گر تو آیی به نظر جلوه گه یار یکی است
دل یکی ، عشق یکی ، دلبر و دلدار یکی است

بر متاعی که به آن مهر محبت زده اند
هم فروشنده یکی هم که خریدار یکی است

دیده گر از دو جهان پوشی و بر خود نگری
عالم واقعه با عالم پندار یکی است

آدمیزاده گر عاشق نبود ، پیر خرد
گفت نقش وی و نقاشی دیوار یکی است

نکته ی عشق اگر از خط ساغر خوانی
مسجد و مدرسه و خانه ی خمّار یکی است

اگر از عشق روانسوز بود منشأ درد
نیست تردید که بیمار و پرستار یکی است

باغبان گر متنعّم بود از نعمت عشق
به نظرگاه دلش نقش گل و خار یکی است

دست در زلف دو تای تو چو بردم دیدم
حلقه در حلقه یکی طرّه ی طرّار یکی است

چشم دل گر بگشایی به حقیقت بینی
آنچه در پرده نهان است و پدیدار یکی است

زنده در عالم تصویر همان نقّاش است
همه را خواب عدم برده و بیدار یکی است.

شدم تا با خودم بیگانه روح آشنا گم شد

هوس شد جانشین عشق و خضر رهنما گم شد

گرفتم دست دل را بردمش در کوی یار اما

از او غافل شدم یک لحظه تا روز جزا گم شد

کنار زندگی افتان وخیزان راه می رفتم

به یک تقدیر نامعلوم از دستم عصا گم شد

به ریگستان رسیدم چند گامی پیش تر دیدم

نه تنها کفش از پایم در آمد بلکه پا گم شد

ز خوف طیر و وحشم آیت الکرسی به لبها بود

که اهریمن سراغم آمد و ذوق دعا گم شد

علاج درد خود را خواستم از نومسیحایی

یهودایی خیانت کرد و درمان و دوا گم شد

توقف کردم و از خود زدم بیرون که ترسیدم

ندایی در درونم پیچد و گوید خدا گم شد!

بیا  به   پاس    دل    حق پرست         یکدیگر
به  اتفاق    بگیریم         دست          یکدیگر

چو    بلبلان   که    قدح نوش باغ زمزمه اند
شویم    از    می احساس مست        یکدیگر

سلام   خطبه ی پیوند  ماست  نغمه ی     دل
به   پرده های    غزل   در نشست    یکدیگر

گهر    چرا    نتوانیم  شد    در این    دریا ؟
چو   موج   تا به کجا در شکست     یکدیگر؟

چو    آهوان    رها   کاش   خیره می کردیم
نشاط   را   به   نظرگاه   جست      یکدیگر

برای شب پره ها نیستی جزای کمی است
که چشم  دیدنشان   نیست هست یکدیگر

بیا چو راستروان «خوش عمل» که بار دگر
وفا   کنیم  به   عهد   الست          یکدیگر

به  بزم   انس    اگر      پا   نمی برد  ما را
به   اتفاق    بگیریم   دست           یکدیگر.

بر   سر   راه   بشر   از    روز   اول     حفر   کرد
روزگار    این    پیر  لاکردار هر چاهی که داشت

خطبه ی  عقدش به  نام  نسل  آدم  خواند    نیز
دختر   ترشیده ی  بدشکل  و  خودخواهی  که داشت

نام  این  دختر  هوس  گویند گاهی   گاه    عشق
شوی ها    بس  کشت  با اخلاق  جانکاهی  که داشت

میش  تقوا  را  به هر  وادی شکم از هم    درید
گرگ   با  همراهی    کفتار و   روباهی که داشت

گاه  در   ترکیه   با   تحریک  آتایی که   بود
گاه    در ایران به   تحریض  رضا شاهی که داشت

مدتی   هم   داد   جای   توله ها    خر  پرورش
- دور از  جان شمایان - زیر   خرگاهی  که داشت

رفت   بر  باد    فراموشی    تعقل     کم  کمک
با   اشارات   و   تذکرهای   گهگاهی که   داشت

از    کرامات    تمدن   هم   نشد بختش    بلند
آدمی  در   فرصت   کم  ، عمر  کوتاهی  که داشت

بر   سر   بازار   هستی   بس  که  آوردند   بت
عاقبت   هم    منحرف  گردید  از راهی  که داشت

ترسمش    با    انقراض   نسل   گردد   روبه رو
بعد  از   این   در افتراق  جان آگاهی که داشت

علتش   گر   از   من  داهی   بپرسی      گویمت
نیست  از    منکر در او پرهیز واکراهی که داشت

فیلم   مستهجن   تماشا کرد   ازبس   روز و شب
داد   از   کف  ماده  ونر قوه ی باهی که داشت!

