روزگـــاری بـــــه دهــــی ویــــرانـــم

گــــذر افتـــــاد بــــه گــورستــــانـــم

دیــدم آن جا دو سـه قبر بی سنگ

بـــه ردیـــــف و یلـــــــه و تنگاتنـــگ

بود آن جا همــــــه تسخیـر سکوت

هی دعا خواندم و هی کردم فوت

کــــرد یکبـــــاره چــــو خــرگوشانم

وحشـــــت وادی خـــامــــوشــــانم

چو ن که افزودم بــر سرعــت گام

تــا رهـــا گـــردم از آن هـــول تمام

نالــه ای ، صیحــه ی جـــان آزاری

آمــد و خــــورد بــــه گوشــم باری

کنجکاوانــــه پــــــی نالـــــه ی زار

رفتــــم و دیـــــــدم بر تــــازه مزار

زنکـــی پیـــــــر و ز پـــــــا افتــاده

ســـر بر آورده ، صدا ســــر داده

هر نفس مویه کنان ، موی کنان

به مثالی کـــه بود خـــــوی زنان

گاه بـــر سینــــه و گه پا می زد

نعـــــره ی وای خـــدایــا می زد

هیچ کس در بــــر آن پیــــر نبود

تا تسلّــــی دهمش دیـــــر نبود

قدم آهستـــــه شدم جانب قبر

تا تسلّــــی دهــم آن فاقد صبر

بعد یک فاتحــــه چندین صلوات

تسلیــــت گفتم و گفتم هیهات

آخرین منـزل ما چون اینجاست

اینهمه شیون وشین توچراست؟

از چه پر ســوز و گدازی نالان

همچومرغان شکسته ی بالان؟

آتــش نالــــه چنــــان افـــروزی

که دل سنگ مـــرا هم سوزی

کیست این مرده ترانسبت چیست

با وی و چنــــد بباید بگریست؟

شیونی کرد و کفی خاک به سر

ریخت ، آن گاه مرا گفت :پسر

پسری تاج سری چون شکری

داشتم ، مرد و از او نی اثری

پیش از آنی که مرا غم بخورد

کاش آیــــــد که مـــرا هم ببرد

پسرم ... ها پسرم ... واپسرم

گل پژمـــــرده ام ای تاج سرم

نچ نچی کـــردم و با حالت زار

گفتمش تسلیتی دیگــــــر بار

زال را چون کـــه مهیــــا دیدم

نکته ای چنــــد از او پرسیدم

 

گفتم این مرده ی تو طاب ثراه*

بود آیا به جهـــان اهل گناه؟

 

گفت:نی ، نی پسرم پاکی بود

نه شرابــــی و نه تریاکی بود

 

گفتم آیــا شـــده کز راه مجاز

زنده چون بود شود دخترباز؟

 

گفت این حرف چرا می گویی؟

شرم کن ، راه خطا می پویی

 

پسرم ، نــــور دلم غیـر از من

شـــد چهل ساله ندید اما زن

 

گفتم آیا شده بود آن مرحوم

که به قول ننه باشد معصوم

 

لب بــــه سیگار کنــــد آلوده

پیپ آیـــا بــه کنـــارش بوده؟

 

شدگراسی وحشیشی بکشد؟

چرس وبنگی کم و بیشی بکشد؟

 

یا شود شیفتــــــه ی موسیقی

گر چه دور است که با آن بیقی

 

اهل دل باشد و حال آن پسره

گفتم آهسته «چو گاو نکره»!!

 

گفت حاشا که نرفتی به خطا

یک قدم در همه عمرش حتی

 

پیـــرزن گفت و منش پرسیدم

تا که شب آمد و پــــر ترسیدم

 

خاستم از پی تودیــــع و به او

گفتم ای مادرخوش طینت وخو

 

ما که رفتیم ، تو و این تل خاک

گونه مخراش و مزن دامن چاک

 

چند نالی تو که :حیف از پسرم

پسرت نیست ؛ بگو مرده خرم!!

