عشــــق تـــا پنجـــره وا کــرد به روی دل من

عطر صـد خاطـــره گل کـــــرد به بوی دل من

به نمـــازی شرف آمـــوز سحر قـــامت بست

تا شد از چشمه ی خورشید وضوی دل من

پــــا بـــه پـــای همه رنـــدان خمـــار آلــوده

عشق ِ سرمست شد آواره ی کوی دل من

چشمه در چشمه سفرکردوبه دریاپیوست

مــــاهی شیشه ای آینــــه پــــــوی دل من

سجـــده بر بـــرگ گلی کرد و پیمبر خو شد

خضر فــرخنــده پی وسوسه شوی دل من

پرده در پرده غزلجـوش و غزل پیونـــداست

نازنین فـــــاخته ی نـــــــادره گـــوی دل من

به جز از شمع که روشنگـر بـزم ازلی است

کــس نـــــدارد خبــــر از راز مگـــوی دل من

نــور پـــاداش صمیمیّت پـــوپــکهـــایی است

کـــه پـــرو بــال گشــــودند به سوی دل من.

روزگارانــی دلـــــم آیینـــــه بــــــاور بـــــود

نــــــور در آیینه ی شعـــــــرم شناور بـــود

روزگارانــــی کـــه با پیــــــری سحرسیما

در دلم شـــور جـــــوانی شعله ورتر بـود

چشمه ی اندیشه ام سرشار از ماهــی

آسمــــان خــــاطــــرم غرق کبـــوتــر بـود

در دل تنگـم فـروزان شعله ای ازعشق

بر سر من ســـایــه ی نخلی تنــاور بود

رهسپـار کوچـه ای لبـــریز از احساس

روی هر دیوار طرحی ساده از در بود

شب همه شب تااذان ساقی خورشید

ذکـــــر لبهایم نمازی خلســـه آور بــود

در دل یلــــداتــــریـــن شبهای نامیـــرا

قاصدکهای امیـــدم روز پــــرور بـــــود

پای احساسم اگر پیوسته در زنجیـر

گوشه میخانه ها دستم به ساغربود

یــــاد بـــاد آن روزگارانی که در غمها

شـادی من دیگر و دل نیز دیگر بـــود.

تــــــویـــی در بــــرج عصمــــــت مهـــــر عالمگیر  یا زهرا

کــــه مهــــــر و مـــاه را بخـشیــــــده ای تاثیــــر یا زهرا

از آن خوشبو شدو خوش جلوه گل در گلشن هستی

که دارد از  جمــــالت  شمّــــه ای تصــــــویــــر  یا زهرا

از  اوّل  بـــوده ای تفسیـــــر  نـــاب ســـوره ی کــوثــر

که شـــد نـــازل بـــه شـــانت آیـــه ی تطهیـــــر یا زهرا

بشــــر در شــرح اوصـــاف تـــو الکـــــن مانده از آن رو

خــــــدا شـــرح کمــــالت می کند تقـــــــریــــــر  یا زهرا

کتـــــاب آفــــــرینش را که مــــولا بــــــــود تــــــاویلش

به علــــــم مصطفــــــایـــی کـــرده ای تفسیر یا زهـرا

به دامــــانی کـــه عصمـــــت  را بـــود آیینه ی آییـــن

بســـی پـــرورده ای بـــا شیــره ی جان شیر یا زهـرا

دفـــاع عبـــرت آمـــــوز تو در تـــاریــــخ روشن کـــــرد

کـــه خواهـــد مـــاند کـــانـــون ولایت دیـــــــر یا زهـرا

بـــه گـــاه احتجـــــــاج خود بســـاط کفر و طغیان  را

بــــه نیــــــــروی تکلّـــــم داده ای تغییـــــر یـــا زهـرا

به نـور عصمت خـود گرچـه کوشیــدی که اذهان را

کنی در بــــــاره ی حـــــقّ علـــــــی تنویـــر یا زهـرا

ولـــــی افســوس کــز فـــرط جهالت غاصبان کردند

مقــــام عصمــــت حــق را ، تو را تحقیـــــــر یا زهرا

بــه ضـــــرب تــــازیــــانه کـــرد بـــازوی تــــــو آزرده

همـــان دستـــی که بر بال ملک زد تیـــر یــا زهــرا

زمین و آسمــــان در ناله شد وقتی کــه پهلویـــت

شکست از جـــور اهل کفــــر بی تقصیـــر یا زهـرا

بــــه یــاد بی نوا مــردم چنان بودی که در عمـرت

چـو شـویت مرتضی یک شب نخفتی سیر یازهـرا

به مظلومیّت خود ، حجب خود ، نور کمــــال خـود

دل اهـــــل ولا را کــــــرده ای تسخیــــــر یا زهــرا

بنـــــازم رشتـــه ی تسبیح عطرآگین حــــق تابت

کـــه بـــا هــر دانــــــه دارد جـــــامع تکبیر یا زهرا

به جــــــز دارالشّفـــــایت بر در دیگـــر نمی کوبم

کـــه مهــرت پـای دل را کــــرده در زنجیر یا زهرا

زرحمت خوش عمل راگوشه ی چشمی عنایت کن

که بـــاشد مبتلای پنجـــه ی تقــــــدیر یــــا زهـرا.

کی شــــــــود نگار من ، یار گلعذار من     شهد وانگبین شـــــود ، روز و روزگارمن

عید شد ، بهار شـــــــد ، لاله آشکارشد    بی تو ناگـــوار شد ، چون خزان بهار من

دانم ای به روچـومه ، میرسی زگردره     میبری بــــــه یک نگه ، صبر من قرار من

برسرم عبور کن ، جلوه ای چو هورکن     آشنا به نـــــور کن ، این شبان تــــار من

دلربای فتنه گر ، بشنو از من این خبر      نیست این زمان دگر ، دل به اختیار من

باز هم برآن سری ، تا که از ستمگری      بگذری و بر دری ، قلب سوگــــوار مــن

جان من حزین مکن فلب من غمین مکن    آوخ این چنین مکن ، بیـــوفا نگـــار  من

چون زغم روم به گور،بنگری زدور دور    آن زمان هم از غرور ، بر سر مـــزار من

              «خوش عمل» در این زمان ، آشنــــای همــزبــــان

              نیست تـــــا شود به جــــــان ، یار و غمگســـار من