خـــــراب از میگســـاری هـــای نامحـــــــدودم این شبها

بـــــزن مطـرب که سرمسـت از نـــوای رودم این شبها

عجــب حـــال خوشــی دارم کــه در پیمـانـــــه پیمایی

مسیــــر کعبـــه ی مقصــــــــود را پیمــــودم این شبها

به مستـــی ذکـــــر یـا سبّــوح و یا قـــدّوس می گویم

که محکم تر شــــود عهـــــد مــن و معبودم این شبها

گهــی خندان ز بوی می ، گهـی نالان ز سوز نی

کجا یک لحظـــه از تسبیـــح غافـــــل بودم این شبها؟

به مـــی سجّــــاده رنگیــن کردنـم شوری دگر دارد

که با هرسجـــده بـــر سرمستی ام افزودم این شبها

دعــــایــــم در هـــــوای استجابـت نـــــــوربــــــار آمد

که دست افشان به هر بزمی شراب آلودم این شبها

بــه محـــــراب دعــــا خـــوش می نمایـد پرتوافشانی

درخشان تر ز خورشیـــد اختـر مسعــودم این شبها

در مسجـــد بـه رویــم بست وقتــــــی زاهد خودبین

کلیــد از مــی به دست آوردم و بگشودم این شبها

بیــا ای ساقـــی و تطهیـــــر کـن از آب آتشگــــون

قســـم بر آیـــــه ی تطهـیــــر تار و پودم این شبها

ز سکــر بـــاده ی توحیـــد بود از ســــاغر وحدت

رهایی گـــر ز کثــرت یافتـــــم ، آسودم این شبها.

در آن شبـــی که خلـــوت سحـــر بود

بـــه سینــه ی ستــاره ها شـــرر بود

نگــاه مــــات مـــــاه پشـــت شیشــه

به قطــــره های اشک شعله ور بود

عقـــــــاب بــــــا صلابـــت دمــــاوند

به زیر بال ، سـر ، شکسته پر بود

گلـــــوی غنچــــه های زرد گلــدان

اسیـــــر بغض هـــــــای دربدر بود

قصیــــده ی نگـــاه بـــــا نفــــوذت

خلاصــــه در ترانــــه ی سفر بود

ســـــرود هــــر پرنــــــده وادریغا

دعـــــای هـــر فرشته بی اثر بود

تو در نمــــاز آخرت چه خواندی؟

که عشق رابه سوگ خودنشاندی.

                                      *سروده ی: محمدحسین خوش عمل.

غیـــر تلخــی حاصلـــــی دیگــــر ندارد زندگی

مرگ را گو تا که پیش آید به شیرین کامی ام ...