 

چند باید که چنین زار گریست؟

زیر این خاک تو را کرّه خریست

***

گفتم اینها همه اما هزل است

هزل از مرتبه ی حق عزل است

 

به مثــــــل گفتم و گفتم شاید

خنــــده ای بر لب یــــــاران آید

 

ور نه اینها همه کاریست خطا

در خور هر بشــــر بی سر و پا

 

می وتریاک و ازین قسم مواد

خود نصیب من و احبــاب مباد

 

الغرض هر که در این دنیا بود

گر نه آمــــــاده ی خدمتها بود

 

مــــرده بهتر که چو انعام زیَد

خـورَد و خـوابَــد و آن گاه ریَد!

 

آدم آن است که در عالم خاک

ضدّ می باشد و تریاک و کراک

 

تاکه جان داشت به خدمت کوشد

کی کشد تریاک؟کی می نوشد؟

 

اف برآن کس که به دختــر بازی

رو کنـــــد بــــا همــه ی غمّازی

 

مرگش ار با زن و دختـــر باشد

مـــــاده بگذارد و با نـــر باشد!!

 

گر بود دیر دو در** عشرتگاه

هست بـــدتـــــــر ز جهنّم والله

 

هرکه چون«خوش عمل»آدم باشد

کی پـــی عیش دمـــــــــادم باشد؟

___________________ 

*طاب ثراه:پاک و پاکیزه باد خاک او.

*

**دیر دودر:کنایه از دنیاست که از یک درش وارد و از در دیگرش خارج می شویم.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نامـه ای روی پاکت سیگار

می نویسم به یـار لاکردار:

 

ای که گویی نبردی از یادم

به سکوتم برس نه فریادم!

در ســــوگ امام متّقــــی ، بـــاب مــراد

سرچشمه ی علم و جود و ایمان و جهاد

 

این نغمه به عـرش می رود تا بـه معاد:

مظلــــوم ترین شهیـــد بغــــداد جــواد.

دلم میخـواد زن از داعش بگیرم

زنی کم عقل و بی دانش بگیرم

 

یکی تکفیـــری بــوکــو حرامـی

برای سلـــب آسایـــــش بگیرم.

...ضمن سفارش به خواندن دوبیتی های زنگیرنامه -که ذیلا آمده است-....برای دوستی که فکر می کرد آرزومند تجدید فراشم سرودم:

برایــــت ای محبـــــت پیشــــــه یـــــاور

چها گویــــم مــــن از تجدیـــــد همسـر

 

دو ده ساله که در یک خانه هستیم

مـــن و زن اوّلــم خواهـــر - بـــرادر!!

(1)

دلــم میخواد زن از قبــرس بگیرم

زنی چون میــــوه ی نارس بگیرم

دم دروازه ی نیکــــــوزیــــایـــــش

بشینم هی همینطو حس بگیرم

(2)

دلـــم میخواد زن از بغــداد گیرم

نــه زن بل خصـــم مادرزاد گیرم

به زیبایـــی اگر باشد چو حوری

ز ســـــر تـــا پـــای او ایراد گیرم

(3)

دلــم میخواد زن از اربیل بگیرم

بـــراش روبنـــده و زنبیل بگیرم

اگه روزی اذیــــت کـــــرد او را

به قصـــد کشت زیر بیل بگیرم

(4)

دلم میخواد زن از موصل بگیرم

براش دارچین و پودر هل بگیرم

اگـــه روزی اذیــــت کردم او را

شبی از پــــا در آیم سل بگیرم

(5)

دلـــم میخواد زن از کابل بگیرم

ظریف ونغزوخوش کاکل بگیرم

اگه نازکتــــر از گل گفت با من

بــــرم ریش دبیـــــــر کل بگیرم

(6)

دلم میخواد زن از مشهد بگیرم

زنـــی معقـــول و کارآمد بگیرم

دو تا گاز سگــی از رون باباش

به دعوا گــر که پوزم زد بگیرم

(7)

دلم میخواد زن از نائین بگیرم

زنی مقبـول و سرپائین بگیرم

بـرای عمـــه ی معتــاد پیرش

شبای جمعـه کوکائین بگیرم

(8)

