اگـــــــــــر  چـــــــــه  در  ادبیّــــــــات نــــــــوگـــــــــــرا بــودم
تمــــام عمــــــر خـــــــــود امــــــا کهــــن ســـــــرا بــــــودم

بنــــــا بــــــه خــــــواهــش اربـــاب زر نگفتــــم شعــــــر
بـــــــه  فقــــــر مــــــــزمــــــن  از  آن  روی  مبتلا بودم

اگــر چـــه  خـــون دلـــم قــــــوت  ، دائـــــم الاوقــــات
حــــــرام خـــــــوار  نــه  چــــون  قــــوم اشقیــــا بودم

فقیـــر و بــاد بــــه دست و نــــــدار در همــــه عمـــر
گــــرسنــــه چشـــم و دل امـــا نـــه چون گــدا بودم

خــــداشنـــــاس و خــــداتـــــرس چـــــون پـــدر امــــا
نـــــه  پیــــــــرو  خــط بـــــاطل نــــه بــــــر خطا بودم

بــــه حــــج نــــرفتـــم و یــــک بــــــــار زائــــــر عتبــات
نبــــــــــودم  ار چـــــــه از  آن  دائــــــــم البکــــا بودم

چــــرا؟ از آن کـــــه  نمـــی خواستــــم یکی گـــویـــد
کـــه حقّـــــه بــــاز تـــریــــن مــــــــرد بــــــا ریـــا بودم

خوشم که جوجه ام اما نه چون خروس ، ذبیح
چــــه در زمــــان عــروســی چــــه در عــــــــزا بودم

همیشه همچــــو پــــدر مـــرعـــــی حلال و حرام
به هـــرچــه قسمت مــــن کـــرد «او» رضا بودم

نه پاچه خار و نه  چُس خور چو شــــاعـــر مداح
نه  کاســـه لیــــس چــو آن مــــــادح کــــذا بودم

چو  مــــادحــــان صلــــه گیــــر  پست و هـرجایی
کجا به  مــــــدح  و ثنـــــا نــــــزد کــــدخــــدا بودم

نه  مـــرتــــشی و  نه  راشـــــی نه زیـر میــز بگیر
چــــو  آن  نشستــــه ی  بــر مسنـــــد قضا بودم

نه  همچو غــــــازی  دیــــروز  و  قــــاضــی امروز
نشستــــه  بـــر  ســـر  هر  سفـــره ی غــذا بودم

بــــرای  آن  کــــه  یکــــی  بیضـــه اش  ورم نکند
نه  همچـــو مسجــدیــان دست بـــر دعــا بودم

ولی  برای  هــــزاران  چو  خــــود  علیـــل المغـز
همیشـــــه  طالب  بهبــــود  یــــــا  شفـــــا بـودم

به گـــوش هــر کـــه در آزار مــــردمـــان کوشید
صدا نه ،  نعــــره ی چــون رعـــــد جانگزا بودم

نمک بـــه زخـــــم کسی هـــم نریختم هـر چند
بــــه سهـــم خویش نــــه بــــر دردها دوا بودم

خوشم کــــه شــــاعـــر طنّــاز خــاکشیــر مـــزاج
نــــه در زمـــــان کهـــولـــت کــــز ابتــــدا بــودم

بـــرای وارث خــــــود شعـــــــر می گـــذارم ارث
کــــزیــــن متـــاع  ، غنــی همچـو پادشا بودم

همین نه رونــق درویشی من از کشکـــول
که بهـــره ور  ز  تبــــرزیـــن و منتشــــا بودم

بـــه ســـر رسید مـــرا عمــــر و در جهــان شما
همیشــــه در کنــــف خـــوف یـــا رجــــا بــودم

اگر که رامـــش جــــان بـــــود آن زمـــانـی بود
کــــه زائــــــــر حــــــرم حضــــــرت رضــــــا بودم

غبـــار بــــــارگــــــه قــــدس آن امـــــام رئـــــوف
به دیــــده هـــر شــب و هــــر روز توتیا بودم

دخیـــل بستــــــه ضـــریــح امـــام هشتـــم را
رهیــــن مرحمتــــش صبــــح تــا مســـا بودم

کنـــــــار پنجــــــره فــــولاد حضـــرتــش دائــــم
دری ز روضــه ی رضـــــوان به روی وا بودم

به حقّ عشق که بیگانه بود بـــــا من رجس
به خــــادم حـــرمـــش تــا کــــــه آشنـــا بودم

بـــه عــــزّت رضـــــوی در کنـــــار مضجــــع او
بــــــــــری ز هــــــر گنـــــــــه تنــــزل البلا بودم

به اســم اعظــــم حق گر که برده بودم پی
خـــــدا گـــــواه کــــه فعّــــال مــا یشـــا بودم

ولی دریــــغ کــــــه در غفلت همیشگی ام
اسیــــر  نفس بــــداندیش مــرتجــــــا بودم

منی که«خوش عمل»شاعرم به گاه رحیل
خجـــل ز عائـلـه ، شـــرمنــده ی شما بودم.

