چند روز پیش در مراسمی از هنرمند ارجمند وفرهیخته و دوست عزیز روزگار جوانی من در روزنامه ی اطلاعات یعنی آقای محمدحسین جعفریان تجلیل شد.جعفریان هم شاعر و نویسنده ی توانایی است و هم در کارگردانی و تهیه کنندگی و عکاسی و چندین فن و هنر دیگر جزو سرآمدان است.در محفلی دوستانه (تشکیل شده در دنیای مجازی) دوستان شاعر جعفریان به مناسبت بزرگداشت او اخوانیه های منظوم به طور فی البداهه سرودند. این دوستان عبارت بودند از دکتر علیرضا قزوه - عبدالرحیم سعیدی راد و ارادتمند همگی شما.ذیلا اخوانیه ی من تقدیمتان می شود با این توضیح که آن دو دوست دیگر ردیف در شعرشان را «حسین جعفریان» قرار داده بودند و من نام کامل یعنی «محمدحسین جعفریان» را.اهل فن می دانند که چه سخت است با ردیف نام کامل «محمدحسین جعفریان» شعر گفتن.العاقل یکفیه الاشاره.... واما شعر من:

دوش  رفتم   به   مسجد   کابل

با   محمد حسین  جعفریـــــــــان

دیدم   آن جا   نوشته بر محراب:

یا   محمد     حسین   جعفریــان

یکّه خوردم من و ز حیرت  خورد

جا   محمد    حسین   جعفریــان

رفت  همچون  شکر که درتیزاب

وا   محمد   حسین   جعفریــان

گفت  با  خشم پیرمردی زشت

را   محمد  حسین   جعفریـــان

تو  نوشتی چنین؟ بگفتا پیـــر :

ها !  محمد   حسین جعفریـان

گوش  اوراچو اسکناسی کرد

تا   محمد  حسین جعفریـــــان

ریختند آن زمان سه تن به سرِ

ما - محمد حسین جعفریـــــان

میزدندش به چوب شد مجروح

تا  محمد   حسین   جعفریـان

نفس آهسته میکشیدونداشت

نا   محمد  حسین    جعفریان

چه  حکایت کنم که خودرا داد

گ...   محمد حسین جعفریان !

من قسر درشدم زورطه و داد

پا   محمد حسین   جعفریــان !

شب ، خانه ، اتاق ، بستری    تنها ، سرد

تب  ، واهمه ، سرفه های جانفرسا ، درد

می میرد و می رود  ،  نمی ماند  هیـــــچ

جز خاطره ای  محو  به  فرداها  ، مــــــرد

***

شب ، لانه ، پرنـــــده ، بال وپرهــا زخمی

جا پنجه ی گربه بر گلـــو ،  پــــا   زخمی

می میرد و   در  خیال   او   می مـــانــد

پرواز   در  اوج      آرزوهــــــــا    زخمـی .

بیا به کوی  رضا  چشمه ی  بقا  اینجاسـت

مقام  امنیت   خاطر  و    رضـــــا  اینجاست

بیا  به   زمزمه ی   یا  مجیب ، الدعـــــــوات

که  استجابت هر خواهش و دعا اینجاست

اگر  شکسته  دل   از  حــــادثــات دنیـــایی

بیــــا که  راز   درستی  دل تو را اینجاست

ز   دام  هر  چه   غم  و محنت  و گرفتاری

مهیمنـــی که تو را  می کند رها اینجاست

به   قفل بسته ی  دلهای  نا امید  امــروز

کلید  معجزه ،  دست گره گشا  اینجاست

به  داغ  خویش  اگر  مرهمی طلب کردی

به دردخویش اگر خواستی دوا اینجاست

مرو به  نزد  طبیبان  برای   عـــرض  نیـــاز

بیا به  توس  که  بر  دردها شفا اینجاست

به  محرمان  حریم   نیازمندی  گــــــــــــــو

کجا  روید  که   بیت الحرام ما اینجاســت

ز  طـــوف کوی رضا  دل  نمی رود جایی

که  کعبه وحرم  و زمزم و صفا اینجاست

بگو  به  مردم  بیگانه  با   هواجس نفس

بساط  قاعده ی  عشق  را بنا اینجاست

زتنگدستی خودشکوه خوش عمل کم کن

که هرچه میطلبی نعمت از خدا اینجاست.