دلم میخوادزن ازماسوله گیرم

زنـــی دارای باغ و سوله گیرم

اگه خواهدخدا بعد از عروسی

ازو سالی سه چارتا توله گیرم

(9)

دلــم میخواد زن از اردل بگیرم

زنی از خواهراش افضل بگیرم

دوتا دیگه ؛ نه سه تابعدشش سال

اگـــــه شد مشکلاتم حل بگیرم

(10)

دلم میخواد زن از کرمون بگیرم

زنـــی ماننــــد گل خندون بگیرم

چوهرفصلی برم خونه ی یکیشون

دو تـــا پیدا دو تــــا پنهون بگیرم

(11)

دلم میخواد زن از زنجان بگیرم

به هر دیدار ازآن زن جان بگیرم

اگه رفتیــم طارم شب نشینی

برایش کشک و بادمجان بگیرم

(12)

دلم میخواد زن از میبد بگیرم

زنـــــی زیباتر از هدهد بگیرم

اگه زدچل نفررا غفلتا کشت

فداکاری کنــــم پاخود بگیرم

(13)

دلــــــم میخواد زن کاشی بگیرم

زنی چون نون خشخاشی بگیرم

اگــــه روزی اذیــــــت کرد فوری

دو تا زن روش به عیاشی بگیرم

(14)

دلــــم میخواد زن از راور بگیرم

زنــــی راننـــــده ی خاور بگیرم

 

اگـــــه روزی کنــــد نامهربونی

چو کفتـــــر از کنارش پر بگیرم.

روزی که سر از خاک برآرند همه

در دار بقــــا قـــدم گــذارنـــد همه

 

تا راه رسیـــدن به تو را گم نکنند

بر آل علی (ع) دل بسپــارند همه.

دل شاعـــر از آن بـــی کینـــه باشد

زلال و صـــاف چـــون آیینــه باشد

 

که روزی چند بار از صبح تا شب

درخشانتر ز شمس و ماه و کوکب

بــه تکریم و بــه تعظیم و بــه تایید

خدا خود را درآن پا تا به سر دید!*

___________________________________________

*و شاید:

خدا خود را در آن دید و پسندید!

شاعـــری در قلمــرو غمهــاش ، دفـن کـرده ست مـــرده شادی را

قـــاری بــد صدایــی آنســوتر ، منتظــر مانـــــده خــرده شادی را

 

تــاجــــر نــاکــس ربـــاخـــــواری ، عـافــیت خـــواه مــردم آزاری

لنگ لنگان به حجـــره اش بــرده ، مثل خــر روی گــرده شادی را

 

عارفـــی گشنـــه تشنـه آواره ، بــا دل و کفـش و جامــه ی پـاره

در نوانخانه خستـــه ، بیچــاره ، بـــه یتیمـــی سپـرده شادی را

 

سفره ی مادری به نکبت شهر ، پهـــن گشته شبانه با نان قهر

پیش هر بچه کاسـه ای خالی ، که از آن غـــم سترده شادی را

 

پـــدر خــانـــواده در بستــــر ، در گلـو بغــض ، مانـده تا دیگر

با چه رویی به بچه ها گوید : لــولــویــی بـــاز بـرده شادی را

 

حــاجــی داغ روی پیشــانــی ، رفتــه بعد از عشاء ، پنهانی

در کنار عیــــال صیغــه ایش ، زیــر دنـــدان فشرده شادی را

 

پیــش دلّالهای جـوراجـور ، این کــه پایـش رسیــده تا لب گور

تاکه شیرین شودمعامله (!) جورسکه داده شمرده شادی را

 

مســت و پاتیــل نفــس امّــاره ، بدتـر از قحبــه هــای بدکاره

نه که یک باره بلکه صدباره کرده قــی بازخورده شادی را.

 

در گوشـــه ی انـــزوای خود پابرجام

چشمــی دارم به ماه و چشمی بر جام

 

چون راز «کلید» را نمی دانم چیست؟

مانده ست که سر در آورم از برجام!