ای منتظـــــران جـــلــــوه ی صبــــح امیــــد

پـــایـــان شــب سیـــــاه گـــردیـــد سپیـــــد

آورد ســــروش عــــالــــم غیـــب ، نـــویــــد

کــز دامـــن پـــاک نجمـــه خورشیــد دمیـــد

***

تـا مــی شنــوم ز بــــوی گل بـــــوی رضـــا

دل مـــی کنــــدم بهــــانـــــه ی روی رضـــا

تـا ســرمــه ی چشــم دل کنـم خیـز و بیــار

ای بــــاد صبـــــا غبـــــاری از کــــوی رضـــا

***

عــابــد بـــه دعــای خویـش حـج می طلبـد

درمــــانـــده ی بنـــد غـــم فــرج می طلبـد

آن فیض حضور خواهد ، این رستن خویش

دل کعبـــه ی ثــامــن الحجــج مـــی طلبـد.

نــویـــد آمدنت را بـه گــوش گل گفتم

شکفت و عطر پراکند و چترگستر شد

تو آمــدی و بهار آمــد و زمستان رفت

صفــای هر قدمت عشق بارورتر شد.

اگر باشی تو پیشم غم ندارم

به دل انـدوه بیش و کم ندارم

اگر بـاغ بهشت من تو باشی

هراسی از جهنّـم هـم ندارم.

جــوانـــی نـــزد پیــــری آمــد و گفـت

که عرضــی دارم ای حــق را چکیـده

بــدو فــــرمــــود پیـــــر خـوش تکلّـم

کـه عرضـت را بگــو ای نـــــور دیــده

جوان چون عرض خود را گفت آن پیر

همـــــــان دارای اخــــــلاق حمیـــده

بگفتا طــــول خــود هم عرضـه فرما

تـــو ای در بیـــن اصحــــابـــم پدیـده

جوان چون طـول خود را گفت راحت

بــه دست آورد پیـــر او را مساحت!

دلتنگ از آنم که چرا دایی بنده
مادینه نشد تا که به او خاله بگویم

گاو ننه ام گشنه ز بس ماند به اصطبل
بایست به او بز نه که بزغاله بگویم

رفتم به خرابات مگر خواهش دل را
با پیر مغان صدوده ساله بگویم

آن جا که مجال سخنم نیست بناچار
آهی کشم و قصه به غمناله بگویم

چاک دهن ساقی بی چاک دهان را
با تنگدلی مختصرآ گاله بگویم

چاه ذقنش را که در آن دل شده محبوس
صدبار غلط می کنم ار چاله بگویم

این را بگذارم به کجای دل خود چون
صغری زن من گفته به او ژاله بگویم

با این همه کرکس بکند لاله ی گوشم
در باغ به خرزهره اگر لاله بگویم

این قطعه سرودم به عجب شیر و عجب نیست
فردا غزلی ناب به چمخاله بگویم.

یک نمــــه گـر بگـذرم از نمـــه1 ی خویشتن

شیــر تهــــوّر خـــورم از ممـــه ی خویشتن

دشمن اگر در یمن یا کـه دمشق است من

معـــده ی او بــــر درم با قمــه ی خویشتن

تیـــغ و قمــه یـا عمـــود اسلحه ام گر نبود

راست بـه کارش بـرم دمدمه2 ی خویشتن

دفتــــر عمـرش رقـــم زاوّل شب هی زنم

تـا بــه گه صبحـــدم بــا خمه3 ی خویشتن

ملحمه حاکم چو شد خصم مزاحم چو شد

قسمـت یـــاران کنــم مرحمه ی خویشتن

دشمن رســـوای ما خواسته حلـــوای ما

دردهنش مـی نهــم علقمه4 ی خویشتن.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ شبه حیرت و سرگشتگی

2 ـ مکر و افسون

3 ـ خطّ کج

4 ـ دانه ی حنظل و تلخی.

تـــــو ای قــــادر کارهــــای محال

که صاحب جمالی و صاحب کمال

کمک کن کـــه در سومین فوتبال

سه بــــر یک ببـــازد به ما پرتغال.