*اشاره:

دکتر حسن روحانی رئیس جمهور در اظهارات جدید خود در برابر خبرنگاران فرمود(قریب به مضمون):«نه یدبیضا داریم و نه عصای موسی تا مشکلات اقتصادی را سریعا حل کنیم...»

تو که ید بیضا نداری    عصای موسی نداری

کلیدتم  زنــــگ  زده     مث  آدم    جنـگ زده

چرا اون همه وعده دادی به مردم

وعده سر جعده* دادی به مردم ؟

با وزرای جورواجور    رفتی مجلس رفتی حضور

گفتی که کار کشته ن اینا    هفتاد وهفت پشته ن اینا

آدمـــــــای  پیر و  پاتــــال  آوردی

مش نعمت و میرزا ماشال آوردی

دولت تدبیر و امید     سرمونو با پنبه برید

آب پاکی رو دس همه     ریخته بدون واهمه

دولت تدبیر و امیدت این بود؟

نکنه که صادرات ملک چین بود؟

مشدی حسن مرد صبور    امید نمی خواهیم به زور

تلاش بی فایده نکن     سرمه نکش به چشم کور

تو سفره مون حرف جای نون گذاشتی

عجب کلاهی سرمون گذاشتی!

بالاها رفتیم ماس نبود    یک دونه حرف راس نبود

پائینا همه ش دوغ دوغ دوغ    وعده ها همه ش دروغ دروغ

قصه ی ما به سر رسید هاپیشته!

نوبت دمب خر رسیــــــــد هاپیشته!

_____________________

*جعده : جاده

به کشور هر  که   ثروت بیش دارد

دلی  آرام  و بی  تشــــویش دارد

بود  پشتش  به کوه  قاف  زیــــرا

که  سیمرغ سعادت خویش دارد

زمین  زیر  کشت  و  باغ میـــــوه

ز   بندرانزلی  تا   کیـــش   دارد

ز  بیمــــاری سیــــری ناپذیـــری

طمـــــع بـــرکلبه ی درویش دارد

ز   کالاهای  تصویـــری  و صوتی

بسی   انبار  در  تجریش   دارد

تجــــارت  می کند با مـــاهواره

که هم ریسیور و هم دیش دارد

به  کام  اغنیا نوش است امـــا

برای  ما  چو  عقرب نیش دارد

دل   زار   هزاران  بینوا       را

اسیر  زلف کافرکیش     دارد

برای  حفظ ظاهر  تا  نگوینــد:

بودبی ریشه ده من ریش دارد

برای مجلس و  دولت  ضــررها

سوای   مردم آزاریش    دارد

چونتواندبه جنگش رفت مفلس

شبانه روز سر  در پیش   دارد.

رحم ننمود به   درماندگــــی   و زاری من

یار سیگاری من

بست شمشیر ز رو بهــــر   دل آزاری من

یار سیگاری من

***

بارها گفتمش ایدوست بیـــــا  ترکش کن

گفت : رو درکش کن!

کـــرد از دود سیــــه چهره ی گلناری من

یار سیگاری من

***

گفتمش آخرازین دودلعین خواهی مرد

به زمین خواهی خورد

گفت اینقدر مباش از پی غمخواری من

یار سیگاری من

***

گفتمش سود چه بردی تو ازین دودبگو

آفرین زود بگو

گفت در شادی و  غم دودکند یاری من

یار سیگاری من

***

گفتمش منطقت این است اگر مغبونی

و کمی ملعونی

گفت حرف توچوبادست پی خواری من

یار سیگاری من

***

سعی ها کردم والبته به جایی نرسید

بیش از پیش کشید

بی توجه    به سخنها و فداکاری من

یار سیگاری من

***

هیچ دانیدکجا هست کنون مسکن او

مسکن ایمن او

آن که شدهمدمیش باعث بیماری من

یار سیگاری من؟

***

سکته  فرمود شبی آخرو ازدنیا رفت

به سوی عقبا رفت

گرچه آسوده شدازحرف نه و آری کن

یارسیگاری من...

