ای     شعر    بلند     روزگاران        جنون
تلواسه ی     عشق در    بهاران    جنون

رفتی    به      دیار    کامکاران     عطش
در  صبح  غریب      زیر  باران        جنون

بر راشی و مرتشی دو صد لعنت باد

تنها نه ز انس و  جن ، ز دد لعنت باد

خوب است  اگر  تمام  خوبان  گویند

بر هر که به خلق کرده بد لعنت باد.

عیان هر چند باشد همچو گل خندان سلبریتی
دلی  از   غنچه  دارد  تنگ تر   پنهان سلبریتی

به   ظاهر   گرچه  ترگل ورگل   اما  باطنآ  دارد
نه یک نه دونه سه،صددردبی درمان سلبریتی

زن ازمردش بوددرشکوه ومرد از زنش شاکی
فشاری   نیز    می بیند   ز  فرزندان سلبریتی

به  غفلت  یا که آگاهانه جرمی مرتکب گردد
که  در می آورد  گاهی سراز زندان سلبریتی  

 سلاحی  گر دم  دستش نباشد  موقع دعوا
برد در کار همچون ارّه  بس دندان سلبریتی

خیالش می رسد  زیرسبیلی  در  کند یزدان
اگر گاهی نمایدسجده بر شیطان سلبریتی

نشد آگه ز  راز خواندن یاسین به گوش خر
کجا  دریافت  رمز  بوی  الرحمان سلبریتی

شودبیداراگرازخواب غفلت قسمتش گردد
به  شام  زندگی  بیداری وجدان سلبریتی.

* اشاره :

«شیرینعلی گلمرادی»شاعردریادل صمیمی-که سالهاست ازو بی خبرم-اگرچه حق استادی بر گردنم ندارد اما در ایام جوانی پدر معنوی ام به حساب می آمد و ازین رو حق پدری بر گردنم دارد.در سالهای دهه ی 60 من و این شاعردردآشنای منطق گرا دوستان« لحمک لحمی » بودیم هرچند فاصله ی سنی مان زیاد بود و او به سن و سال فقط یک سال از پدرم کوچکتر بود.شعرهای گلمرادی را در مجله ی جوانان چاپ می کردم و او که از السابقون شعرای مطبوعاتی بود -و سالها پیش از ورود من به روزنامه ی اطلاعات سروده هایش در جوانان و دیگر جراید منتشر می شد-هر هفته به دیدنم می آمد و باهم به انجمنهای ادبی و دیگر مراکز فرهنگی و هنری می رفتیم.یک روز غزلی را که ذیلا مشاهده می کنید خطاب به وی سرودم و در بیت آخرهم اشاره ای به نامش کردم.هنوز دوسه روز نگذشته بود که گلمرادی هم غزلی با همان وزن و قافیه و مضمون خطاب به من سرود .این دو غزل در جوانان امروز آن روز مجال نشر نیافت...زیاده تر که بگویم بیم تصدیع می رود پس همان به که هردو غزل -اول غزل خودم و بعد غزل گلمرادی -را دراینجا بیاورم:
_________________________________________________

به  پاس    حرمت     اندوه       جاودانه ی هم
بیا   که    اشک   بریزیم     در   شبانه ی  هم
در این    دیار    خموشان   و   خودفراموشان
فنا   شویم      نگیریم     اگر      بهانه ی هم
من  و    توایم   که  در شعله های   آتش  دل
گداختیم    و     نکردیم       ترک  خانه ی هم
بیا   که    رنگ  محبت  زنیم   از   سر  صدق
به   بیت     بیت       غزلهای عاشقانه ی هم
چه  حاجت   است    دگر    منت زبان  بکشیم
که     آگهیم    ز     غمهای    بیکرانه ی هم
من  و  تو چون   دو درختیم تشنه دردل دشت
که    دیده ایم      جوانمرگی     جوانه ی هم
کجاست   خلوت انسی که   تا به فیض حضور
صفای   روح     بجوییم  از     ترانه ی  هم
دو    همرهیم    که     از   گردباد حادثه ها
هزار     قافله    دوریم    از   نشانه ی  هم
غریب  نیست  از   آتش    زبان    دلهامان
قرین    بزم      حضورند با   زبانه ی   هم
اگر   از ابر    کرامت  رسد    پیام سرشک
اسیر    شعله     نیابیم       آشیانه ی  هم
گل مراد  من!از   شرح   درد    می گذریم
همین  که    سر بگذاریم روی شانه ی  هم.
*****                *****          *****
به   گریه های   غریبانه ی شبانه ی    هم
بیا   که    سر   بگذاریم روی شانه ی  هم
صفای  اشک  بود آبروی    چهره ی   ما
چو   زائران    طریقت  در   آستانه ی هم
کبوتران   حریم    دلیم    و     در  پرواز
اگر  چه   گم  شده ایم از پی  نشانه ی هم
نه  پروریده ی دامان  نازو راحت و نوش
من و  تو   زاده ی رنجیم در زمانه ی هم
دو  شعله ایم    میان    دو  بعد  تاریکی
نشسته ایم   گدازنده   با     زبانه ی  هم
حدوث   حادثه  ما را چنین پریشان   کرد
ز جمع  عشق ومحبت زشهروخانه ی هم
چو جوجه های   رموکیم گرچه بازیگوش
گسیختیم  زهم    تار و پود   لانه ی  هم
سوار  مرکب  تکتاز  سرنوشت و  روان
شتابناک   به   فرمان      تازیانه ی هم
ز   قتلگاه   حقیقت   گذار   باید     کرد
به   چشم  بسته ی دل ازپل فسانه ی هم
ز گنج عاطفه ره توشه ی گران با ماست
امان  ز   غارت  رندانه در خزانه ی هم
شکوفه می دهد  آخر     بهار  باورمان
به   باغها    بسپاریم   ازجوانه ی هم.

