منـــــم آن شــاعـــر شیــــدا کـــه جایی

بــــه شــورافزایـی خـــــود کس ندیدم

محبــت هــــرچـــه کـــردم بیــش ، اما

بـــــه جــــز نــامـهــربانـــی بس ندیدم

به گلزاری که جوشاـجوش گلهاست

بـه جـــز بیـــداد خـــار و خــس ندیدم

در ایـــن دشــت چکــاوک یــــــار درنا

بــه غیــر از بــاشـــه و کرکس ندیدم

بـــه ماتمخـــانـــه ی غمهـــای دیرین

حضـــــور شــــادی نـــــــورس ندیدم

شب و روز از ورای پـــرده ی اشک

جــز انـــدوهـــان پیش و پس ندیدم

بــــه استقبـــــال دردی روی دردم

روم جایـــی کـــه دیگـــــر بر نگردم.

آن کـــــــه از ساغــــر ولای علـــی

هر شــــب و روز مســـت باده بود

در صـــراط سعـــــــادت و توفیـــق

آهنیــــن عــــزم و بـــــــا اراده بود

وان که سرمست زین شراب نبود

گوهـــر دیـــن ز دســــت داده بود

مـــا شنیدیـــم از قدیــــم و ندیـم

نکتـــه ای را که فوق عــاده بود

مهــــر مولا علــــی و آل علــــی

در دل هــــــر حلال زاده بــــود!