***

آی ای مردم معتادبه سیگار به هوش!

و سراپا همه  گوش

جمله ای گفت دم مرگ به همیاری من

یار سیگاری من

***

اوچنین گفت وگزین گفت وبهین گفت ومتین

نه به شک بل به یقین

تـــــــرک گـــویید و مپـــویید ره تـــاری من

یار سیگاری من.

ای  ساقی  محفل شــــــراب  ابــــدی

پـــر کن قـــدح من ِ  خــــــــراب  ابــــدی

تا روز وشبم  به رنج و غم طی نشود

ای کاش فـــرو روم به خـــواب  ابـــدی.

غزل  بـــا نامـــــت  آغازی   دگر  داشت

شکوهی  دیگــــر و رازی دگر   داشت

سیه مستان چشم  فتنه کــــوشـــت

نگاه   دل   براندازی   دگــــر   داشت

لبت   با   بوسه ای  احیاگــــــر    دل

مسیحاگونه   اعجازی  دگــــر داشت

نمک پــــرورده ی  خـــــوان لـــب   تو

نشـــان ازدست و دل بازی دگرداشت

خیال  سرکش   آتش پــــــــــر مـــــن

در آغـوش تـــــو  پروازی دگر داشـت

نهـــــال   قامتت  در  بوسه بــــــاران

نثار  دل   گل  نازی دگــــر  داشـــت

هوس با نغمه های دلکش عشــــق

به  احساس من ابرازی دگر  داشت

بزن درپرده چنگ امشب که درگوش

سروش عشق  آوازی دگـــر داشت

شهید تیر مژگــــان تــــــو   شـــــاهــد

که این هنگــــامه جانبازی دگرداشت.

چو  شبنم  از  نفس  شوم   شب فراری باش

در  امتداد  نفس هــــای  صبـــــح  جاری باش

بــــرای  مــــاندن  گل ، حفــــظ آبــــروی چمن

چــــو ابــــر حــــامل پیغـــــــام آبیــــــاری باش

بــــه فصل بغض تبــر ، چشم سروهای کهن

بـه ســـوی تـــوست ، مهیّای پاسداری باش

خزان منافی اندیشه ها ی سرسبزی است

بــــــرای خــــاطر اثبـــات خـــود بهاری باش

بنفشه وار مشو گرم ناز و جلوه ی خویش

چـــو لاله ضــــامن زیبایی صحــــاری بــاش

اگر که طالع پـــروانـــه نیستت چون شمع

نـــویــد خـــاتمـــه ی شــام بیقراری بــاش

کلاغ وش چـه کنی مشق راه رفتن کبک

صمیم و ساده ویکدست چون قناری باش

نهال با ثمـــری گر نه ای سمر چون سرو

به استقامت و تکریم و بردبــــاری بــــاش

دریغ حال خوش داشتیم و رفت مخـــــور

به وقت خویش نگهدار آنچه داری بـــاش.

کسی که  جام  محبّت به  دست  ما   ندهد

شراب عشق  به جان و دلش  صفا    ندهد

گره گشا  چو  نسیم  صبــــا تــــواند بـــــود

خلاف  قاعده یک دست اگـــــر  صدا  ندهد

دلی که روشن از انوارروح بخش دعاست

به  ادّعای کســـی  جا  به  مدّعــا  ندهــد

شکوه عشق  بنازم   که در قلمروی دل

به  جز  بلا  به کسی  حکم  ارتقا  ندهـد

از آن به  قبله ی بیگانه است روی  دلم

که  جز  ملال  مـــرا  قرب آشنا  ندهــــد

دخیل  بسته ام  این  روزها  ز نــاچاری

به آن  ضریح  که  دردم  دهد  دوا ندهد

به  زعم  من همه  یاران  یکدلم هستند

امام زاده  که  کورم  کند   شفا  ندهـد

سزای  قفل دلم  بسته بودن ابدیست

اگر  کلید اجابت  مــــرا  خـــدا  ندهــــد.