در بیابان  عــــــــــــــدم  آب  بــــقا  یافته ام   

                            زمــــــــــــــزم و کوثر و تسنیم و منا یافته ام

یعنی از طالع بیـــــــــــــــدارتـــــــو را یافته ام    

                            ز تولای تو راهی به خــــــــــــــدا  یافتـــه ام

             من دلخسته به درد تـــــو دوا یافتــــه ام

             رنجها دیده و امروز  شفــــــا یافتـــــه ام

دیــــــــــــده از دیدن روی تو چو خورشید شده

                           دل ویـــــــرانه گهــــــــر پرور امیـــــــــد شده

شب تاریک من از جلوه ی تو عیـــــــــد شده

                          بهره ور جان من از آن رخ فرشیـــــــــد  شده

                مرده با درد تو و زنده ی جاویـــد شده

                شده در عشق تو فانی و بقا یافته ام

دیده ی منتظرم بوده به سویت همه عمر

                          بـــــــــوده در آرزوی دیــــدن رویت همه عمر

بسته امید به خاک سر کویت همه عمر

                          بوده دل شیفته ی طرّه ی مویت همه عمر

              رفته ام بر اثر باد به بویت همه عمر

             خاک کوی تو نه از باد هوا  یافتــه ام

عاشقان در دل شیدا اثــــرت یافته اند

                                  عارفان جمله به نور بـصرت یافته اند

کافران در کتب خود خبرت  یافته اند

                                  شاعران در نفحات سحرت یافته اند

            زاهدان بر سر سجّاده گرت  یافته اند

            من میخواره تو را در همه جا یافته ام.

یا  صاحب الزّمان  که   جهان  در  پناه  توست

تا  کی  نهـــان  زدیده ی ما روی ماه توست؟

چشم  امیـــد منتظــــران طــــــریـــق عشـق

تا  آن  که  جلوه ای بنمایی  بــه راه توست

هر  روز  روز حسرت و هر شب شب فراق

ما  را   نصیب  بـــی بـــرکـــات  پگاه  توست

آن  خسروی  که عیسی مریم کنــار خضـر

همواره   افتخـــارکنان  در  سپـــاه توست

برتر   ز   انبیـــاء  سلــــــف غیـر مصطفـی

نزد  خدا   مقام  تو  مانند  جـــاه  توســت

چون  کعبه  مسجد  نبـــوی چشم انتظار

در  آرزوی   بانگ   اذان   و  صلاه توست

هر صبح  و  شام  معتکفان حریم  عشق

جان برکفند تا به  چه سویی نگاه توست

در هر  دعا  ظهور  تو  خواهیم از خـدای

آن  خالقی که  ملجا  ما نیکخواه توست

در صدق  مدّعای  ظهور آفتاب و مـــــاه

روشن دلیل ماو درخشان گواه توست

از  داغ  مرگ  مادر  پهلو  شکسته ات

تاعرش رفته ناله ی واحسرتاه توست

در چشم دودمان بشر  دود  فتنه ها

پادافره  گنــاه  فراوان از آه توســـت

بار سفر  ببندم و تا جمکـــــــران روم

کآنجابلطف دوست نمودارگاه توست

با  زائران  منتظرت  همنـــوا  شــــوم

درمسجدی که منظره  بارگاه توست

عمری گذشت ومرغ دل عاشقان هنوز

در آرزوی  دانه ی خال سیاه توست.

گفت  مولانا  علــــی  مـــــــرتضــــی

مومنان   را  امتحــــان   باشــــد بلا

وان   بلا   گر با سبب گر بی سبب

هست   از   بهر  ستمکـــاران ادب

انبیا  را   رتبـــه ی  عـــالی   دهـد

غم   نیفزاید که خوشحالی  دهـد

اولیا  را هم کرامت بـــوده  است

رمز  و  راز استقامت  بوده است

از  بلا   یـــابـــی  کمال  معنــوی

بنده ی محبوب یزدان می شوی

از  بلاهای   بـــزرگ   روزگــــــار

کان ز شیطانست  هرجا آشکار

عجب واستکبارو خودبینی بود

کان  نه ذاتی  بلکه تلقینی بود

عده ای  گوینـد  تکوینیستـــی

هر چه باشد زشت آیینیستی

الحــــــذار از خـــــودستایـــــی ای بشــــر

خــــــودستایــــــی راههــــــــا دارد به شر

مستمنــــــدان خـــــودستایی کــــی کنند

با تکـــــبّر  کبـــــریایی  کــــی  کننــــــــــد؟

زاوّل خـــــلقت بـــــــــه آیینــــــی  خــــطا

خـــــودستــــــایی بــــوده خــــــاص اغنیا

خودستایی جلــــــوه ی اوباشــی است

هرچه هست ازفقربینش ناشــی است

اغنیــــــا  اغلب از ایـــــــن بابت  فقیــــر

پس فقیـــــر  واقعـــــــی این عدّه گیــر

گفــــت در قـــــرآن  خـــداوند  غفــــــور

لایـــــحبّ کلّ مــــختـــال فخـــــــــــــــور...