به دنیا بی تو یک دم سر نکردم
که مژگان از سرشکم تر نکردم

ز درگاهم از آن روزی که راندی
به  جز  خاک  بلا بر سر نکردم

شکایت از رقیب و طالع نحس
چو  رفتی  از برم  دیگر نکردم

نرفتم   جز  به  راه   نا امیدی
مگر از  خون دل  بستر نکردم

پس از نوشیدن  زهر  فراقت
لبی از نوش وصلت تر نکردم

به ساقی گرچه بودم همدم اما
تمنّای می  و  ساغر   نکردم

ز   پا    افتادم   اما   اعتمادی
به هر دست نوازشگر نکردم

چه شبهای خوشی رؤیای عشقت
به   خوابم آمد و باور نکردم.

عروس مدنیت!
(از ورای خاطرات دهه ی 70 .....)

فریاد      بر      آمد      ز نفوس       مدنیت
مردیم        خدا     را     ز نحوس     مدنیت

چندی  است   که   زیر   جُل  اصلاحگراها
دشمن    زند   انگشت  به  کوس   مدنیت

هر  لحظه به شکلی بت عیّارعیان   شد
بستند  اگر  «جامعه» "«توس»  مدنیت

شددیگ«نشاط»ش چوگرفتار به نشتی
بر  شد   به  فلک بانگ  فسوس مدنیت

بایک دوسه تن نفله چوخودرفت به برلین
استاد      گرانقدر       دروس      مدنیت

یک  جلوه   ز  اطواروادایش همه دیدید
ای  وای  شود  فاش   چو  بوس مدنیت

باور  کند  اذهان   قسم   حضرت عباس
یا   سیر   کند    دمب   خروس مدنیت؟

در یک دوسه    نشریه  از  اصلاحگراها
شلتاق    کند   بچه ی   لوس   مدنیت

فریاد که از  دست   ابوالهول   توحّش
نیلی    شده    رخسار   ونوس  مدنیت

مشّاطه شدوخواست که ابروکنداصلاح
آورد   برون    چشم   عروس    مدنیت

روی خوشش این بود فغان گر بنمایند
فردای   دگر   روی     عبوس   مدنیت

دین وشرف ومردی وغیرت همه  بر باد
خواهد  شد از این   طرز جلوس مدنیت

گر  معده ی درکت  نکند  طنز مرا هضم
یک  چند   بخور    نان   سبوس مدنیت !

مفعول    مفاعیلُ      فعولن     فعلاتن
بی قاعده     دیدیـم     رئوس   مدنیت.

(1)

در مجلس سنای علفزار

گل اعتبارنامه ندارد

سن عاشق ریاست سنی است

غیر از ملخ ادامه ندارد !

(2)

در چهار گوشه ی دلم

چار برج غم کشیده سر به  آسمان

در رواق سینه ام هنوز

ردّ بالی از پرستوی مهاجری

ندیده ام.

نثار     روح     آنانی     که      رفتند

خدای   دادگستر   را     به   درگاه

شب    آدینه    چون   از   راه   آمد

بخوان ایدوست حمد و قل هوالله

بد کس  را مگو  چون  دیر  یا زود

من  و  تو می رویم آخر از این راه

خوشا آنان  که تا منزلگه دوست

به دلخواهند  عازم  نی به اکراه

چو اهل معرفت ره  می سپارند

سبکبار  و  سبکروح  و دل آگاه.