خوش به حال آن که همچون من به لب دارد هنوز
نغمه ی  «الحمد» و ذکر  «قل هوالله» ی که داشت.

از بس که بـــود ظریف و زیبــا یـارم

هنگام سفر که سخت از آن بیزارم

گویم : نکند بــــرای خـــود بردارد؟

می ترسم او را به خـــدا بسپارم!

 چو بلبل خــوب می خواند دل من

  جهان آشــوب می خواند دل من

فراز شاخه ی طـوبـــای هستی

«هوالمحبوب»می خواند دل من.

مگو     که    عهد   کردم     به     یاد    او   نباشم
که     پای بند     عهدی   ،    به   هیچ رو   نباشم

به     نیستی     گرایم    ،    چو     یار      آشنایم
برای     من      نباشد    ،     برای     او     نباشم

سرا  و دشت  و گلشن   ،   جهنّم  است  بر من
اگر    به    عشق    روشن    ،    در  آرزو  نباشم

مرا    سکوت    واهی    ،   کند   به مرگ  راهی
دمی    که    با     خیالش   به    گفتگو   نباشم

چو   جام   خالی  از  می  ،  روم  ز  یاد مستان
شراب    خانگی      را    ، اگر     سبو    نباشم

اگر    چه      خود   نوشتم  ،  اسیر سرنوشتم
نمی توانم      از     دل       بهانه جو     نباشم

در این دیار وحشت ،که هر طرف فریب است
چگونه      می توانم   ،    دروغگو     نباشم؟!

این قصّــه کــه رنگ رخ پــریــدن دارد

کی طاقـت دیـــدن و شنیــــدن دارد؟

غیرت سر جای خود ، شما را به خدا

بــا داس ســر یـــاس بـــریـدن دارد؟

و کسی می آید
عید را تبریک می گوید
در کوچه ای که هیچ عبوری نیست
در برزنی که هیچ زنی
با عطر دلنواز سجاده اش
دلها را خدایی نمی کند
و هیچ مردی
با گامهای شمرده اش
ترجیع شعر ماندگاری را
رقم نمی زند!
من از سکوت بزرگان می ترسم
هنگام که
از گفتگوخبری نیست

و پشت بوته ی تمشک رباعی

پنهان می شوم
کوچک می شوم

باشد که اسب رموک خواب
به مقصدم برساند
برای عرض تسلیتی فاخر!

??به مناسبت سالروز شهادت مظلومانه ی شیر بیشه ی نجابت و شجاعت «لطفعلی خان زند» ??


گفت   شاه   مخنّث    قاجار   ،    خان     زیبای     زند    را بکشند
پیش     پای      سیاه     خاربنی   ،   سرو     بالا  بلند    را بکشند

بود   فرمان   کوسه ی   قاتل   ،  آن   به   دور  و   تسلسل باطل
شیر   افتاده    در   غل   و  زنجیر ، صید   سر  در کمند را بکشند

پیش   از   آن گفته  بود کور کنند  ،   زیر پا  مثله اش غرور کنند
روی   قرآن   سپس   عبور   کنند   ،   آن  به دین پایبند را بکشند

بوم     شوم    نشسته    بر  باره  ،  داد    فرمان   حمله   یکباره
تا   که    خفاش های    خونخواره   ،     شاهباز  نژند   را بکشند

به کدامین مرام و آیین است ، چه کسی گفته منطق دین است
که   نه   یک مرد را   پس از توهین ، ملتی   دردمند   را بکشند؟

خارها   ، خاره های    در   هامون   ،   خیل بدکارهای بی قانون
کی   توانسته اند   طیّ   قرون  ،   سبلان  و  سهند   را بکشند؟