گاهـــی آدم می تـــوانــــد ثـــــروت انــــدوزی کند

ثـــــروت انـــــدوزی بـــــرای وسعــــــت روزی کند

کلّ حـــــقّ الله و حــــــقّ الناس را بـــــالا کشـــد

تــــازه بعــــدش هـــم گدایی پیشه ، دریوزی کند

تا که شـــایــــد جنگ درگیرد ، بخندد قـــاه قــــاه

بیــــن دامـــــاد و زن خـــــود آتش افــــروزی کند

بخـــت اگـــــر برگشت از او در وزارتخـــانــــه ای

تــــــا که دولت را کنــــد بدنام ، خودســـوزی کند

گر از آتش داشت وحشت ، خودکشی درمعبری

بــــا بـــه چنگ آوردن یک ژســه یـــا یـــوزی کند

بـــــود اگـــــر اهـــل سیاست بـــا دیانت توامان

در نمــــاز جمعــــــه ها با خصم کین توزی کند

****            ******                 ****

گاهی آدم می تــوانــــد بی خیــــال خودکشی

پیش دســــــت همســـــر خود ، کارآموزی کند

یعنی این که صبح چــون بیدار شد از خواب ناز

بعد سبـــزی پاک کردن ، مشـــق گلدوزی کند

الغرض بــــا زن نشستن یــــا ز دنیا دک شدن

بهتــــــر است از آن که آدم کار پفیـــوزی کند.

در خانه ی من غذا به غیــر از غم نیست

نوشابه به جــز شــرنگی از ماتم نیست

شرمنده از این جهت نی ام ، شکر خـدا

اسبـاب پذیرایــــی مهمـــان کم نیست!

سلام ای کعبــــــه ی دلهـــــا محمد(ص)

بهـــــــــار آرزوی مـــــــــــا محمد(ص)

ســـرور سینــــه ی یکتــــاپـــــــرستان

فــــــروغ دیـــــــــده ی بینا محمد(ص)

گلستــــــان در گلستــــان جــوشش گل

کــــــران تا بیکــــران دریا محمد(ص)

چراغ افـــروز بـــــزم لیلــــــــــــةالقدر

شکــــوه لیلـــــــــــةالاسرا محمد(ص)

محبت آفـــریــــــن و مهـــــرپـــــــرور

طراوت بخش و روح افزا محمد(ص)

ظهـــور مهـــــرورزی پــــــای تا سر

حضـــــور عشق سر تا پا محمد(ص)

ز بـــــاء بسملـــــــــه تا تــــــاء تمّت

کتـــــــــاب حسن را معنا محمد(ص)

جهان روشن شـــــد از نور وجودش

چو گل شد جلــوه فرما تا محمد(ص)

فراز شاخـــه ی طوبای هستی است

نـــــــوای مـــــرغ دلها یامحمد(ص).

ای نخـــــل شکستــــه قامـــت ای بـــم

اسطــــــــوره ی استقامـــــــت ای بـــم

چون شد که چنین به هـــم شکستی؟

در معبـــــــــر نیستـــــی نشستـــــــی

جغـــــدی کــــــه نشستـــــه روی باره

مـــی مــویــــد و می کنــــد اشــــــاره

در سینــه به جــــز ملال و غم نیست

زیـــــــرا اثـــــــری ز ارگ بــــــم نیست

آنگونــــه کــه جــــــــان عاشقان رفت

این بــــــرگ هویّــــت از میـــــان رفت

ای نخــــل شکستــــه قامــت ای بم

اسطــــوره ی استقامــــــــت ای بم

مشهــــــور زمـــــانـــــه بـــــود ارگت

بشکســت و بریخت همچـــــو برگت

کــــــو گنـــــج گرانبهــــــای پـاکـــان

میـــــــراث گـــرامـــــــی نیــــاکــــان

ای مــــــــادر داغـــدیـــــده فـرزنـــد

دلهــــا ز غمـت بـــــه سینــه لرزنـد

بس داغ جـــوان بـــه سینـه داری

بس گنـــــــــج گـــران دفینه داری

از داغ تــــو پشتهــــــا کمـــان شد

سیلاب ز دیــــــــده هـــا روان شد

از بسکه غـــم تـــو جانگداز است

دیگر نــه لبی بـــه خنده باز است

ای مـــرد و زنت همــــاره مظلوم

زحمتکش و بی نصیب و محروم

بس دیــــده بـــلا ز خصـم ایــران

گاه از مغـــــــولان گـــه از انیـران

خـوردنـــد همــــاره دسترنجــش

بـــردند ز  خانـــــــــه کوه گنجش

یک بـــــــار دگر بـــلا بـــــه جانـت

افتـــاد و بسوخـــــت استخوانت

مــــانــــدنــــد هــــزارها هشیوار

از پیــــــر و جـــــــوان به زیر آوار

ای بـــم به تو ما همیشه نازیم

باشد کــــــه دوباره ات بسازیم.