دیشب من و یار فیلـــــــه ی خـــــــر خوردیم

در کافــــه ی بیــــن راه قمصـــــــــر خوردیم

چون بهـــــر دســـــر میــوه ی مرغوب نبـــود

هریک دوســــه تــــا خیـــــارچنبــــر خوردیم

وز دوغ خبـــــــر نبـــود آنجــــــــــا ، عوضش

نـــــوشـــــابـــه ی گاز اشـــــک آور خوردیم

با کافـــــه چــــی آن زمان که دعوامان شد

بس فحـــش کزآن نبـــــود بــــــدتر خوردیم

بعـــــد از دوسـه تا بـــــادگلــــــو شکرکنان

گفتیـــــم کـــــــه روزی مقـــــــــدّر خوردیم

هر چیــز که بود «انــــــد» خوشحالی بود

جای همگــــــیّ دوستــــــان خـــــالی بود.

من از عاشق شـــــدن در پیرسالی سخت می ترسم

حقیقت از دل پــر ، دســـــت خالی سخت می ترسم

به سیـــر قهقـــــرایی رفتــم از بس در جوانســـالی

به روز پیــــــــــری از اوج تعالـــــی سخت می ترسم

نـــدارم شکــــوه ای از وضـــع روحی - معنوی امـــا

ز وحشتنـــــاکی اوضــــــاع مالی سخت می ترسم

درآن محفل که ساقی اشک رز درشیشه می ریزد

تبسّم گر کنــــــد جـــــام سفالی سخت می ترسم

طبیب آمــــد به بالیــــــن من و نبضم گرفت و گفت:

ز هــذیـــــانهـای بیمـــــار خیالی سخت می ترسم

چنان خو کرده با رخـــــدادهای طالــــــع نحســـم

که گرقسمت شودفرخنده فالی سخت می ترسم

تو را دیـــدم دلم لــــرزید و پـایم سست شد ، اینک

از این کیفیّت حـــالی به حـــالی سخت می ترسم

مقابل چون که شد آیینه بامن صاف و صادق گفت:

از ایــــــــن آدم نمـــــای لاابالی سخت می ترسم

پس از عمــــــری به سر بردن در اوج تلخکامی ها

در این هنگامه از شیرین مقالی سخت می ترسم

ز گشتاپوی بی هنگـام عـــزرائیل خـــــوفم نیست

کند اجـــــرا چو حکـــــم انتقالی سخت می ترسم.

ایــــن عمّـــــارم بــــه لب وادی بـــه وادی می روم

راه را گــــم کــــــرده ام دنبـــــــــال هادی می روم

عشق پایم را به زنجیـــــــر رهــــــایی بسته است

لنگ لنگان در مسیـــــــر غیــــرعـــــــــادی می روم

جــــان پناهـــی تا بیابم بهتــــــــــر از اصحاب کهف

روز و شب بــــــــا گامهای اعتقـــــــــادی می روم

ازجمادی مــــردن ونامــــی شدن کاریست سخت

متّکی زان رو بـــه شمشیـــــــــر جهادی می روم

سمت شب بــوهای گلزاری که سهم خارهاست

نــــــرمپــــــوتــــر از نسیــــــــــم بامدادی می روم

بــــــــــال در بـــــــــــــال کبـــــوتــرهــــای بام آرزو

تا منــــــای عشــــق بی بانگ منـــــادی می روم

در مسیــــر کعبــــه ی دل تا کنـــــم شوری به پا

بـــا ترنّمهای شیـــــــریــــــن عبـــــــــادی می روم

تا مــــــراد خــــود بیابم سمت دریــــای جنــــــون

بی هـــــراس از موجهای نامـــــــــرادی می روم

گر چـــــه با غم زادم و با غم به ســـر بردم ولی

چــــــون سبکروح و سبکبارم به شادی می روم.

از آن روزی کـــه خلقت شـــد پدیدار

در ایـــن ماتمســـــرای آدمیــــــخوار

ملایــــک در رجــــوعـــات پیــــاپـــی

به زاهــد سبحه دادند و به ما می

سوالی کـــرد زاهـــد مــــر ملک را

به دوش انــداختـه تحت الحنک را

که ای عالی جنـاب کوزه بردوش

چرا سهم می مـا شد فـراموش؟

ملک زان رنــدهای بی کلک بـود

به زاهـــد با لبی پرخنده فرمود:

قسیــــم رزق ، دادار یـــگانـــــه

بــه کس یکجا نداده آب و دانه!

آن زن خطیـــــر بود که می فرمود : در خـــاطرم خطور ندارد مرگ

جایی که با غزل نفسم جـــاری است ، پروانه ی عبور ندارد مرگ

تا زنده ام به کسوت درویشی ، دور از من است ننگ بداندیشی

سرمستم از ترانه ی بی خویشی ، راهی مگر به گور ندارد مرگ

تـــا داده ام جـــزای بـــــدی نیکی ، بی وحشت از تلافی تاریکی

حتی بـــه مــــن گرایش و نزدیکی ، از قـــــرنهای دور ندارد مرگ

بـــا هــــر غزل به سبک اهورایی ، با رنگ و بوی تازه ی نیمایی

اهریمن است و حســــــــرت بینایی ، جز دیدگان کور ندارد مرگ

در بیت بیت هــــر غـــــزل نــــابم ، از بس چراغ عاطفه می تابم

شــــــــور «حیات طیّبه» می یابم ، آنجا که درک نور ندارد مرگ

هر دم «خطی ز سرعت و از آتش»،بارنگ اشتیاق رقم می زد

بر هــــــر ورق ز دفتر عمـــــر من ، کاینجا دل حضور ندارد مرگ

هشتادوهفت سال شکیبایی ، درخانه ای به وسعت شیدایی

آموخت بـــر ســـریــر توانایی ، آخــــــــــر مرا که زور ندارد مرگ

مــــرد آفــرین زنان دیارم را ، از من وصیتی است به صد معنا

وقتی عفـــــاف باشد و استغنا، در خانه ای ظهور ندارد مرگ.