن گل ، ز چه رو هستی خار؟

می توانی چـــو طلا گشت ، چــــرا مس باشی؟

 

به خــــــداونــــــد که بـــرتـر ز ملک خواهی شد

با کتـــــــاب و قلـــــم ار همـدم و مونس باشی

***

در جـــــواب پــــــدر آقـــــای پســر گفت که من

قصدم این نیست پس از درس مهندس باشم

 

تالـــــی تالـــــس و اقلیـــــــــدس و فیثاغورث

چه کند ســـــود چو بی مایه و مفلس باشم؟

 

همه ی سعی من این است که ان شاءالله

تاجر آهــــن و ســــرب و کُــرُم و مس باشم

 

گر کــــه در امــــــر تجــــــارت نشدم کامروا

می کنم جهد که از بهر خــودم کس باشم

 

مثلا گــــــر بــــــــه وزارت نرسیــــــدم اینجا

دوست دارم که نمایتده ی مجلس باشم.

 

 

 

 

 

 

 

بـــر خاک در تـــو تـا تیمّم کردم

از ذکــــر بریـــــدم و ترنّم کردم

 

ابــــروی تو ناگهان به یادم آمد

یکباره مسیر قبلـه را گم کردم.

«خوش عمل» بودم و زندان اوین جایم بود

کــــرد تبعیــد فلانـــی به امیـــن آبـــــادم!!

تـــا مگــــر در دل زیبـــای تـــــو راهی بکنم

دوســت دارم که شــب قــدر گناهی بکنم

 

سحــری تـا در میخـــانـــه روم رقص کنان

شــبِ دل روشــن از انـــــوار پگاهی بکنم

 

مــدد از پیـر مغــان گیــرم و بــــا نیّـت پاک

سجــــده در مصطبــه با حال تباهی بکنم

 

نذر هر باده کشی بوسه ی جان افروزی

وقف هر مغبچـــه ای،دل،به نگاهی بکنم

 

تا مگر ســاقــی محفل دهدم باده فزون

ترک انــدرزگــر وســـوســـه کاهی بکنم

 

تا که راهم بنماید بـه سراپرده ی وصل

خدمـــــت گلنفــس بـــــاده پناهی بکنم

 

چشم بیدار دلــم باد سپید ار که دمی

حذرازوسوسه ی چشم سیاهی بکنم

 

ترک همصحبتی اهــــل دلــم باد حرام

گــر سرســوزنــی اندازه ی آهی بکنم

 

اختر بختِ مرا جلوه چو خورشید شود

گر نظر جانب رخساره ی ماهی بکنم

 

کاشکی دغــدغـــه ی زهد ریا بگذارد

گذرازکوچه ی دل گاه به گاهی بکنم.

 

 

تا مگر در دل زیبای تو راهی بکنم

                         دوست دارم که شب قدر گناهی بکن ...