در مسیــــر روشــــن حـــــق تـــابنـــاکـــــم کن الهی
زنــگ باطل از دلـــــم بــــردار و پــــاکـــــم کن الهی

گر به جـــای مهـــرورزی کینـــه تـوزی پیشه کردم
بــــر ســــرم آتــــش ببــــاران و هلاکــــــم کن الهی

عــــاشقــــی را گــــرلیــاقــت داشتم در کوی رندان
تـــــا پگاه روز محشـــــر سینـــه چــاکـــم کن الهی

آتـــــش عشقــــی اگــــر در دل نســـــازد مبتــلایـم
پــس گــــــرفتــــار فــــــراق دردنـــــاـــم کن الهی

تا که پـــایــان خوشی بــاشـد مــرا وقتی که مردم
دفـــن از روی محبــت پـــــای تــــاکــــم کن الهی

خجلت از بــی آبـــرویـی تـــا گـــریبـــانـــم نگیرد
بـــاد و آتش را بــده فــرمــان و خــاکـم کن الهی

تا گشـایــم بــال و پــر در اوج و نـزدیـک تو آیم
بشکــن این دیوارها ، دور از مغــاکــم کن الهی

اغننی گو رو به درگاهت نهادم هـر شب و روز
پس بــه فضلت قائل عمّــن ســواکـــم کن الهی.

نشانه ای است مبــرهن که دوستم دارد

خدا که بی نظرش روز و شب اداره نشد

بـه زندگانی مــن در مــراحلــی دشــوار

بـه مــو رسید ولی هیچ وقت پاره نشد!

باده نوشانی    که    درس  عشـــق   از بــر می کنند
خون    رز     را     از  دل   مینا    به ساغر می کنند

در    هلال   جام    ریزد    چون   که   ساقی   آفتاب
مه  جبینان   چهره    از    شبنم   پـــر اختر می کنند

با     دلم   حقّ  نمک     دارند     بس   شیرین لبان
تازه ام     زخم    دل     از     قند  مکرّر    می کنند

آبروی    فقر    را    نازم    که   از  اکسیر   عشق
بر    در او    خاکساران   چهره   را   زر  می کنند

تا    مگر  سیرنگ    قاف  عشق  را بینند   خواب
نازداران    بستر      از     بال  کبوتر     می کنند

گردباد  است   این  به صحرا   یا   تن  گلچهرگان
یا  ز   حسرت  عشقبازان  خاک  بر  سر می کنند

آشیان  بوم  دیدند     این    کهن    ویرانه     را
بلبلان    قدس     سیر    باغ      دیگر   می کنند

از جنون تا  هفت شهرعشق  گامی  بیش  نیست
دست   دل همراه    آنانی   که    باور    می کنند.

مـــا جماعت که فـاقــد شتریم
همچنان بی دوچرخه وموتوریم

هست انبـــانمــان تهـی ز غــذا
گرچه ازعلــــــم اقتصــاد پـریــم

ثبت در دفتــری نبوده که مـــا
دکتر و آرشیتکت و پرفسوریم

مثــــل اهــــل ولایتــی ز یمــن
لُنگ بندان نان خشک خوریم

دیگران گرچه پورشه اند سوار
مــــا  ژیــــان کـرایـه را شوفریم

ساده ،یکدست،بی ریا، قانع
دل به دنیـــــا نبستگان حُریم

ترکمانیم و ترک و کرد و عرب
گیلک و مازنی بلــــوچ و لریم

صیقلی همچـــــــو روح آیینه
صاف و شفّاف مثل آب کُریم

صدف سینه هایمان بشکاف
تا ببینی کـــــــه حاملان دُریم

کی چو ابنـــــاء اسبق الوزراء
پولشویی کنیم و رانتخوریم؟

کی چوگرگ وال استریت شده
عمر را میش وار می سپریم؟

کی  به ترکیه برج می سازیم
پولها دسته دسته می شمریم؟

الغرض هر که ایم و هرجاییم
نه  خطاپیشه و نه گوشبریم

مثل مانیست درجهان مقهور
توسری خـــورده قانع مجبور.