ای  جهانی  بــــر تو  از  جان   واله و شیدا  رضا

وی  ضـــریح   بارگاهت  کعبـــه ی    دلــــها رضا

نیست  جنّت  چـــون  گلستان   شهادتگاه   تــو

بـــا صفا  و  مشکبیز  و   پــاک و  روح افزا رضـا

از  شمیم  گلـــشن  کوی  تـــو  جانها  زنده اند

ای  گل خوش رنـــگ و بــوی گلشن طاها رضا

در تو  می بینند   مشتاقان  ختـــــم المرسلین

نـــور  علم و حکمت او  سر بــه سر پیــدا رضا

بـــازتاب  قــرب  معراج   تو  در  مکتوب عشق

آیــــت پـــــاک «فسبحان الّذی اســــری» رضا

ای بصورت چون محمدوی بسیرت چون علی

هفتمین  گـــوهر  ز  درج  حضرت زهــرا  رضا

آن  سلیمانی  که  اسم  اعظمت نقش نگین

هست  و  آگاهی  به رمز «علّم الاسما»رضا

رهرو  کوی  ولایت را   تویی   رهبر ، علـــی

گوهر  علم  و  درایت را  تویی   دریا    رضا

تا ابد  فتــــراک  فـــرمان  تو  باشد  از یقین

مستمندان   جهان   را  عروةالوثقی   رضا

در دل  سرگشته ی ما  مهر جان افروز تو

هست مضمرهمچوروح خفته دراعضا رضا

سینه ای  داریم  مالامال غم جانی  حزین

تا بــه اقلیم سعادت  راهمان   بنما    رضا

در جوار  تربت  پاک توام  آرامشی  است

ورنه سیرم زین جهان و عمرجانفرسارضا

میکند کسب فروغ ازخاک درگاهت مدام

این دل غمدیده با این چشم خونپالا رضا

ازتومیخواهم شفاعت وزتومیخواهم شفا

هم در این دنیای فانی هم درآن دنیارضا

هرنفس باشد مرا  از  دولت   بخت  بلند

بر تو دل  شیدا، زبان گویا، بصر بینا رضا

شیعیانت را شفاعت کن به نزد  کردگار

در صف محشر به حقّ  مادرت زهرارضا

خوش عمل راازسرلطف ومحبت دست گیر

تا نیفتد   در   بیابان    بلا  از  پـــا   رضا.

زیـــــر شعر  تو   اگـــر  من  ننویسم  خــــــــوشم آمد

تو  هم  اصلا  ننویسی که ز شعرم خـــــــــوشت آمد

نان  به  هم  قرض دهیم ارچه ز  هر شعر که گفتی

نکنم   حال و  تو  هم  از  غزلم  کم خــــــــوشت آمد

گر  من  استاد  خطابت   کتم  و   شـــــاعر  مفضـال

هست   این  بر همه  معلوم و مسلّم خـــوشت آمد

من  به  هر  مرحله   ترویج   کنم  خنده    و شـادی

چه  کنم  گر  که  تو   از  گریه  و  ماتم خوشت آمد

شعر  من  هست  به مانند   هلـو   راحــــت حلقوم

تو  ولی دوست  نداری  که  ز  شلغم خوشت آمد

بنده  خرمای  خرک  دوست  همی  دارم و  عالی

کنی  عنوان   همه  جا  از  رطب  بم  خوشت آمد

باب  میل  است  مرا   مثنـــوی  و  قطعه ولی تو

ز  سپیدی  که بود  درهم و برهم  خــــوشت آمد

مرغ  باغ   ملکوتم من  و   جوینده ی   رضــــــوان

تو  به   ویلت  همه  میل  و  ز جهنّم خوشت آمد

بنده  از  حضرت عالی که عزیزی  خوشم   آیـــد

چو پسر خاله  تو هم  مثل بنی عم خوشت آمد

بارها   مدح  تو  را  کرده ام  این   بـــار  ولیـکـن

دوست دارم بنویسی که ازین ذم خوشت آمد

هست اینها  همه  شوخی و تو جدّیش مپندار

بزن ایمیل کزین طرفه یه عالم خــــوشت  آمد

خوب میدانم از این  طنز  به جد پایه رســانده

که زجان خوش عملت کرده فراهم خوشت آمد

تـــا که  ایـجاد کدورت  نشود بین  من  و تــــو

آخرین بیت  چنین  آرم  و  دانم  خوشت   آمد

زیر هر شعر تو  من  هی  بنویسم خوشم آمد

و  تو   مرقوم  نما  پشت سرِ هم  خوشت آمد.

یک اربعین نه

اربعینها رفت

باغ شهادت لاله پرور شد

دلهای عاشق در مسیر کربلای نور

همبال با طوف ملایک شعله ورتر شد

آن سروهای سبز را کز پا درآوردند

اهریمنان در قتلگاه روز عاشورا

بالید در بستان سرسبز جوانمردی

هریک تناور شد

باغ مصوّر شد

اصغر گلی نشکفته در جنّات تجری تحتهاالانهار

اکلر کنار چشمه ی کوثر صنوبر شد

***

یک اربعین نه

اربعینها رفت

تا کربلا این مصحف گلفام شیدایی

منظومه ی مفتوح دانایی

تا حشر جاویدان لوای عشق مظهر شد

یک شمّه زان مقتل

-همان منظومه را بر گوش دل خواندم

دنیا و عقبایم معطّر شد.