(1)

از دست پریوشی که دلخواه من است

یا اشک به دیده ، یا به لب آه من است

دستــی به ســر مــن از محبّت نکشید

جز غم که شبانه روز همراه من است.

(2)

تا یــار تو را بــه رسـم یــاری شده ام

محکــوم بــه چشم انتظاری شده ام

سیلابم و روزوشب به خود می پیچم

توفانم و در خـــود متــواری شده ام.

(3)

عمــری من و دل اسیــر اوهام شدیم

بازیچه ی عشق بی سرانجام شدیم

تــا دیـــده به روی هـــر تمنّــا بستیم

آغــوش گشود مــــرگ و آرام شدیم.

شتر    مرگ      عاقبت      خسبد
به   در  خانه ی   وضیع و شریف

نه    تعارف  کند   نه    چانه زنی
همه   را   می برد  ردیف   ردیف

عده ای  در  ربیع قبل  از صیف
عده ای   در  شتاء   بعد  خریف

بنپرسد  که  دین  و  مذهب تو
چیست  در زندگی  بکن تعریف

کافری ، دهری ای ،  سکولاری
یا  که  از  پیروان   دین حنیف؟

جاهل  و  بی شعور  و   نادانی
یا که  دانایی  و  علیم وعریف؟

کوتهی یا بلند قامت و راست؟
پت و پهنی  و  یا  نزار ونحیف؟

در    نگاهش    تفاوتی     نکند
زن   و  مرد کثیف  یا که نظیف

گر         توانای          باربرداری
یا که  بار  اوفتاده  فرد ضعیف

شتر   مرگ    با    تمام      قوا
همگان راست در زمانه حریف.

دیشب که تا وقت سحر ساغر گرفتم

تنـــدیس رؤیــــای تــو را در بر گرفتم

غم واژه های تلخ را کــردم فراموش

افسانه های عاشقی از سـر گرفتم

خورشید چشمان تـو را دیدم دوباره

در آسمــــــان آرزوهـــــا پـــر گرفتم

تامست مست آوازخوان عشق باشم

ازدست ساقی ساغری دیگر گرفتم

تا بــوی آغوشت نسیم از راه آورد

شـــادابــی گل های نیلوفر گرفتم

بر تــار گیسوی تو بستم تا دلم را

از علقه های زندگی دل بر گرفتم.

بیا     به     کوی   رضا  ، چشمه ی بقا اینجاست
مقام      امنیت     خاطــــر      و    رضا اینجاست

بیا      به      زمزمه ی      یا   مجیب ، الدّعوات
که   استجابت   هر خواهش   و دعا اینجاست

اگر      شکسته     دل   از      حادثات     دنیایی
بیا      که      راز درستی     دل    تو را اینجاست

ز     دام      هرچ   غم     و   محنت و گرفتاری
مهیمنی     که تو را     می کند  رها اینجاست

به      قفل    بسته ی    دلهای    ناامید امروز
کلید معجزه    ،    دست  گره گشا اینجاست

به     داغ خویش   اگر مرهمی    طلب  کردی
به     درد خویش   اگرخواستی دوا اینجاست

مرو      به نزد    طبیبان    برای     عرض نیاز
بیا    به    توس که  بر دردها شفا اینجاست

به       محرمان    حریم     نیازمندی       گو
کجا    روید که     بیت الحرام    ما اینجاست

بگو     به     مردم  بیگانه  با هواجس نفس
بساط     قاعده ی    عشق    را  بنا اینجاست

ز    طوف   کوی رضا    دل     نمی رود جایی
که  کعبه  و  حرم  و  زمزم و صفا اینجاست

زتنگدستی   خود  شکوه   کم کن ای سائل
که هرچه میطلبی نعمت از خدا اینجاست.

دنیا   چه   رنگها   و     چه     نیرنگها     کند
رقص   این   عجوزه  با همه   آهنگها      کند

راحت  به   هر   فلاخن  اگر آمدش  به  چنگ
تا   کله ها   نشانه  رود         سنگها     کند

وارستگان   کنده  دل   از   مهر    دهر   را
رسوای   شهر    با     زدن    انگها      کند

دارد  عجب   مرام   بدی  این  بریده       دم
خود   را   مطیع   جمله ی     الدنگها     کند

با  هرکه   اهل   معرفت  و عشق  در  ستیز
با  هرکه   اهل  صلح  و صفا  جنگها   کند

رام   کسی   اگر  شود  این   گربه ی ملوس
تیز   از   برای   کشتن  او     چنگها  کند

عمری  کسان  به  خدمت اویند این  شگفت
بسیارها   به   دار   خود      آونگها   کند

دست  طرف  وبال  به  گردن  اگر   نکرد
پای  طرف   حواله ی   اردنگها       کند

از  خانه  و  دیار  خود   آزاده   مرد   را
تبعید   بی  بهانه  به     فرسنگها     کند

لابد   شنیده اید به ضرب المثل  که  وی
آماج    سنگها     قدم      لنگها     کند

لاقیدها  به  شادی  او  چهره  بی  غبار
ابدال   را   به  ناصیه   آژنگها    کند

هرشربتی که ریخت درآن زهرجانشکار
در   تنگها   به   محفل    دلتنگها  کند

وقتی ز جور او به فغان است پیر  دیر
حق   دارد  ار  که  طفل بسی ونگها کند

راهی که می رودهمه کج راست گفته اند
تقلید  از   قبیله ی   خرچنگها       کند

یارب به دست«خوش عمل»ت ارتشی بده
کآماده ی شکستن   او     هنگها   کند.