از ذیل چو شد به صـــدر جدی شد عشق

در قــــاب هلال و بـــــدر جدی شد عشق

بین مــــن و تــــو که دشمـــن هم بودیم

شوخی شوخی چقدر جدی شد عشق!

( به مناسبت سالگرد زلزله ی ویرانگر بم...)

ای    نخـــل شکستـــه   قامت   ای    بم
اسطـــوره ی     استقـــامـت     ای      بم

چــون شدکـه  چنین  به هم  شکستی
در       معبـــــر      نیستی      نشستی؟

جغدی   که       نشسته    روی    باره
می موید    و       می کند        اشــاره

در  سینه  به  جز  ملال و  غم نیست
زیرا       اثری   ز    ارگ    بم    نیست

آنگونه   که    جان   عاشقان     رفت
این   برگ هویت    از   میان     رفت

ای   نخل شکسته  قامت    ای    بم
اسطوره ی        استقامت   ای    بم

مشهور     زمانه      بود          ارگت
بشکست  و  بریخت همچو   برگت

کو      گنج         گرانبهای        پاکان
میراث            گرامی            نیاکان؟

ای       مادر         داغدار         فرزند
دلها     ز   غمت   به    سینه   لرزند

بس   داغ  جوان   به  سینه   داری
بس    گنج       گران دفینه    داری

از     داغ   تو  پشتها    کمان    شد
سیلاب   ز    دیده ها   روان    شد

از   بسکه  غم   تو  جانگداز است
دیگر نه   لبی به  خنده باز  است

ای   مرد  و  زنت   هماره  مظلوم
زحمتکش و  بی نصیب و محروم

بس   دیده    بلا     ز خصم   ایران
گاه   از مغولان    گه    از    انیران

خوردند    هماره         دسترنجش
بردند      ز  خانه      کوه  گنجش ...

یک  بار    دگر   بلا      به     جانت
افتاد    و   بسوخت    استخوانت

ماندند      هزارها           هشیوار
از   مرد    و    زن   تو   زیر    آوار...

ای  بم به  تو  ما  همیشه   نازیم
باشد   که  دوباره ات      بسازیم .


سوگسرودی برای بم

بم   ای   شهر   نجیب باستانی
شکوه        خاطرات     جاودانی

بهاران در بهاران   راز   هستی
تجلی گاه   سرو ناز    هستی

                             دلم  خواهد  که ارگت را ببینم
                             کجا خواهم که مرگت را ببینم

سلام ای کوچه های  خاکی بم
نمای    جلوه ی        افلاکی  بم

سلام ای نخلهای راست قامت
گواهان     جلال    و    پاکی   بم

                          کجا رفت آن شکوه  باستانی
                          هویت های   ناب      داستانی

بم غمگین من  زیبایی ات    کو؟
شکوه  شهره ی  دنیایی ات  کو؟

به هر بام و درت جغدی نشسته
نوای       بلبل   خرمایی  ات کو؟

                             دلم خواهد   ببینم   شادی تو
                              بخوانم   نغمه ی    آبادی   تو.

...توآمدی به هیئت یک قدیس
پوشیده جامه ای
ازتاروپود صمیمیت
وچشمهایت نجابت را
بی آنکه کلامی ردوبدل شود
جار می زد
ومن ازانحنای جاده ی خاطرات
پویشی را شروع می کردم
که درشیوع عشق تو
نوررادرمنشورخاطراتم
به چهره ات هاشور می زد
*
خواب بودم که دلم شور می زد
وناگهان
باانفجاری ملیح ازحریرصدای تو
پلک گشودم
چشمانم کم سوی گریه بود
که درمقابل پنجره ی چشمانت
که روبه نور پرسه می زد
تاریکی را به خلسه می برد..
گویی ازآخربه اول آمده ایم
وتا لحظه ی موعود
ثانیه هارا به انتظارمیشماریم
تابرطلوع ماه عسل..
واین ظرف شکرک بسته را
که روزی حلاوت بخشم بود
به حرارت بودنت
زلال جاری عسل شد
درجامی به وسعت تنهایی هایم
که گفتی به برودتی مراقبه اش کن
ومن
دلتنگ دلتنگی های تو
وتو
بندخورده به غرور
بندبند دلم را به لرزه می آوری
ومن گریان
درحجم خود نمی گنجم.