در ظلمـــت شـــب گل سپیده ست رجـب

بر اهــل زمین چو نور دیده ست رجـب

بر گــوش دل آیــد این نـــدا از ملکوت

«این الرّجبیون» که رسیده ست رجب.

خـــــــدا را نعمـــــت ظاهــــر فـزون است

دوچنــدانـــــش «ومالاتبصـــــرون» است

بگـو «بــل نحـــن محرومــون» کــه شاید

خـــــدا درهـــــای رحمــــت را گشـــایـــد

بخـــــــــواه ای طالــــــب اوج و مـــــدارج

چنیــــــن نعمت «من الله ذی المعــارج»

نمـی گیـرنـــد از او پــــاداش سنگیــــن

بــــــــه دنیـــــا وآخــــرت «الّاالمصلّیـن»

ز کبــــر آنکس کــه خـود را معتبر گفت

خـداونـــدش «ساصلیـــه سقـــر» گفت

تدبّـــــر گـــر کنی مـــــاه و شـب و روز

«نذیــرا للبشـــر» هستنـــــد مفـــــروز

امـــــــــان از روز رستـــاخیــــــز کآنجــا

دوبند خلـــق گیــــــــرد دســـــت یکتــا

کسی گوینده جز «این المفر» نیست

جوابــی غیــــــــــر «کلّا لاوزر» نیست

تـــو آیا فـــــرع داری؟ اصــــــل داری؟

پس انـــــداز «لیـــوم الفصل» داری؟

گنهکارا! ز دفتــــر خوانـــدی ایـــن را

«کذلک نفعــــل بالمجــــرمیـــــن» را؟

خــــــدا گویــــد به رستاخیـــــز ایدون

«فـــان کان لکــــم کیــد فکیــــــدون»

«لفی سجّیـــــن» کتــــــاب کلّ فجّار

«و مــا ادرئک مـــا سجّیـــن» گنهکار.

امسال بهار

از شانه های دختر همسایه ی ما

از خانه به باغ می خرامد

و من

عاشق شدنم را

به گربه های مستِ سرِ دیوار

تبریک می گویم

برای اوّلین بار

به پدرم بلند سلام می کنم

لپ خواهرم را به مزاح می کشم

و خیره

بر تار موهای سفید مادرم

بارانی می شوم

و سالروز تولّدم را به یاد می آورم

و ...

به راستی

عاشق شدن چه برکتها که ندارد!

            *شعراز: محمدحسین خوش عمل.

اگـــــر «ظریـــــــف» نبـــــــود و ظـــرافتـــش در کار

کـــــه مستقیــــم بـــر آن رهبـــــــری نظارت داشت

انــــرژی ای کــه بـــر آن هستـه ای شـــــود اطلاق

بـــــــرای ملـــت و دولـت بســــی خســارت داشت

ز خدشـــــه ای کــه بــــر اصـــــــل نظام می کردند

جهــــان و هــــر چــــه در او معنـی اسـارت داشت

چنــــان لگــــد بـه تهیگاهمــــــان «کـــــری» می زد

کــه کـــــور و کــــر شــده دلهایمـــان نقارت داشت

در آن زمــــــان نـــه فقــــــط گنـــده لاتـهـــای جهان

که هـــر ضعیف از ایـن سفـــره قصد غارت داشت

شبــــانــــه روز بـــــــه تحقیــــــر ما کمر می بست

فلان رژیـــم کـه خـــود عقـــــده ی حقـارت داشت

بـــه شـــاکلیــــد حســـن بوسه می زند تحریــــــم

کــــه در گشـــــودن قفــــل درش مهـــارت داشت

خوشاکسی که چو عباس خوش عمل شب وروز

به کنج خلــــوت خود مطـــــــرح این عبارت داشت:

کماجــــدان کــــــــه نجــــوشــــد بـــرای من بهلش

که کلّه ی سگ نـر جوشد انــــــــــدر آن ....وولش.

مــــا ســــــواران شهــــر گمشده ایم

تکیـــــــه داده بـــه هـــــم چو تنهایان

نـــه امیـــــدی ، نـــــــه هیـــچ آوایـی

نرسیــــده بــــــه نقطـــــــــه ی پایان

***

شکلهایـی کــــه فـــــاقـــــد حجمند

رنگهــــایی کــــــه رنگشــــــان نبود

مـــردهـــایـــی همــــــاره پـوشالی

کــــه بــــــه غیـر از درنگشان نبـود

***

آه ای راهیـــــــان رفتــه بــــه پیش

آنســـوی مرزهــای بودن چیست؟

زادن و مــــــرگ اگـــــــر دری دارد

هدف ازبستن و گشودن چیست؟

***

مــــا ســـــواران شهـــر خاموشیم

راه گـــــم کــردگـان بـــــــی رهوار

دستمان بستـــه ، پایمـــان در گل

چشمهامان ولـــی ستــاره شمار

***

ای شما بـــا نواختــران همدوش

کهکشان پـــوی و آسمــــان پیما

بـــــر فــــــراز سیاهچـــــال زمین

هست آیـــــــــا نگاهتــــان بر ما؟

***

شکل بی حجم ورنگ بی رنگیم

مثل اشبــــــاح غــــارها موهــوم

قرنهـــــا رفــــت و قرنهــــــا آمـد

ما ولی از ستــــاره ها محــروم

***

آه ای راهیـــان رفتـــه بـه پیش

پشت این باژگــونه آیا چیست؟

با شما هرچــه روشنی همراه

جز سکوتی سیاه با ما نیست

***

شکل بی حجم ورنگ بی رنگیم

خسته ، درمانده ،راه گم کــرده

آه ای راهیـــان رفتـــــه به پیش

چه خبرهاست پشت آن پرده؟!

گـــرچــــه می گوینـــــد مهمــان از حبیبان خداست

بی تعـــــارف ، خانه ی بیچــــاره را مهمـان بلاست

در نداری صاحب مهمــــان شــــدن یعنی که مرگ

معنی حـــرف مـــــــرا می فهمـــــد آنکو مبتلاست

چند روزی شـــد کـــــه دور از جانتان در خانه ام

آمده مهمــــان ز شهرستان و برلب جـان مراست

بیشتر هر چند اخــــــم خویش در هم می کشم

این جماعت کمتر ازرو می رود ، این رنج زاست

بچه هاشان بدتـــــــر از خودشان اذیّت می کنند

بچه مهمـــــان واقعــــا ماننـــــد درد بـی دواست

همسرم دوشینــــــه می فرمود:کج خلقی مکن

گفتم:ای بانو!نمی رنجی اگــــر از حرف راست

ایلغــــاری را کــــه اقـــــوام شمــــــــا آورده اند

کی مغول آورد برایران به هنگامی که خاست؟

می خورند و می رونـــد امـــا نمی فهمند هیچ

بهـر جبـــــران خسارتشان چــه محنتها مراست

هرچه در انبــــــار بنشن بود و روغن شد تمام

نیست اندرکیسه دیگرکشک واندرکوزه ماست

عــــده ای نارفته ناگـه عــــــده ای دیگر رسند

من نمی دانم که اینجاخانه یامهمانسراست؟

بهــــر دفـــع این بلای ناگهانـــــی روز و شب

دستهایم بر دعــــا با گریه های بی صداست

درهجوم میهمان«شاطر»چوشدبیهوش گفت:

ذنب لایغفر نکـــــردم پس چرا اینم سزاست؟